کسى که بیاید و گناهش را براى دیگران بگوید، گناه بزرگى کرده است و عاقبت آن خفت و خوارى است.
امام رضا ع فرمودند:
کسى که خوبی های خود را پنهان دارد، هفتاد برابر پاداش مى بیند. و کسى که آن را آشکار کند، یک پاداش دارد. و کسى که گناه خود را پوشیده دارد، گناهش بخشیده مى شود. و کسى که آن را علنى و افشا کند، خوار و ذلیل خواهد شد.
بحارالانوار،ج67،ص251
در این حدیث چقدر بشارت خوابیده است. به هر کجا دست مى اندازى بشارت است. راه به سوى خدا و بهشت است.
بنابراین تمام گناهانى را که مرتکب شده اى و خودت مى دانى و خداى خودت و هیچ کس خبر ندارد، مورد عفو و بخشش قرار مى گیرد.
اما کسى که علنى گناه مى کند، یا آن را براى دیگران بازگو مى کند، در دنیا و آخرت خوار مى شود. همه حدود و تعزیرات و شلاق ها و آبروریزى ها به خاطر اظهار گناه است.
اظهار گناه از خود گناه بدتر است.
اگر کسى سه روز، بدون هیچ عذرى، علنى روزه بخورد، حکمش اعدام است. خیلى فرق مى کند با کسى که مخفیانه روزه خورده است.
چون کسى که علنى گناه مى کند، حرمت شکنى مى کند و راه همه را به سوى گناه باز مى کند و جرأتشان را براى گناه کردن زیاد مى کند. اصلاً بازگو کردن گناه یکى از گناهان کبیره است.
کسى که بیاید و گناهش را براى دیگران بگوید، گناه بزرگى کرده است و عاقبت آن خفت و خوارى است.
خداوند مى گوید: هر چه را پوشاندى، من مى بخشم. بنابراین پوشیده ها را مى توانیم خط بزنیم.درصورت توبه بر گناهان پوشیده قلم عفو مى خورد. باید یک فکرى به حال گناهان علنى کرد.
