مدیرالنفیسه

چرا به خوردن غذاهای شور تمایل داریم؟

به گزارش ایسنا، برخی افراد معتقدند میل به یک خوراکی نشانه این است که بدن در یک ماده‌ای دچار کمبود است اما همیشه این موضوع مطرح نیست. در بیشتر موارد میل به مصرف خوراکی‌ها مربوط به غذاهای ناسالمی می‌شود که اغلب کمتر ارزش تغذیه‌ای دارند.

میل به مصرف خوراکی‌های شور شایع است و معمولا در نتیجه فاکتورهایی از قبیل استرس بروز می‌کند. همچنین در برخی مواقع میل به مصرف خوراکی‌های شور از یک بیماری یا کمبود سدیم ناشی می‌شود.

سایت مدیکال نیوز تودی در این مقاله به بررسی برخی عوامل موثر در افزایش میل افراد به مصرف خوراکی‌های شور پرداخته‌ که به قرار زیر است:

ا- استرس: زمانیکه سطح استرس افزایش می‌یابد بسیاری از افراد برای آرام کردن خود به مصرف خوراکی‌های مورد علاقه‌شان رو می‌آورند. خوراکی‌هایی که افراد به طور معمول به خوردن آن‌ها میل دارند اغلب سرشار از نمک، قند و چربی است. متخصصان در یک بررسی دریافتند بین سطح استرس مزمن ، میل به مصرف خوراکی و بالا رفتن شاخص توده بدنی ارتباط چشمگیری وجود دارد. همچنین در یک مطالعه دیگر به ارتباط بین استرس و سطح بالاتر هورمون گرلین اشاره شده که این هورمون احساس گرسنگی را افزایش می‌دهد.

2- کمبود خواب: افرادی که خواب کافی ندارند بیشتر میل دارند از خوراکی‌های مورد علاقه‌شان از قبیل مواد غذایی شور استفاده کنند. همچنین نتایج یک تحقیق حاکیست افرادی که از خواب کافی محروم هستند کمتر می‌توانند در مقابل میل به خوردن خوراکی‌های ناسالم مقاومت کنند.

3- احساس کسالت و بی‌حوصلگی: خوردن مواد غذایی به دلیل کسالت و بی حوصلگی رفتار تغذیه‌ایِ روانی است. برای تعیین اینکه میل به مصرف مواد شور به دلیل کسالت یا گرسنگی است باید به نشانه‌های گرسنگی بدن توجه کرد. گرسنگی حقیقی زمانی رخ می‌دهد که بدن به خوردن غذا نیاز دارد. اگر فرد برای چند ساعت غذا مصرف نکرده باشد احساس گرسنگی او واقعی است.

4- تعریق زیاد: با تعریق، سطح سدیم بدن کاهش می‌یابد. برای بیشتر افراد تعریق خفیف جای نگرانی ندارد. هرچند زمانیکه فرد به دلیل تعریق زیاد میزان بالایی از سدیم را از دست می‌دهد بدن به خوردن مواد شور تمایل پیدا می‌کند.

5- سندرم پیش از قاعدگی: در روزهای پیش از شروع عادت ماهانه تغییرات روحی و جسمی متعددی در بدن زنان اتفاق می‌افتد که این تغییرات با عنوان سندرم پیش از قاعدگی شناخته می‌شوند. همچنین میل به خوردن از جمله میل به غذاهای شور علامت شایعی است که می‌تواند از نوسانات هورمونی ناشی شود.

6- بیماری آدیسون: زمانیکه غدد فوق کلیوی هورمون کافی تولید نکنند میل فرد به خوردن غذاهای شور زیاد می‌شود. بیماری آدیسون زمانی بروز پیدا می‌کند که غدد فوق کلیوی میزان کافی هورمون ترشح نکنند. این هورمون‌ها واکنش بدن به استرس را کنترل کرده و فشار خون را تنظیم می‌کنند و در نتیجه بیماری آدیسون موجب می‌شود سطح فشار خون کاهش پیدا کرده و میل ناگهانی به مواد شور بالا برود.

7- سندرم بارتر: سندرم بارتر بیماری ژنتیکی است که در زمان تولد فرد به آن دچار می‌شود. افراد مبتلا به این بیماری توانایی بازجذب سدیم در کلیه‌ها را ندارند. در نتیجه مقدار زیادی سدیم را از طریق ادرار از دست می‌دهند که این اختلال می‌تواند به کمبود پتاسیم و کلسیم هم منجر شود.

بیا با هم حرف بزنیم!

هر ماه خبر می‌رسد که پیمایش‌های میدانی ثابت کرده‌اند میانگینِ زمان حرف‌زدن روزانۀ خانواده‌ها باهم، به عددی حدود 15دقیقه رسیده است.

هر هفته خبر می‌رسد که هتّاکان بی‌چاک و دهنِ اینستاگرامی، سراغِ پیجی رفته‌اند و گلواژه‌باران کرده‌اند آنجا را و صاحب‌پیجِ محترم را.

از قوه قضائیه در شرایطی آمار 15میلیون پروندۀ مفتوح در محاکم قضایی به گوش می‌رسد که نیروی انتظامی از دومین عامل مرگ و میر غیرطبیعی ایرانیان بعد از تصادفات رانندگی خبر می‌دهد: “نزاع".

از ثبت احوال هم خبر می‌رسد که ساعتی حدودا 21طلاق در کشور ثبت می‌شود. یعنی در هر ساعت 21خانواده، پنداری دود می‌شود و می‌رود هوا و آدم‌ها از “ما"بودن، دوباره می‌شوند:"من".

■■■

همۀ اینها یعنی از “دیالوگ” رسیده‌ایم به “مونولوگ” و از “گفت‌وگو” رسیده‌ایم به: “همین که من می‌گویم” و “کاری ندارم تو چه می‌گویی” و “حق با من است".

اینکه همه چیز تقصیر فضای مجازی است و همه سرشان توی گوشی است و کاری به کار هم ندارند و… دیگر تکراری است و علت را در این کلیشۀ تکراری دیدن، چنگ‌زدن در باد.

■■■

متوسطِ 15دقیقه حرف‌زدنِ خانواده‌ها با هم، یعنی از حرف‌زدن با تو لذّت نمی‌برم. یعنی تو را نمی‌فهمم. یعنی فکر می‌کنم تو هم مرا نمی‌فهمی. یعنی هم‌صحبتی با تو را به رسمیت نمی‌شناسم. یعنی منطقِ خودم را اول و آخرِ درستی می‌دانم و یعنی دلیلی نمی‌بینم وقتی یکی می‌گویم، یکی هم بشنوم.

با این اوصاف، قواعدِ دیالوگ را نه می‌آموزیم و نه مهم می‌شماریم؛ قواعدی که ساده‌ترینِ آن، رعایت احترام برای نظر دیگری است؛ رعایتی که تضمینِ ادامۀ گفت‌وگوست و مانعی برای به بن‌بست رسیدنِ هم‌صحبتی.

حالا می‌شود به اندکی از ریشۀ رشدِ فحّاشی و هتّاکی در اینستاگرام دست یافت. وقتی تنهایی حرف بزنیم، نظرمان را با هر ادبیاتی می‌گوییم و گوش‌هایمان را می‌بندیم چون فردی در مقابل نیست که بگوید: “بی‌احترامی نکن… مٶدب باش… اگر شبیه تو فکر نمی‌کنم، اجازۀ بی‌حرمتی نداری… به نظر من هم احترام بگذار و…”

و حالا می‌شود به ریشۀ دیگری رسید. وقتی توانِ ارتباط برقرارکردن با کلام، به صفر برسد، نتیجه می‌شود: “نزاع، دومین عامل مرگ و میر غیرطبیعی ایرانیان بعد از تصادفات رانندگی.”

مگر می‌شود آدم‌ها بتوانند بر سر مشکلات‌شان، با هم حرف بزنند و کار به زد و خورد برسد و همدیگر را بکُشند؟! کتک‌کاری، نتیجۀ بی‌معناشدنِ حرف‌زدن آدم‌ها با هم است.

و حالا می‌شود ریشۀ دیگری را دید. وقتی زوج‌ها نتوانند با هم حرف بزنند، می‌شود دسته‌گلِ “ساعتی 21طلاق” که “همه” داریم با هم به آب می‌دهیم. می‌شود فروپاشی 21خانواده در هر ساعت. و یعنی در همین زمانی که شما محبت کرده‌اید و این یادداشت را از ابتدا تا اینجا خوانده‌اید، 4نفر طلاق گرفته‌اند و دو خانواده از “هست"، “نیست” شده‌اند.

■■■

بیایید باهم حرف بزنیم. وگرنه، کوچۀ بن‌بست، یک راهِ “خروج” بیشتر ندارد.
محمدرضا یزدان‌پرست *
* روزنامه‌نگار و مجری تلویزیون