مدیرالنفیسه

شنیدید که میگن بچه رو بغل نکن بغلی میشه:


در اغوش کشیدن کودک تا وقتی کودک تمایل داره هرگز کودک رو بغلی نمیکنه.

بغل کردن کودک به رشد مغز کودک کمک میکند، او را مستقل میکند و به موقع میتواند از مادر جدا بشود.

در حقیقت بچه ای بغلی میشه که به اندازه کافی بغل نشده یا کودک مجبور شده برای در اغوش کشیده شدن دست به مانورهایی از جمله گریه کردن برنه.

مادربزرگها و پدربزرگها
باید با شیوه تربیتی والدین کودک همراه باشند. با همه مهربانی و حسن نیتشان اگر دخالت کنند یا به جنگ روش تربیتی آنها بروند، بچه ها قربانی خواهند شد

کودکان انتظارات زیادی از ما ندارند…
مقصودم انتظارات رفتاری و اخلاقیست.
در واقع ما با ایده آل های آنها فاصله زیادی نداریم… و با کمی تغییر، پدر و مادر دلخواه آنها می شویم.

مثلا کمی بیشتر بخندیم،
کمی بیشتر با آنها بازی کنیم
و کمی هم با حوصله تر باشیم.

ولی فکر کنم کودکان با ایده آل های ما خیلی فاصله داشته باشند…
فرزندان ما باید؛
- باهوش
- خوش اخلاق
- خوش برخورد
- درسخوان
- اجتماعی
- مودب
- منظم
و … باشند.

احساس نمی کنید کمی توقع ما از کودکان زیاد است!

اگر میخواین کودکتان رو از کاری منع کنید:

بهترین روش این است که اگر آن کار خطرناک نیست و به خودش یا دیگران آسیب نمیرساند، تنها بگویید نکن عزیزم و بعد به کارش اعتنا نکنید و اگر تکرار کرد بگید نه لطفا و در صورت تکرارش مطلقا توجه نکنین و بعد از مدت کوتاهی کودک خاموش میشه.

اما اگر وارد بازی و لجبازی کودک شدید حتما در طولانی مدت بازنده شمایید.

یکی از آموزه های اشتباه در خانه و مدرسه اینست
“برای خوشبخت شدن باید مراقب باشی تا اشتباه نکنی".

در صورتیکه اشتباه کردن قسمتی از زندگی طبیعی یک انسان است. تفاوت انسانها در زمین خوردن یا نخوردن نیست، زمین خوردن اجتناب ناپذیر است. تفاوت انسانها دراینست که بعد از زمین خوردن، یکی چند دقیقه بر زمین می ماند، یکی چند روز و یکی برای همه ی عمر.

به فرزندانتان یاد بدهید که برای خوشبخت شدن کافی است از اشتباه نترسند و به جای احساس گناه سعی در جبران اشتباه کنند و به اشتباهاتشان به دید یک تجربه نگاه کنند نه یک فاجعه…