مدیرالنفیسه

به مناسبت هفته مبارزه با ایدز
تفاوت HIV و AIDS در چیست؟
تفاوت زیادی بین دو جملهٔ «من مبتلا به اچ‌ای وی هستم» و «من مبتلا به ایدز هستم» وجود دارد و شاید حتی خود افراد مبتلا هم این دو جمله را به اشتباه به کار برده باشند.
برای شروع باید گفت که آنچه که ما با نام اچ‌ای وی می‌شناسیم تنها نام یک ویروس است. از حروف اول ویروس نقص سیستم ایمنی انسانی (Human Immunodeficiency Virus) گرفته شده است و نام بیماری نیست بلکه عامل ابتلا به یک بیماری استایدز یک بیماری نیست بلکه شرایطی است که بدن در معرض عفونت شدید در اثر یک میکروب ساده یا سرطان‌های مختلف مثل سرطان دهانه رحم یا سارکوم کاپوزی قرار بگیرد.
به گزارش نامه نیوز افرادی که دچار ایدز می‌شوند پس از سال‌ها حمل ویروس و افزایش شدید اچ‌ای وی در بدن و تخریب گسترده سلول‌های ایمنی، در برابر عفونت‌ها بی‌دفاع می‌شوند. فرد مبتلا به ایدز دچار عفونت‌های فرصت طلب می‌شود. یعنی عفونت‌هایی که یک بدن سالم به طور طبیعی قادر به دفاع در برابر آن هاست در افراد مبتلا به ایدز موجب بیماری شدید می‌شود و فرد در معرض آلودگی با انواع ویروس‌ها، باکتری‌ها، قارچ‌ها و انگل‌ها قرار می‌گیرد..

اصل ولایت فقیه؛ نقش مرحوم آقای منتظری و شهیدآیت
وبلاگ > مهاجری، محمد - این روزها و در سالگرد رفراندوم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، حرف و حدیث هایی در باره گنجاندن اصل ولایت فقیه در قانون اساسی مطرح شده است.

این حرفها البته قدیمی و تکراری است. از جمله اینکه عده ای مطرح شدن اصل ولایت فقیه را به شهیدآیت نسبت می دهتد و برخی نیز به استناد خاطرات مرحوم آقای منتظری این موضوع را به او منتسب می کنند.
به جهت ثبت در تاریخ عرض می کنم:سال 1383 در خدمت مرحوم آیت الله خزعلی بودم . ایشان به مناسبتی، به موضوع قانون اساسی اشاره کرد و گفت وقتی انتخابات مجلس خبرگان قانون اساسی انجام شد، اعضای این مجلس در قم خدمت امام رسیدیم.مرحوم امام(ره) درجمع نمایندگان مطالبی مطرح فرمودند و بعد از پایان جلسه، به من(مرحوم آیت الله خزعلی) و جمعی دیگر از جمله آیت الله مشکینی و طاهری خرم آبادی و چندنفر دیگر گفتند که دقایقی خدمت شان باشیم. امام در آن جلسه نکاتی را در باره قانون اساسی فرمودند و بخصوص بر گنجاندن اصل ولایت فقیه در قانون اساسی تاکید کردند.


بعدالتحریر:این مطلب را به نقل از مرحوم آیت الله خزعلی،پیش از این هم نقل کرده ام.

قدرت “نه” گفتن به درخواست بی ارزش دیگران را به نوجوانتان بیاموزید.

او باید از الان یاد بگیرد خود را فدای خواسته های دیگران نکند. او باید قاطعیت داشته باشد.

تشویق زیادی ممنوع!
تا تشویق برای کودک بی ارزش نشود و نیز او پرتوقع نشده و برای هر کاری تشویق نخواهد.

کودک را تشویق کنید؛ ولی نه آن قدر که مغرور و خودبین شود.

به کودک پاداش بدهید نه رشوه؛ رشوه، باج دهی است و محتوی یک قرار قبلی، بنابراین نگویید ” اگر این کار رو بکنی من…” پاداش، بدون قرار قبلی صورت می گیرد.

بین نوع تشویق و عمل کودک، تناسب برقرار کنید.

بد قولی نکنید.

قدردانی کنید نه ارزیابی. نگویید ” تو بهترین…” بگویید “این کار تو مرا خوشحال کرد.”

‏‎والدین اگر بتوانند رفتارهای نادرست کودک را تحمل کنند و آن را نادیده بگیرند،کودک به احتمال زیاد از آن رفتار دست خواهد کشید

زیرا به هدف خود که همان “جلب توجه” بوده است، نائل نمی شود