مدیرالنفیسه

#همسرانه

پشت سر هم از کلمه ‘چـرا’ استفاده نکنید

از بکار بردن کلمه چرا بپرهیزید
پرسیدن چرا به طور مکرر، انرژی منفی می‌دهد و شرایط را بحرانی و حساس می‌کند.

وقتی که شما از یک مرد بپرسید: “چرا این کار را اینطور انجام داده ای” او اینطور استنباط خواهد کرد که به او گفته اید که “تو احمق هستی که این کار رو اینطوری انجام دادی” جملاتتان را تمام کرده باشید حالت تدافعی به خود می‌گیرد.

تمرین کنید که به جای استفاده از کلمه چرا بگویید:
“درباره این موضوع به من بیشتر بگو.”

اگر حالتون بده … و همسرتون دوس داره باهاش برین مهمونی مثلاً خونه مادر شوهرتون ؛

جزء بدترین راه ها اینه که بگین : ✖ نمیام و تو تنهایی برو! . این بدترین راه حل ممکنه ؛

ولی یه راه حل خوب اینه که بعد از یکم ناز البته به اندازه کافی بگین :

✔ من حالم اصلا خوب نیست، اما چون خیلی دوس داری به خاطر تو میام ؛ ولی اونجا حواست بیشتر بهم باشه و اگر دیدی خوب نیستم زودتر بر گردیم. ( یا بر حسب موقعیتتون یه جمله ای تو همین مایه ها)

اینجوری هم اینکه حواسش بیشتر بهتون هست و هم متوجه میشه که برای خاطر اون ارزش قائلین که به خاطرش با حال مریض حاضرین بیاین

مرغ عشق ها بیشتر از انسانها طلاق میگیرند.

علت اصلی بالا بودن نسبت طلاق در میان مرغ عشق ها، متهم شدن مرغ عشق های ماده از سوی مرغ عشق های نر به تخم گذاری کم است
مثل اینکه اونا هم به کنترل جمعیت عقیده ندارند ? ? ?

زمانی که فرزندانمان کوچک اند، نسبت به رفتار های اشتباه آنها صبرمان بیشتر است و در کنار خنده هایش، اشک هایش را هم تاب می آوریم،
در کنار تمیزی و عطر و بویش، کثیفی و بوی تعفن کهنه یا پوشکش را تحمل می کنیم و در کنار سلامت و شادابی اش، بر بیماری و ناخوشی او صبر می نماییم و…

اما وقتی بزرگ تر می شود، به جای اینکه صبرمان بیشتر شود برعکس اندک میشود و دیگر آن ها را بر نمی تابیم.
وقتی مرتکب اشتباه می شوند با تندی به آن ها می تازیم و سرزنش و توبیخشان می کنیم، در حالی که وقتی کوچک بودند و روی لباسمان خرابکاری می کردند در عین ناراحتی می خندیدیم و بعد از تمیز کردنش، لپش را محکم بوسیده و نوازشش می کردیم.

چرا با بزرگ شدن آن ها صبر ما کمتر می شود؟ علت آن است که وقتی کوچک اند تقریبا همه ی اشتباهات آن ها را غیر عمد و سهوی می دانیم و مقصر قلمدادشان نمی کنیم، ولی از سنی که زبان باز می کنند کم کم بیشتر اشتباهاتشان را عمدی و اختیاری می دانیم و زمانی که به نوجوانی می رسند، تمام رفتار هایشان را برنامه ریزی شده و عمدی تلقی میکنیم و بر آن ها برچسب توطئه گر و حیله گر می زنیم.
خطای ما در این است که رشد عقل را در فرزندانمان دلیل بر این می دانیم که آن ها نباید خطایی مرتکب شوند و مانند فرشته ها پاک و بی عیب باشند