مدیرالنفیسه

  • خانه 
  • In the name of Allah the merciful and the compassionate 
  • تماس  
  • ورود 

برای دیگران خرج کنید تا خوشحال تر باشید!

04 شهریور 1401 توسط مدیر النفیسه

دانشمندان می گویند: برای دیگران خرج کنید تا خوشحال تر باشید!

به نظر شما چرا خرج کردن پول برای دیگران بیشتر از خرج کردن پول برای خودمان، احساس خوشحالی و خوشبختی برایمان به ارمغان می آورد؟ 
مطالعه ای که جدیدا در مجله روانشناسی مثبت منتشر شده، به بررسی دلایل قانع کننده درباره مسئله ای جالب پرداخته است. به نظر شما چرا خرج کردن پول برای دیگران بیشتر از خرج کردن پول برای خودمان، احساس خوشحالی و خوشبختی برایمان به ارمغان می آورد؟

 
نویسندگان این پژوهش به سرپرستی Hajdi Moche از دانشگاه لینشوپینگ سوئد می‌ گویند: مطالعات قبلی نشان می‌ دهند که خرج کردن پول برای دیگران، مردم را بیشتر از خرج کردن آن برای خودشان خوشحال می‌ کند.

سرپرست مطالعه توضیح می دهد: ما این ایده را وارد یک آزمایش میدانی ساده کردیم. به همین منظور 788 شرکت کننده در یک بازی مشارکت کردند و به عنوان جایزه مقداری پول برنده شدند. شرکت کنندگان می توانستند بخشی از درآمد حاصل از بازی را به امور خیریه اهدا کنند. نتایج نشان داد افرادی که پول اهدا کردند نسبت به افرادی که تمام پول را برای خود نگه داشتند خوشحال‌ تر بودند و انتخاب‌ های فعال آنها به‌ طور قابل‌ توجهی احساسات مثبت بیشتری را در مقایسه با گروه مقابل برانگیخته بود.

 
 در مقاله ای که توسط مجله  آمریکایی فوربز به چاپ رسیده است، اطلاعات کامل تری از مطالعه مذکور به دست می آوریم: به عبارت دیگر زمانی که مردم همبستگی اجتماعی را به جای نیازهای شخصی انتخاب می کنند یا به عبارت دیگر از حق خود گذشت می کنند، احساس رضایت و خوشحالی بیشتری دارند.

اما به چه دلیل چنین اتفاقی رخ می دهد؟ احتمالا به این علت که آنها را از تجربه هرگونه عدم اطمینان یا پشیمانی در مورد تصمیمی که گرفته اند، رهایی می بخشد. به بیان دیگر ممکن است هر یک از ما با خرید برای خودمان دچار تردید و پشیمانی شویم، اما با خرج کردن برای کسانی که دوستشان داریم از این احساس ناخوشایند کاملا فاصله می گیریم.

این مطالعه همچنین مزایای اهدای ناشناس پول را تایید می کند. در پژوهش مشابهی دیده شد که خرج کردن برای دیگری، حتی افرادی که آنها را به هیچ عنوان نمیشناسیم هم می تواند احساس شادمانی فراوانی را به همراه داشته باشد. شاید متعجب شوید اما مشخص شده که خرج کردن ناشناس نیز بیشتر از هزینه های شخصی به ما احساس رضایت می دهد.

نویسندگان مطالعه اضافه می کنند: این موضوع با مفهوم «نوع دوستی غیرآشکار» سازگار است. به این معنی که مردم برای کمک به افراد دیگر - حتی افراد ناشناس - مایل هستند که از امتیازهای اقتصادی شخصی چشم پوشی کنند. این مسئله همچنین با یافته‌ های مطالعات علوم اعصاب نیز همخوانی دارد که نشان می‌ دهند کمک به دیگران هم مرکز پاداش در مغز را فعال می کند. دیده شده که این مرکز در پاسخ به خرج کردن برای دیگری، قویتر از صرف هزینه شخصی دستخوش فعال سازی می شود.

در مجموع با توجه به رابطه جدایی ناپذیری که میان پول، خرج کردن و شادی برقرار است، دانشمندان همچنان در حال بررسی همه مسیرهایی هستند که پول بر رفاه روانی ما تاثیر می گذارد. به عنوان مثال تحقیقات نشان داده اند:

- این توانایی خرج کردن پول بیشتر است که رفاه بالاتری را برای فرد ایجاد می کند و نسبت به کسب درآمد بیشتر، ارزشمندتر است.

- درآمد بالاتر به رضایت کلی افراد از زندگی مرتبط است نه میزان شادی و خوشحالی لحظه به لحظه.

- گزارش شده افرادی که درآمد بالاتری دارند، شادی را بیشتر از افرادی که درآمد پایین تری دارند تجربه می کنند. اما شدت این احساس به خصوص در یک لحظه مشخص (مانند حضور در مراسم عروسی، تولد نوزاد یا موفقیت تحصیلی) بین افراد پر درآمد و کم درآمد تفاوتی ندارد.

- يک بررسی معروف که در سال های آخر دهه 1970 ميلادی توسط فيليپ بريکمن روانشناس سرشناس انجام شد، نشان داد که برندگان لاتاری يا بلیت های بخت آزمايی عموما در زندگی روزمره خود خوشحال تر از افراد دیگر نبودند.

برعکس حتی برندگان بخت آزمایی نسبت به افراد ديگر، کمتر از اتفاق های معمولی روزانه شاد می شدند و لذت می بردند. به نظر می رسد که خرج کردن پول برای ديگران می تواند سبب شود که فرد احساس خوبی نسبت به خود داشته باشد. این همان موضوعی است که در مورد برندگان بخت آزمایی نیز اثبات شد.

دانشمندان نتیجه گرفته اند: این دسته از مطالعات به شکل گیری مجموعه تحقیقاتی رو به رشدی کمک کرده است که نشان می‌ دهد هزینه‌ کردن برای دیگران، در یک فرد با شرایط روانی و رفتاری نرمال احساس رضایت بیشتری ایجاد می کند در مقایسه با اینکه صرفا برای خودش  هزینه کند. 

 
 
 عصر ایران

 

 1 نظر

قشنگ حرف میزنند اما در مقام عمل هرگز بر اساس آنچه میگویند رفتار نمی کنند.

28 مرداد 1401 توسط مدیر النفیسه

ملا نصرالدین کمونیست شده بود.
از او پرسیدند: ملا میدونی کمونیسم یعنی چه؟
گفت: میدانم
گفتند: میدانی اگر دو تا اتومبیل داشته باشی و یکی دیگر اتومبیل نداشته باشد ناچار خواهی بود یکی از آن دو را بدهی!؟
گفت: بله کاملاً حاضرم همین حالا
گفتند: میدانی اگر دو تا الاغ داشته باشی باید یکی را بدهی به کسی که الاغ ندارد!

گفت: با این مخالفم!
این کار را نمی توانم انجام دهم…
گفتند: چرا این که همان منطق است و همان نتیجه؟
گفت: نه این همان نیست چون من الان دو تا الاغ دارم ولی دو تا اتومبیل ندارم!

بسیاری از مردم تا زمانی به شعارهای زیبایشان پایبد هستند که منافع خودشان در خطر نباشد آنها قشنگ حرف میزنند اما در مقام عمل هرگز بر اساس آنچه میگویند رفتار نمی کنند.

 نظر دهید »

باز لبهای تشنه، باز مرثیه آب، باز صحرای سوزان و آب روان، دستهای بریده، پای برهنه...

17 مرداد 1401 توسط مدیر النفیسه

باز لبهای تشنه، باز مرثیه آب، باز صحرای سوزان و آب روان، دستهای بریده، پای برهنه… مشکهای پاره… ذوالجناح سرگردان… خیمه های سوخته… آزادی بر بلندای نیزه و آزادگی در مذبح سرخ عدالت خون سرخ ریخته بر ریگهای تفتیده…. ای طبل ها بکوبید….

در رثای عدالتی که هنوز مظلومانه به نشتر قلمها پرپر می شود… در غربت غریبانه آزادی که تنها در واژه های چشم به راه شعور، زنده است. در ترسیم ترس های رقیه . در شرح مغیلان شکسته در پای برهنه . در روزنه های امید دلهای بیقرار و نگاه خسته از انتظار. بسرایید از شکیب زینب که قافله زخمی زمان را به شامهای تیره عصیان می برد شاید یزیدهای تشنه قدرت پس از خلسه مستی ، زیر شراره خطبه های آتشین، فریاد حق را از زبان شیرزنان بیشه های کربلا بشنوند.

کربلا، ای جغرافیای تشنه ، ای کویر عطش و ای تاریخ زخمی از دشنه… بر صفحه تفتیده تو، آزادی با قلم سرخ شهادت کتابت شد. سینه سوزان تو، پر از شراره های فراق است و آذرستان تاریخ ات پر از شکوه ایستادگی در برابر بیداد.

در پهن دشت شکیب تو ، کدام مسیح به نماز ایستاده است که هنوز از گلدسته های نخلهایت، تکبیرهای آزادگی شنیده می شود؟ تیرهای جفا، چه بی پروا ،سینه صبور ترا بخست.
فرات تو سیلاب اشک کدام علقمه هاست.

از کاروانی که به خلوت تو پناه آورد جز خاکستر خیمه های سوخته، جز سرهای از بدن جدا گشته. جز پیکرهای زیر سم اسب پاره گشته… جز سرگشتگی زنان شوی از دست داده،جز ضجه های مادران داغ جوان دیده چه یادگار مانده است؟

کربلا یعنی هر کجا آزادگی است، هر کجا مرگ بر ذلت شرف دارد، هر کجا سر می رود تا ایمان نرود، مرگ می گزیند تا ذلت نپذیرد. آنجا که عشق مرز نیستی را می شکند.

چه فرقی دارد کجای تاریخ ایستاده ایم و بر کدام جغرافیا پای نهاده ایم ،هر کجا در برابر بیداد بایستی هر کجا مرگ را بر حیات ذلت وار برگزینی، هر کجا آزادگی را به خون سرخ پاس بداری. آنجا کربلاست در هر کجای جغرافیای زمین که باشی و در هر عصر و روزگاری.

اینک عاشورای 1444 باز هنوز از پشت دیوارهای زمان بغض طفل سه ساله و سیلی خورده پیامبر (ص)را بر صحرای تفتیده کربلا میشنویم. باشد تا ستمگران لختی از لعن تاریخ پروا و ستم ستیزان در هیاهوی حمایت غیور مردان جهان تشیع بر توفق حق و پایمردیهایشان همچون امام شهید و با خون خویش مصمم باشند.

*مدیر کانون فرهنگی هنری صبا

1659944243_.jpg

 نظر دهید »

جفا در خلاصه کردن زندگی حسین(ع) به نیم‌ روز آخر

17 مرداد 1401 توسط مدیر النفیسه


“عزت” ، قله ای است که راه های متعددی برای رسیدن به آن وجود دارد، گاهی باید مذاکره کرد، گاه حتی با معاویه نیز باید که صلح کرد … و گاه در اوج غربت، تن به شمشیر سپرد. 
بزرگ ترین جفایی که می توان در حق امام حسین (ع) روا داشت این است که تمام زندگی اش را به کنجی گذاریم و حسین(ع) را مردی بدانیم که در صبح عاشورا طلوع کرد و در ظهر آن روز غم انگیز، در گودال قتلگاه به خون خود غلتید.

این تصویری است که اغلب ما شیعیان از حسین(ع) ترسیم می کنیم و با دیروز کربلا و دیروزهای عاشورا، کاری نداریم. گو این که تنها چیزی که لازم است درباره حسین(ع) بدانیم، قدرت جنگندگی و شجاعتش ، شدت مظلومیت و تشنگی اش و نحوه شهادتش است و دیگر هیچ!

حسین (ع) ، اما نه نیم‌روز که 57 سال در این دنیا زیست و به روایت تاریخ، در تمام این سال ها، حفظ نفع عمومی جامعه اسلامی، مهم ترین دغدغه اش بوده است و در این مسیر ، صلح را همواره بر جنگ مقدم می داشته و البته آنقدر شجاعت داشته است که هر گاه چاره ای جز جنگ نبود، دست به شمشیر ببرد و جهاد کند.

حفاظت از خلیفه سوم

امام حسین(ع)، برای جلوگیری از جنگ و اختلاف در میان امت اسلام ، زمانی که معارضان، خانه خلیفه سوم را محاصره کرده بودند و قصد جان او را داشتند، به دستور امام علی(ع) به همراه برادرش امام حسن(ع) راهی خانه او شد تا حفاظتش کند و جلوی خلیفه کشی را بگیرد.
این در حالی است که بر اساس اعتقادات شیعه، خلافت، حق پدرش حضرت علی(ع) بود. با این حال حسین (ع) ، صلح میان امت اسلام را ارحج بر سایر مسائل می دانست و تا آخر برای حفظ جان خلیفه سوم کوشید.

همراهی با برادر در صلح

وقتی امام حسن محتبی(ع) با معاویه صلح کرد، گروهی از شیعیان به نزد امام حسین(ع) آمدند و خواستار مخالفت ایشان با این مصالحه و تقابل با معاویه شدند ولی ایشان از صلح برادرش با معاویه حمایت کرد و به همراه برادر در مدینه ساکن شد.

انصراف از وصیت برادر

وقتی امام حسن مجتبی(ع) به شهادت رسید، طبق وصیت اش خواستند ایشان را در جوار مزار پیامبر اسلام(ص) دفن کنند. با این حال، امویان و دشمنان اهل بیت مانع این کار شدند و حتی کار به تیرباران پیکر مطهر امام حسن(ع) کشید به حدی که کفن خونین شد.
امام حسین(ع) برای جلوگیری از خونریزی بین مسلمانان، از اجرای وصیت برادر منصرف شدند و ایشان را در بقیع دفن کردند.

وفا به صلحنامه پس از شهادت امام حسن(ع)

بعد از شهادت امام حسن مجتبی(ع)، معاویه - طرف قرارداد صلح - همچنان در قید حیات بود. بین شهادت امام حسن(ع) و مرگ معاویه ، بیش از 10 سال فاصله بود و امام حسین(ع) در تمام در این سال های طولانی، برغم آن که حق خلافت داشت و حتی کوفیان نامه ای به او نوشتند که برای قیام علیه معاویه آماده اند، به احترام صلحی که شده بود، علیه معاویه قیام نکرد.

خروج از مکه قبل از اتمام مناسک حج

بعد از مرگ معاویه و روی کار آمدن یزید، چون فشار بر امام حسین(ع) برای بیعت تشدید شد و بیم آن می رفت که مزدوران یزید با نقض حریم امن الهی در مکه خون به پا کنند، امام حسین(ع) قبل از اتمام موسم حج مکه را ترک کرد و راهی کوفه شد.

در کربلا تا قبل از عاشورا : دعوت به مذاکره

 در بحار الانوار ذکر شده که امام حسین(ع) در روز هشتم محرم سال 61 مردی از یاران خود بنام “عمرو بن قرظه” را نزد ابن سعد فرستاد و از او خواست تا شب هنگام در فاصله دو سپاه با هم ملاقاتی داشته باشند.

شب هنگام امام حسین(ع) با 20 نفر و عمر بن سعد با 20 نفر در محل موعود حاضر شدند. امام حسین(ع) به همراهان خود دستور داد تا برگردند و فقط برادر خود عباس و فرزندش علي‏ اكبر را نزد خود نگاه داشت. عمر بن سعد نیز فرزندش حفص و غلامش را نگه داشت و بقیه را مرخص كرد.

در این ملاقات عمر بن سعد هر بار در برابر سؤال امام حسین(ع) كه فرمود: آیا مي ‏خواهی با من مقاتله كنی؟ عذری آورد. یك بار گفت: مي ‏ترسم خانه ‏ام را خراب كنند!
امام حسین(ع) فرمود: من خانه ‏ات را مي ‏سازم.
ابن سعد گفت: مي‏ ترسم اموال و املاكم را بگیرند!
فرمود: من بهتر از آن را به تو خواهم داد، از اموالی كه در حجاز دارم.
عمر بن سعد گفت: من در كوفه بر جان افراد خانواده ‏ام از خشم ابن زیاد بیمناكم و مي ‏ترسم آنها را از دم شمشیر بگذراند.

حضرت هنگامی كه مشاهده كرد عمر بن سعد از تصمیم خود باز نمي ‏گردد، از جای برخاست در حالی كه مي‏ فرمود: تو را چه مي‏‌شود؟ خداوند جانت را در بسترت بگیرد و تو را در قیامت نیامرزد.

 

در کتاب ارشاد شیخ مفید بیان شده است که پس از این ماجرا، عمر بن سعد نامه ‏ای به عبیداللّه‏ نوشت و ضمن آن پیشنهاد كرد كه حسین(ع) را رها كنند چرا كه خودش گفته است كه یا به حجاز برمي ‏گردم یا به مملكت دیگری مي ‏روم.

عبیداللّه‏ در حضور یاران خود نامه ابن سعد را خواند، شمر بن ذی الجوشن سخت برآشفت و نگذاشت عبیداللّه‏ با پیشنهاد عمر بن سعد موافقت كند. (منبع:مهر؛وابسته به سازمان تبلیغات اسلامی)

به راستی اگر شمر خباثت نمی کرد و امام و اصحاب و خانواده اش از کربلا بر می گشتند، عزت نداشتند؟ قطعاً که داشتند چرا که حسین(ع)، تمام 57 سال زندگی اش را عزتمندانه زیسته بود و عزت حسینی، فقط محصول کربلا و عاشورا نبوده است.

امام حسین (ع) همان گونه که سال ها برای حفظ صلح و منافع عمومی امت اسلام صلح و سکوت و گفت و گو را برگزید اما آنقدر شجاعت داشت که اگر روزگاری پیمان صلح نقض شد و گفت و گوها فایده ای نداشت، سکوت نکند و جان خود عزیزترین هایش را فدا کند.

حادثه کربلا ، زمانی به وقوع پیوست که تمام راه های مسالمت آمیز با عناد و لجاح بدنامانی مانند شمر و عبیدالله بسته شدند و تنها دو راه باقی ماند، یا تأیید حکومت یزید یا جهاد و شهادت ؛ و حسین (ع) این دومی را برگزید.

مروری بر زندگی 57 ساله امام حسین(ع) که در سراسر آن تدبیر، انسان دوستی، وفای به عهد، صلح خواهی و البته شجاعت و جهاد و نهایتاً شهادت بود، می تواند نگاه ما به آن نیم‌روز آخر را بسیار پرمعناتر و پرمفهوم تر سازد.

این گونه است که درخواهیم یافت که “عزت” ، قله ای است که راه های متعددی برای رسیدن به آن وجود دارد، گاهی باید مذاکره کرد، گاه حتی با معاویه نیز باید که صلح کرد، گاهی درخواست قیام مسلمانان را رد کرد و گاه در اوج غربت، تن به شمشیر سپرد. دیدن این آخری و ندیدن آنچه گذشت، تحلیل نادرست از مفهوم “عزت” است و جفای مستمر به حسینی(ع) که 57 سال زندگی کرد ، نه نیم روز.

 

عصر ایران؛ جعفر محمدی 
 
 
 

 نظر دهید »

یٰا کٰاشِفَ الْکَرْبِ عَنْ وَجْهِ الْحُسَیْنِ،

16 مرداد 1401 توسط مدیر النفیسه

” یٰا کٰاشِفَ الْکَرْبِ عَنْ وَجْهِ الْحُسَیْنِ،
اِکْشِفْ کَرْبَ مُولٰانَا الْمَهْدِیِّ،
بِحَقِّ اَخیٖکَ الْحُسَیْنِ علیه السلام “

 نظر دهید »
  • 1
  • ...
  • 28
  • 29
  • 30
  • ...
  • 31
  • ...
  • 32
  • 33
  • 34
  • ...
  • 35
  • ...
  • 36
  • 37
  • 38
  • ...
  • 1250
مرداد 1404
شن یک دو سه چهار پنج جم
 <   >
        1 2 3
4 5 6 7 8 9 10
11 12 13 14 15 16 17
18 19 20 21 22 23 24
25 26 27 28 29 30 31

مدیرالنفیسه

  • خانه
  • اخیر
  • آرشیوها
  • موضوعات
  • آخرین نظرات

جستجو

موضوعات

  • همه
  • اجتماعی
  • احکام
  • امام خمینی
  • امام زمان (عج)
  • ایام مذهبی و ملی و مناسبتی
  • بارداری
  • بدون موضوع
    • نهج البلاغه
  • بهداشتی
  • تاریخی
  • تربیت کودک
  • تربیتی
  • تغذیه
  • حدیث
    • تربیتی
  • حکایت
  • خانه داری
  • خانواده
  • خانواده
  • سیاسی
  • سیره وسخنان بزرگان
  • شبهات
  • شهدا
  • طنز
  • طنز
  • عصر بخیر
  • فن بیان
  • قانون
  • قرآن
  • متن ادبی
  • مقام معظم رهبری
  • نشر کتاب
  • همسرانه
  • یک صفحه کتاب

فیدهای XML

  • RSS 2.0: مطالب, نظرات
  • Atom: مطالب, نظرات
  • RDF: مطالب, نظرات
  • RSS 0.92: مطالب, نظرات
  • _sitemap: مطالب, نظرات
RSS چیست؟

کاربران آنلاین

  • زفاک
  • یَا مَلْجَأَ کُلِّ مَطْرُودٍ
  • نویسنده محمدی

رتبه

  • رتبه کشوری دیروز: 97
  • رتبه مدرسه دیروز: 1
  • رتبه کشوری 5 روز گذشته: 28
  • رتبه مدرسه 5 روز گذشته: 1
  • رتبه 90 روز گذشته: 21
  • رتبه مدرسه 90 روز گذشته: 1
  • کوثربلاگ سرویس وبلاگ نویسی بانوان
  • تماس