مدیرالنفیسه

نپوشیدن جوراب در تابستان
باعث جذب بیشتر میکروب‌ها در محیط مرطوب پا شده و علاوه بر ایجاد آلودگی سبب به وجود آمدن انواع بیماری‌ها نیز در این عضو از بدن می‌شود.

جبران گناه

? عالم ربانی مرحوم آخوند ملاعلی معصومی همدانی رحمة‌الله‌علیه می‌فرمود:

وقتی با پای خود معصیتی انجام دادی،
با رفتن به مسجد و مجالس حسینی علیه السلام،گناه آن را جبران کن.

↩️ اگر با چشم خود گناهی کردی
با قرآن خواندن و گریه از خوف الهی و یا گریه بر مصائب اهل بیت علیهم السلام ،آن گناه را جبران کن.

↩️ اگر با گوش خود گناهی کردی،
با شنیدن فضائل ائمه اطهار مخصوصا فضائل امیرالمومنین علیهم السلام گناه آن را جبران کن.


آیت الله مجتهدی تهرانی رحمة‌الله‌علیه:

حدیث دارد:
أحیِ قلبک بالموعظة
قلبت را با موعظه زنده کن.

?در روایت است گاهی قلب انسان می‌میرد،
خدا نکند قلب انسان بمیرد.

گناهان قلب انسان را می‌میراند.
حالا اگر بخواهیم قلبمان زنده شود، چه کنیم؟

اگر کسی ما را موعظه کند، قلبمان زنده می‌شود.

کافی، جلد٢

در صورتی که احساس غم و غصه دارید، به شستشو و پاکیزگی خود و محیط اطرافتان بپردازید.
طبق مطالعات روانشناسی، تمیزومرتب بودن ظاهر ومحیط زندگی،مرتب وشادابتر شدن روحیه نیز تاثیرگذار است

وطن عاقل

? برای شخص عاقل و خردمند همه جا وطن است، او اگر در غربت هم زندگی کند، آن دیار برای او به منزله وطن است؛ زیرا در غربت هم مورد نیاز مردم بوده و آنان از فکر او بهره می برند و نظراتش را به کار می گیرند و بدین وسیله به مردم سود می رساند؛ اما شخص احمق و نادان که جز زیان، نفعی ندارد، حتّی در وطنش مطرود است، و دوستان و نزدیکانش هم از او اعراض می کنند، و گاه برای اینکه به آثار حمق او دچار نشوند، خود را از او مخفی می نمایند.

قال علی علیه السلام:

الْعَقْلُ فِی الْغُرْبَةِ قُرْبَةٌ وَ الْحُمْقُ فِی الْوَطَنِ غُرْبَةٌ.[1]

خردمندی در غریبی، قربت است و ابلهی در وطن، غربت می باشد.

ره رستگاری، ج 2، ص: 110

مراحل سیر و سلوک

هر کس که هوای کوی دلبر دارد /از سر بنهد هر آنچه در سر دارد
ورنه به هزار چله ار بنشیند /سودش ندهد که نفس کافر دارد

?برادرم ! قدم اول در سلوک توبه و پاکی از گناه و دوری از گفتار ناپاک ، و کردار و اندیشه های ناشایسته و خوی های نکوهیده است .
?در کلام خدای غفور رحیم نیکو تدبر کن که فرمود : ان الله یحب التوابین و یحب المطهرین سعی کن تا محبوب کردگار شوی !



علامه حسن زاده آملی، هزار و یک کلمه ، ج ، 1 ص 285