مدیرالنفیسه

نکته این است که‏ لیلة القدر مى‏گویند نه یوم القدر

در دل تاریکى‏ ها و در بطن حادثه ‏ها است که تو باید طرح فردا را بریزى و در طلوع فجر، همراه فرشته‏ هاى نازل شب قدم بردارى.?

اشتباه ما این است که در شب مان کارى نمى‏کنیم و در شکم گرفتارى‏ ها و ظلمت ‏ها، یا تسلیم تاریکى مى‏ شویم و یا مرثیه خوان ظلمت. و این فاجعه را در طلوع فجر مى‏ فهمیم که هیچ کارى‏ نکرده‏ ایم و هیچ طرحى نریخته‏ ایم. و تا دست به کار شویم و طرحى بریزیم، هزار مانع بر سر راهمان مى‏گذارند و هزار درگیرى برایمان ایجاد مى‏کنند و تا بخواهیم حرکت کنیم به غروب رسیده‏ایم و دوباره گرفتار شب شده ‏ایم.?

این است که در شب طرح مى‏ریزند و این است که شب را، قدر مى‏دانند، شب را. و این است که یک شب طرح، یک شب قدر، از هزار ماه بى‏ تقدیر بهتر است.♦️

استاد علی صفایی حائری / تطهیر با جارى قرآن

                         
 
ما از امام مجتبی علیه السلام، فقط حرم نداشتن اش را دیده ایم اما حریم نگهداشتن اش را ندیده ایم. دقیقا به همین خاطر است که گاه راه را اشتباه می رویم. ناراحتیم که چرا قبر حضرت حرم و گنبد و گلدسته ندارد اما نسبت به حفظ حریم ها که منطق و منش امام بود اهتمام نداریم. خیلی راحت در رفتار به سبک همان کسانی میل پیدا می کنیم که حریم شکنی هاشان، قبر امام را بی حرم کرده است. ما اگر واقعا می خواهیم قبر امام حرم داشته باشد، باید حریم اخلاقی و حرمت درس های رفتاری امام مجتبی را نگهداریم. 

ما خوانده و شنیده ایم بارها ماجرای مرد شامی را  که تحت تأثیر تبلیغات معاویه قرارگرفته، به مدینه آمد و  به امام حسن(ع) جسارت و توهین می کند. امام به جای واکنش نسبت به این توهین ها به این شخص می فرمایند: «اگر غریب هستی و جایی را نداری، مهمان ما شو، اگر گرسنه هستی، سر سُفر ما بنشین، اگر مشکل مالی داری، به تو کمک مالی کنیم.» پس از این نوع برخورد امام، فرد توهین کننده شرمنده می شود و به امام حسن(ع) می گوید: شما را به نوع دیگری برای ما معرفی کرده بودند. او سپس این بخش از آیه 124 سوره شریفه انعام را می خواند که؛”  اللَّهُ أَعْلَمُ حَيْثُ يَجْعَلُ رِسَالَتَهُ ۗ اللَّهُ أَعْلَمُ حَيْثُ يَجْعَلُ رِسَالَتَهُ ۗ؛ خدا بهتر می‌داند که در کجا رسالت خود را مقرر دارد.” او با همان برخورد اصلاح می شود و می رود. ما اما هزار بار می شنویم و همان دم از یاد برده ایم و باز به همان مسیری پا گذاشته ایم که دیروز بودیم.

 در باره غیر هماندیش همانی را می گوئیم که پیش از این می گفتیم. همان رفتاری را روا می داریم که نارواست. به تریبون ها و گفته ها و نوشته هامان دقت کنیم، میان ما و امام مجتبی(ع) جز تباین چه نسبتی در میان است؟ دریغا که هرچه در ادعا مصر تریم در عمل دورتریم. فقط وقتی نگاه ها به پیراهن آلوده خودی ها می افتد یاد اخلاق می افتیم و حواهان “برخورد مومنانه” می شویم اما اگر دیگری یک از صد آنچه ما می کنیم را انجام دهد او را نه تنها فاسق و فاسد که مفسد فی الارض هم می شماریم. حکم مفسد فی الارض را هم دار برپا کردن می شماریم. 

بگذریم، بیش از آنکه بر حرم نداشتن قبر امام بایدگریست، باید برای حریم نداشتن آموزه های امام در رفتار خودمان نگران باشیم. امام با حرم یا بی حرم محترم است و چراغ روشن راه است تا قیامت. هیچ کس نمی تواند آن را خاموش کند اما ما به نام پیروان امام گاه حرمت شکنی هایی می کنیم نسبت به دیگران  که کم از تخریب حرم نیست. مگر نخوانده ایم کلامِ رسول اعظم الهی را خطاب به کعبه که فرمودند: “مرحبا بك من بيت ما اعظمك و أعظم حرمتك و اللّه انّ المؤمن أعظم حرمه منك عند اللّه عزّ و جلّ؛ آفرين بر تو، خانه‏اى كه چقدر بزرگى و احترام تو چقدر زياد است سوگند به خدا، احترام مؤمن نزد خدا از تو بيشتر است.” اما برخی از ما قلم داران و تریبون داران چه راحت حرمت می شکنیم. به روی خودمان نمی آوریم که امام از دشمن هم حرمت نگه می داشت، حرمت شکنی سیره معاویه و امویان است که به بنی عباس و همه طاغوت های اعصار ارث می رسد.

 باز هم بگذریم. میلاد امام مجتبی باید آغازی باشد بر اصلاح رفتار مان تا با حریم بانی از اخلاق خود نیز در حریم لطف امام وارد شویم. ان شاالله.

غلامرضا بنی اسدی، گروه سیاسی الف

🎙 توصيه های آيت الله كشميرى(رحمت الله علیه) برای ماه مبارک رمضان

◻️ کمیت‌گرا نباشید.
کمیت_گرا نباشید؛ کیفیت_جو باشید.
دنبال ختم آیات و ادعیه نباشید بلكه در پی هضم آنها باشید.
غذای اندک را خوب بجوید تا جزء جانتان شود. بزرگ ترین مشکل ما قشری‌نگری به دین و شریعت است. با خود فکر کنید آنقدر در سال های قبل با ولعِ زیادخوانی اعمال انجام دادید، به کجا رسیدید؟!

⏮ آغاز ماه رمضان حتماً نیت کنید فقط براى الله روزه بگیرید؛ فقط الله! آداب روزه‌داری را تا آنجا که نشاط دارید، انجام دهید.

🔸 تفکر
حتماً دقایقی از ساعات رازآمیز روزه‌داری خود را به برترین_عبادت اختصاص دهید و آن هم چیزی نیست جز تفکر. با خود و خدای خود خلوت ‌کنید؛ خصوصاً به نوع رابطه حضرت حق با خودتان بیندیشد؛ امید است ابوابی از معرفت به رویتان باز شود.

◻️ یکی از مهم‌ترین حالات بندگی خصوصاً در ماه رمضان، حالتی است که توصیه‌ مؤکد نبی مکرم است و آن، #سجده_طولانی است.

⏮ فقط خدا و اولیاء الهی می‌دانند هنگام سجده‌_عبودیت چه بارانی از ابر رحمت و چه برکاتی از عالم ربوبیت بر سر شما می‌بارد. حتماً در روز یک سجده‌_طولانی داشته باشید.

🔸 حتی‌المقدور در خانه خود افطار کنید؛ حتی در مساجد افطار نکنید.
بگذارید برکت_افطار و دعای_مستجاب_لحظه‌_افطار به خانواده و خانه‌ شما تعلق گیرد.
در ضمن، هنگام افطار، دِلال کنید!
دِلال يعنى ناز_کردن
هنگام افطار برای خدا ناز کنید! چون براش روزه ‌گرفتید وحضرتش خوان کرم گسترده؛ لقمه‌ اول را نزدیک دهان ببرید؛ اما نخورید! دعا کنید؛ یعنی به خدا عرض کنید: اگر حاجتم را بدی، افطار می‌کنم!
این حالت، معجزه می‌كند!

◻️ رمز ماندگاری در ضیافت الهی رمضان، کیمیای حُسن_خلق است.
با فرزندان، خویشان و دوستان خود با اکسیر حسن خلق و مهربانی برخورد ‌کنید. لحظه‌ عصبانیت و خشم شما همان لحظه اخراج شما از این مهمانی_الهی است!

🔸 کشتی رؤیایی رمضان سوار بر امواج دریای اشک به ساحل نجات می رسد! از خدای سبحان در این ماه خصوصاً اسحار سحرآمیز آن اشک و گریه درخواست کنید.

◻️ از ابتدای ماه رمضان باید هدف‌گذاری شما لیلة_القدر باشد که جان رمضان است.
در این خصوص، سخن زیاد است لکن «مصلحت نیست که از پرده برون افتد راز». فقط سعی کنیم شب قدر در ما واقع شود؛ نه در ماه!

🔸 این ماه، ماه ربیع_القرآن ماست.
در این بهار قرآنی هر روز یک آیه را انتخاب کنید و تا افطار به طور متناوب تلاوت و در پیرامون آن تدبر نمایید. امید است دم دمای افطار آن آیه برای شما پرده از رخسار بردارد!

◻️ در سراسر ماه رمضان توجه شما به روزه‌دار_حقیقی و انسان_کامل یعنی امام عصر نباید منقطع شود.

برای افزایش امید اجتماعی چه باید کرد؟

 شاید گفته شود مهم‌ترین دغدغه این روزهای کشور مشکلات اقتصادی است اما به نظر می‌رسد باید نگاه را فراتر از این برد و گفت که مهم‌ترین مسئله در کشور ایجاد امید در میان مردم است که حتما رفع مشکلات اقتصادی یکی از مهم‌ترین ابزارهای ایجاد امید در جامعه است.

بروز پدیده‌هایی سوء مانند افزایش مهاجرت، خودکشی، اعتیاد، افزایش خشونت اجتماعی و خانوادگی، کاهش فرزندآوری، افزایش طلاق، کاهش سرمایه‌گذاری، فرار سرمایه‌ها از کشور و… همه و همه ناشی از کاهش امید اجتماعی است. البته باید دانست که امید داشتن یا امید نداشتن امری مطلق نیست و به نوعی واکنش جامعه در هر مقطع زمانی نسبت به شرایط موجود است؛ بنابراین اگر چنین پیش‌فرضی پذیرفته شود که میزان امید اجتماعی به اندازه کافی نیست، یک پرسش به وجود می‌آید؛ آنکه چه باید کرد؟

حتما عملکرد مثبت مسئولان در هر قوه و نهادی می‌تواند امید را در دل مردم افزایش دهد. یکی از دلایل تأکید دلسوزان بر مشارکت بالای مردم در انتخابات هم به همین دلیل است. گفتمان ضرورت افزایش مشارکت دلالت بر این دارد که اگر مردم به صورت گسترده در انتخابات شرکت کنند، مجلس یا دولتی قوی تشکیل می‌شود که می‌تواند از پس رفع مشکلات موجود برآید. در همین انتخابات اگر مردم به صورت حداکثری در انتخابات حاضر شوند، تردیدی نیست که مجلسی برآمده از رأی اکثریت جامعه به پشتوانه همان جامعه می‌تواند مصوباتی داشته باشد که هم اجرایی باشد و انتزاعی نباشد و هم به طور مستقیم به رفع مشکل مورد نظر منتهی شود.

از سوی دیگر عملکرد مسئولان چه نمایندگان مجلس، چه دولتی‌ها و چه هر مسئول دیگری در هر نهادی که هست، بر میزان امید مردم اثرگذار است. مردم انتظار دارند که مسئولان همه توانشان را برای رفع مشکلات به کار بگیرند. در واقع یک بده و بستانی وجود دارد تا بحران‌ها از سر برداشته شود؛ به طوری که از یک سو مردم باید در انتخاب مسئولان مشارکت فعال داشته باشند و از سوی دیگر مسئولان کم‌کاری نکنند.

نکته دیگر بهره‌مندی همه نهادها از تخصص‌گرایی و شایسته‌سالاری است. مردم باید احساس کنند کسانی که قدرت سیاسی را به دست گرفته‌اند و مسئولیت در اختیار دارند، شایسته رسیدن به آن منصب بوده‌اند. آنها باید خیالشان راحت باشد که مسئولی که امری را عهده‌دار شده است، کارش را به درستی انجام می‌دهد.

اگر همه اینها با هم جمع شود و اتفاق افتد، آن زمان است که می‌شد به صورت موردی هر یک از مشکلات موجود در کشور چه در عرصه اقتصادی، چه سیاسی و چه اجتماعی و فرهنگی را رفع کرد. ایجاد امید اجتماعی لزوما با رفع کامل همه مشکلات هم به وجود نمی‌آید؛ بلکه اگر مردم ببینند که مسئولان در حال تلاش حداکثری برای حل مشکلات هستند، نسبت به شرایط موجود و البته آینده امیدوار می‌شوند.