مدیرالنفیسه

مدیران امروز مدیران عرصه ی عرض تسلیت

بررسی گزارش عملکرد کشورهای مختلف توسعه یافته و کمتر توسعه یافته در مواجهه با بحران ، نشان می دهد که مدیریت بحران در این کشور ها و کشورهایی نظیر ایران از مضامین یکسانی نمی توانند برخوردار باشند . به بیان دیگر به دلایل مختلف علم مدیریت نتوانسته است سیر تکاملی خود را طی نماید و از عرصه ی دانشگاهی وارد عرصه ی عملیاتی شود.

شاید بتوان تئوری اقتصاد دان مشهور آرتور لوئیز به عنوان دور و تسلل فقر ،را در ایران به تسلسل دستپاچگی مدیران در مواجه با بحران گسترش داد و از آن به عنوان یک نظریه علمی یاد کرد!

مع الوصف پائین بودن سطح توسعه ی علم مدیریت که نمود این وضعیت در بحران هایی نظیر قطار سمنان ، پلاسکو تهران ، زلزله اخیر استان کرمانشاه و… شاهد هستیم که بخشی از آن نیز ریشه در عدم ارتباط ارگانیک بین مراکز آموزشی و به روز دنیا و بدنه مدیریتی کشور دارد معلول پائین بودن سطح علمی و نگاه عالمانه در سطح کلان کشوری است .

بخش دیگر به عدم تقوای برخی عناصر جناحین سیاسی اصولگرا و اصلاح طلب باز میگردد که پس از پیروزی در انتخابات ها ، مدیران عرصه های حساس نیز بدون توجه به حداکثر بازدهی مدیر مربوطه با عنایت به میزان انطباق یا انعطاف سیاسی برگزیده خواهند شد و استمرار چنین رویکردی زایش و تکثیر مدیران ناکارآمد ( مدیرانی که قدشان از قد سازمانی خودشان کوتاه تر است) خواهد بود و اینجاست که در مواقع وقوع بحران ناکارآمدی مدیر بیش از پیش نمود خواهد داشت و و عزل یا توبیخ آن مدیر حادث از عدم توانایی در کارزار پیش آمده گره ای از مشکلات مردم حادثه دیده نخواهد گشود و مصداق نوش دارو پس از مرگ سهراب خواهد بود….

متاسفانه نمایندگان محترم مجلس نیز به جای عمل به وظیفه خطیر نظارت بر عملکرد دولت و دقت در این ظرایف استراتژیک حداکثر تمرکز خود را بر روی بازی های سیاسی گذارده اند و آنچه قربانی چنین نگاهی است حق مردم ، توسعه یاقتصادی و بهبود گزینش مدیریتی است و در انتها پس از بروز هر بحران همه تسلیت می گویند ، گوشه سمت چپ تلویزیون روبان مشکی نصب می گردد و همه با هم فقط اظهار همدردی می کنند و این مردم اند که دوباره به صحنه می آیند و آن دولت است که گزارش مدیریت موفق خود را قرائت می کند!!!

إِنَّ اللَّهَ لا یُغَیِّرُ ما بِقَومٍ حَتّىٰ یُغَیِّروا ما بِأَنفُسِهِم………….

*پژوهشگر و مدرس اقتصاد مهدی منصوری

سلفی با زلزله!
- در حاشیه رفتار زشت برخی از مردم و مدیران حاضر در مناطق زلزله زده، مسعود ماهینی در نیشخط منتشر کرد.

فکر نکنید چون دیگر زن و شوهر هستید و چندین سال از زندگی مشترکتان می‌گذرد، باید نسبت به وضع ظاهرتان بی‌خیال شوید…!

چرا که در روایات اسلامی هم نسبت به این که هر کدام از زن و شوهر خودش را برای همسرش آراسته کند، تاکیدات و سفارشات بسیار فراوانی وجود دارد.

پس بهتر است که دست از شوریدگی و نا مرتب بودن بردارید، موهایتان را ژولیده و درهم رها نکنید، به خودتان برسید!

همسرتان مطمئنا شما را همان گونه که هستید دوست دارد، با این حال چرا سعی نمی‌کنید خود را به بهترین شکل نشان دهید؟

به این ترتیب به او نشان می‌دهید که حضور او و تاثیری که بر او می‌گذارید برایتان مهم است.

در این روزها باید کسی باشد
که بی خبر به خانه اش بروی،
کسی که بدون دغدغه ای از خانه ی نامرتبش با لبخند به استقبالت بیاید،
برایت چای تازه ای دم کند،
کنار تنهاییت بنشیند و در سکوت منتظر شنیدن حرف هایت شود،
در این روزها باید کسی باشد
که دستی روی شانه ی تنهاییت بنشاند
کسی که روزهای بارانی نگرانت شود
که چترت را جا نگذاری
که لباس گرم بپوشی
کسی که از راه دور برای دیدنت بیاید،
بوسه ای بر پیشانیت بزند
آرامش را مهمان دلت کند .

کارم را که عوض کردم سرم خیلی شلوغ شد. دیگر روز تعطیل برایم معنا نداشت. صبح خیلی زود می‌رفتم و شب وقتی برمی‌گشتم در خانه هم باید به تلفن‌ها و ایمیل‌ها جواب می‌دادم. برای هر دویمان سخت بود. اما هر دو می‌دانستیم که داریم برای زندگی‌مان تلاش می‌کنیم و خیلی زود این همه پرکاری و شلوغی تمام می‌شود. انصافاً خوب با همه چیز کنار می‌آمد و خیلی از کارهای خانه به گردن او افتاده بود. دو هفته به این شکل گذشت تا اینکه آخر هفته به مهمانی دوست‌های قدیمی او دعوت شدیم. هر سال همین موقع‌ها دوستان دوران مدرسۀ او با همسر و بچه‌هایشان دور هم جمع می‌شوند. سال‌های قبل همیشه ما برای این مهمانی آماده بودیم و من به واسطۀ این دورهمی‌ها دوستان خوبی پیدا کرده بودم. اما این‌ بار هیچ‌جوره نمی‌توانستم در مهمانی باشم. در گروه تلگرام از همه عذرخواهی کردم و به او گفتم که می‌تواند بدون من به مهمانی برود. اول قبول نکرد، اما می‌دانستم ته دلش یک‌جور تفریح می‌خواهد و حوصله‌اش از این‌ همه کار سر رفته. خلاصه اینکه آخر هفته آمد و من سر کار بودم و او مهمانی. کمی زودتر از او به خانه رسیدم. تلگرام را که باز کردم، در گروه خانم‌ها، کسی نبود که به من متلکی نینداخته باشد. «والا تو خیلی دل داری که شوهرتو تنها فرستادی مهمونی»، «وای مهمونی بی تو برای ما اصلاً صفا نداشت اما فکر کنم به شوهرت خیلی خوش گذشت»، «از این به بعد مردا دوست دارن بدون ما برن مهمونی، تو یادشون دادی». گیج و مبهوت بودم. تا وقتی که برسد هزار فکر و خیال به سرم زد. از اینکه گذاشته بودم تنهایی برود مهمانی پشیمان بودم. وقتی رسید بی‌حوصله و کسل بودم و از او خواستم که تمام اتفاقات مهمانی را ثانیه‌به‌ثانیه برایم تعریف کند. او هم خسته بود اما شروع به تعریف کرد. در میان حرف‌هایش مدام می‌گفت: «تو اگر بودی این اتفاق نمی‌افتاد، تو اگر بودی ما حتماً بازی را می‌بردیم، تو اگر بودی بلد بودی بچه‌ها را سرگرم کنی، تو اگر بودی…» نمی‌دانم چرا اما خیالم راحت شده بود. از فکرهایم شرمنده بودم و به این فکر می‌کردم چه چیزی مهم‌تر از این است؟ من به او اعتماد دارم.