مدیرالنفیسه

‍ چطور اینترنت را برای فرزندمان امن کنیم؟

آگاهی والدین از مهارت‌های زندگی و نحوه تربیت فرزندان، موجب ارتقای سطح آگاهی افراد خانواده شده و به نوعی باعث نزدیکی فرزندان به والدین می‌شود. بزه‌های اتفاق افتاده در فضای مجازی، اکثرا به علت آگاهی نداشتن والدین از خطرهای اینترنت و فضای مجازی برمی‌گردد.

به گزارش ایسنا، هر شخص تنها با داشتن دستگاهی هوشمند، دنیایی از اطلاعات توسط اینترنت به رویش گشوده می‌شود. فرزند شما دیر یا زود نحوه استفاده از اینترنت را خواهد آموخت. همانطور که هرگز فرزند خود را نزدیک خیابانی شلوغ نمی‌فرستید، نباید او را بدون تعلیم قبلی مبانی ایمنی، راهی بزرگ اتوبان‌های بزرگ اطلاعاتی کنید زیرا خطرات متعددی از کودک آزاری تا کلاهبرداری متوجه کودکان، نوجوانان و حتی بزرگسالان است.

بر این اساس والدین باید مطمئن شوند دسترسی فرزندان به اینترنت مدرسه، زیر نظر فرد/افراد بزرگسال انجام می‌گیرد. همچنین باید علاوه بر دوست فرزندان، والدین ایشان را نیز بشناسند. چنانچه دوست فرزندشان به اینترنت دسترسی دارد، با والدینش در مورد قوانین استفاده از نت صحبت کنند و از ایشان سؤال کنند که آیا فرزند خود را هنگام استفاده از اینترنت تحت نظر قرار می‌دهند یا خیر؟

والدین همچنین باید اطمینان حاصل کنند که در مدرسه فرزندان، سیاستی به‌نام “استفاده قابل قبول” از اینترنت اتخاذ شده باشد. این سیاست عبارت است از لیستی شامل فعالیت‌ها و منابع قابل قبول و غیرقابل قبول، عواقب تخطی از قوانین مندرج در لیست و محل امضای والدین و فرزند. برای خود نیز می‌توانند چنین لیستی را بعنوان قرارداد خانگی تنظیم کنند.

اگر فرزندتان پیام تهدیدکننده یا غیراخلاقی دریافت کرده است، محتوای ارسال شده را ذخیره و با پلیس سایبری تماس بگیرید. اگر به وب‌سایت و کانالی نامناسب برای کودک و نوجوان برخورد کردید، صرف نظر از داشتن فرزند، سریعاً آدرس را به نرم افزارهای حفاظتی و پلیس فضای تولید و تبادل اطلاعات(فتا) ارسال کنید.

به اعتقاد کارشناسان، هنگام استفاده فرزندان از اینترنت باید به‌فرزند خود بگویید اگرچه وی هنگام کار با رایانه و گوشی در اتاق خود تنهاست ولی به‌محض اتصال به اینترنت، دیگر تنها نیست. افراد ماهر در دنیای اینترنت می‌توانند از هویت و مکان شما آگاهی یابند. آن‌ها حتی می‌توانند به اطلاعات درون گوشی و رایانه شما دسترسی پیدا کنند.

بهتر است زمانی برای گشت و گذار اینترنتی دو نفره با فرزند خود اختصاص دهید. اگر فرزندتان مهارت بیشتری دارد، اجازه دهید او جلودار باشد. از وب‌سایت، کانال و بازی‌هایی بازدید نمایید که مختص کودک و نوجوان هستند.

از سوی دیگر برای کودک و نوجوان، بهترین ابزار رصدکننده محتوا در اینترنت، همان ذهن ایشان است. به آن‌ها آموزش دهید مواردی همچون سوء استفاده، مستهجن، گفتار نفرت زا، خشونت‌گرایی کدام هستند. بدین وسیله آن‌ها اطلاع کافی از انجام واکنش صحیح هنگام رویارویی با موارد فوق را خواهند داشت.

توجه داشته باشید حتماً از نرم‌افزارهای حفاظتی استفاده کنید. این برنامه‌ها قادرند محتوای نامناسب برای کودک و نوجوان را تشخیص داده و با تنظیمات قبلی، از اجرا و نمایش آنها جلوگیری کنند. همچنین نرم‌افزارهای مسدودکننده قادرند سایت‌های نامناسب را با وارد کردن نام و کلمه کلیدی جست‌وجو شناسایی کنند. بر اساس اطلاعات سایت پلیس فتا، برخی از این اپلیکیشن‌ها توانایی جلوگیری از وارد کردن اطلاعات شخصی توسط فرزند شما را نیز دارند.

همچنین مدت زمان آنلاین بودن فرزند خود را تحت نظر بگیرید. اگر وی به هنگام ورود شما به اتاقش، حالت دفاعی و معذب دارد، این می‌تواند از علائم انجام فعالیت‌های غیر عادی و یا ممنوع باشد. به فرزند خود بگویید همیشه و سریعاً شما را در جریان محتوای تهدیدآمیز و هراس انگیز قرار دهدو هرگز نام، آدرس، شماره تلفن، رمز عبور، نام مدرسه، نام اولیا و نظیر هرگونه اطلاعات فوق را در اختیار قرار ندهد.

همچنین بگویید که هرگز با درخواست ملاقات دوستان مجازی موافقت نکنند. به محتوای دور از ادب، ترسناک و عجیب و غریب، اکیداً هیچ گونه واکنشی نشان ندهد. بدون هماهنگی قبلی با شما، وارد محیط‌های خرید و فروش اینترنتی نشود و هیچ عکس و فیلمی از خود به هیچ فردی ارسال نکند.

از سوی دیگر و از آنجا که کودکان یکی از آسیب‌پذیرترین اقشار شهروندان در مقابل آسیب های اینترنت هستند و آسیب‌هایی مانند آزارهای جنسی در فضای مجازی و یا حتی اساسا آگاهی زودتر از سن بلوغ نسبت به برخی از مسائل مربوط به بزرگسالان می‌تواند باعث بلوغ زودرس و حتی مشکلات روانی جدی در سال‌های بزرگسالی شود، لازم است تا علاوه بر والدین، دولت‌ها هم وارد کار شوند و با ایجاد برخی بسترهای اختصاصی برای استفاده کودکان از اینترنت زمینه کاهش صدمه‌پذیری این قشر آسیب پذیرتر جامعه را فراهم کنند.

بر این اساس بود که محمدجواد آذری جهرمی - وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات - در راستای فعالیت‌های وزارت ارتباطات وفناوری اطلاعات در توسعه خدمات فضای مجازی مناسب کودکان و نوجوانان، دستور انتشار «پیش‌نویس سند حمایتی و برنامه اقدام توسعه خدمات فضای مجازی کودک و نوجوان» را صادر کرد.

این سند در چهار هدف کلان آموزش، فرهنگ‌سازی و ترویج فضای مجازی حوزه کودک، فراهم‌سازی زیرساخت‌های ارتباطی محتوایی و اعتمادی، توسعه بازار و مقاوم‌سازی کسب‌وکارها و مدیریت و راهبری برنامه اقدام تدوین شده و شامل ۴۰ اقدام اولویت نخست، ذیل هریک از این اهداف است.

اما خسرو سلجوقی - مجری سند حمایتی و برنامه اقدام توسعه خدمات فضای مجازی کودک و نوجوان - هم درباره دیگر اهداف این طرح نیز اظهار کرد: حمایت از سبک زندگی برازنده کودک ایرانی در فضای مجازی از اهدافی است که برای آن در نظر گرفته شده است. رونمایی از اولین پیمایش رفتاری و مصرفی کودک در فضای مجازی و رونمایی از اولین گاه‌شمار مصور مناسبت‌ها و چهره‌های ماندگار کودک و احتمالاً رونمایی از اولین موتور جست‌وجوی کودک در ایران هم اقدامات دیگری است که در آن خروجی‌های مناسب کودکان ارائه می‌شود.

سلجوقی محور اجرای این طرح را بخش خصوصی دانست و گفت: چون مصرف‌کننده بخش خصوصی تولیدکننده محتوا نیز به نظر می‌رسد باید بخش خصوصی باشد. اگر دولت در اینجا بخواهد نقشی ایفا کند نقش تسریع‌کننده خواهد بود نه این‌که خودش بخواهد محور قرار بگیرد.

درباره تحریم افطاری رئیس‌جمهور از سوی تعدادی از هنرمندان؛

تعدادی از چهره های سینما در اقدامی اعتراض آمیز، دعوت افطاری رییس جمهور را رد کرده اند؛ با این وجود، دلایلی که آنها ‏برای رد این دعوت ارائه کرده اند با رفتارهای پیشین خود این هنرمندان سازگاری ندارد.‏

به گزارش «انتخاب»، موج رد دعوت روحانی در شبکه های اجتماعی با چند هشتگ به راه افتاد که «سفره خالی مردم» یکی از ‏آنهاست. در این میان نکته های قابل ذکری وجود دارد که نمی توان از کنار آنها به راحتی عبور کرد.‏

اول اینکه اصل اقدام، یعنی حرکتی جمعی برای رساندن یک پیام خاصر و ارزشمند به مسئولان به طور مثال پیام «خالی بودن ‏سفره های مردم» اقدام قابل دفاعی است. نه تنها هنرمندان سینما بلکه هر گروهی از اقشار تاثیرگذار و شناخته شده بین مردم، که ‏بتوانند دغدغه های آزاردهنده جامعه را به گوش مسئولان برسانند و از آن نتیجه بگیرند، در نظر مردم، اقدام ارزشمندی انجام داده ‏اند.‏

نکته دوم اینکه ماجرا وقتی به بیراهه مردم که این اقدام صرفا جنبه شعاری پیدا کرده و از هدف اعلام شده در همان آغاز راه، ‏منحرف شود. به نظر می رسد در اقدام اخیر تعدادی از هنرمندان سینما، این اتفاق رخ داده است. کافی است به صفحات اینستاگرام ‏تعدادی از همین هنرمندانی که دعوت روحانی را رد کرده اند، مراجعه کنیم تا با نوع زندگی و انبوهی از سفرهای خارجی آنها آشنا ‏شویم. بسیاری از آنها هر روز تصاویری از خود با خودروهای گران قیمت، یا زندگی های تجملاتی را به اشتراک می کذارند. ‏برای هر مخاطبی این سوال پیش می آید که اگر دغدغه «سفره خالی مردم» تا این اندازه در این هنرمندان رسوخ کرده که حاضرند ‏دعوت رییس جمهور را رد کنند، چرا هیچ نشانه عملی و ملموسی از این دغدغه در زندگی خود آنها دیده نمی شود؟ البته باید حساب چهره های موقر و موجهی مانند پرویز پرستویی را که سابقه آنها نشان می دهد همواره با خواسته های مردم همراهی کرده اند و از اتهامات برخی همکاران خود نیز به دور بوده اند، باید از بقیه جدا کرد. چطور می ‏توان پذیرفت که فردی دغدغه سفره خالی مردم و رهایی آنها از مشکلات را داشته باشد اما هر چند وقت یک بار، با افتخار ‏تصاویر خود در فلان کشور توریستی را به نمایش بگذارد؟ جالب اینجاست که مشاهده وضعیت زندگی این هنرمندان هرگز به ‏معنای تجسس در زندگی خصوصی آنها نیست بلکه این تصاویر با رضایت خود آنها و اساسا به وسیله همین هنرمندان در معرض ‏دید عموم قرار می گیرند. ‏

نکته سوم اینکه اگر دغدغه این هنرمندان، کوتاه شدند دست رانتخواران از بیت المال است، خود آنها بهتر از هرکسی می دانند که ‏تعدادی از این ویژه خواران در دنیای هنر و به ویژه سینما نیز نفوذ کرده و مشغول هستند. حال چگونه است که این هنرمندان با ‏افتخار در فیلم های همین افراد مسئله دار، ایفای نقش می کنند اما همزمان برای سفره های خالی مردم دلسوزی می کنند؟ آیا بهتر ‏نیست چنین شعارهایی را کسانی مطرح کنند که به لحاظ علم و تخصص خود، از دغدغه های واقعی مردم آگاهی بیشتری داشته ‏باشند و دست کم در میان همان مردم، با مظاهر فخرفروشی مانند بادیگارد ظاهر نشوند؟

چگونه است، بازیگری که صرفاً به خاطر اقبال و شانس و سیمای مشابهش با فلان خواننده زن قبل از انقلاب، به سینما راه یافته و در ایام کار، و در میان کارگردانان و نویسندگان سینما به بی اطلاعی و کم مطالعگی شهره است، یکباره و به مدد شبکه های اجتماعی از خود چهره ای متفکر و تئوریسین به معرض نمایش می گذارد و با تاثیرپذیری از نظرات تشویقی، خود را در مقام یک منجی مصلح می بیند و هر بار و در هر برهه، بیانیه ای سیاسی در مواجهه با مسائل مختلف می دهد ؛ اما همین فرد حاضر نیست پاسخ دهد چگونه حاضر شده همسر فردی شود که به خاطر واردات شیرخشکهای آلوده، جان هزاران کودک را در معرض خطر قرار داده است! و چگونه با ثروت بادآورده همسرش از سرمایه ای چنین مشکوک، کودک خود را در ینگه یدنیا به دنیا می آورد؟! اساساً چگونه فردی با چنین سوابق مشوشی، می تواند داعیه روشنفکری و حق طلبی داشته باشد؟! چگونه شده که قهرمانان فیک فضای مجازی، به مصلحان اجتماعی بدل می شوند؟

نکته چهارم اینکه، به هر ترتیب، دیدار رودررو با رییس جمهور، خود فرصتی برای رساندن دغدغه های هنرمندان و عموم مردم ‏به اوست. در این شرایط، آیا هنرمندان نمی توانستند همین دغدغه ها را در جلسه با رییس جمهور بیان کنند و حتی اگر نگران ‏اتلاف بیت المال در همین جلسه هستند مستقیما به رییس جمهور بگویند به فلان دلایل درخواست می کنیم که از سال آینده چنین ‏نشست هایی برگزار نشود؟

نکته پنجم که اندکی دردناک و تاسف آور است به انگیزه شخصی برخی هنرمندان باز می گردد. برخی هنرمندان تحریم کننده ‏افطاری روحانی، دلایل متفاوتی برای این کار داشتند. مثلا تعدادی از آنها دلایلی صنفی مانند ممنوع الکاری برخی هنرمندان را ‏مطرح کرده اند و برخی دیگر دلایلی سیاسی که شاید به حق هم باشد؛ اما هنرمندی را فرض کنید که سال هاست تلاش می کند ‏ازدواج خود را از مسائل سیاسی جدا کند. حتی پس از محکومیت همسرش همین راه را ادامه می دهد. جالب اینکه برای اثبات ‏همین موضوع، مدام به مسائل سیاسی و اجتماعی حساسیت زا ورود می کند و آنقدر درباره این موضوعات نظر می دهد تا وجهه ‏از دست رفته خود میان مردم را ترمیم کند. حال چگونه می توان ادعای امثال این افراد برای رد دعوت افطاری روحانی را باور ‏کرد و پذیرفت؟

نکته ششم اینکه، باور غلطی در میان برخی سلبریتی ها وجود دارد و آن اینکه، تصور می کنند در جامعه جریان سازند؛ این در حالیست که تجربه سال های اخیر نشان می دهد چهره های مشهور جریان سازی نمی کنند، بلکه در موقعیت های مختلف خود را در میان موج افکار عمومی قرار می دهند؛ روزگاری موج افکار عمومی آنها را در حمایت از روحانی غرق می کند و روزی دیگر، همین جریان، سلبریتی ها را به زدن هشتگ های پشیمانی وامی دارد. از این رو، ادعای تاثیرگذار بودن این افراد، با واقعیت سازگاری ندارد.

همین چند هفته قبل بود که شبه هنرمندی درجه چندم، با عصبانیت تمام رو به دوربین خطاب به روحانی می گفت که پشیمان است! از آن جهت که باعث رای آوری روحانی شده و بسیاری از مردم را وادار به رای دادن به او کرده ؛ اما اساساً کدام فرد را می شناسید که به خاطر فلان سلبریتی به روحانی رای داده یا به خاطر یک سلبریتی دیگر، از رای به روحانی پشیمان شده باشد؟ یا اساساً هنرمندان حاضر بودند از کسی حمایت کنند که مورد حمایت افکار عمومی نبود؟ اما این توهم غریب از کجا می آید؟ و ناشی از کدامین اشتباه سیاستمداران و نخبگان ماست؟

البته پرواضح است که پیروی یک جامعه از سلبریتی ها هرگز اتفاق مثبتی قلمداد نمی شود؛ این اتفاق حتی در نقاط مختلف دنیا نیز کمتر رخ می دهد؛ به طور مثال، در آمریکا که شاید بتوان آن را مهد سلبریتی های سینمایی نامید، افکار عمومی بر خلاف نظر اکثریت غالب آنها در انتخابات ریاست جمهوری رفتار کردند و فردی را برگزیدند که سلبریتی های سینمایی هنوز هم روزانه از او انتقاد می کنند.