مدیرالنفیسه

کنارم مادری ژاپنی نشسته است وبچه 4 ساله اش به زور سرسره را بالا میرود وآن بالا قبل از سر خوردن زمین میخورد ومن با حالتی نگران از جای ام خیز برمیدارم تا او را بگیرم، به من اشاره میکند که بمانم وسراغش نروم، بچه چند بار دیگر زمین میخورد تا بالاخره موفق به سر خوردن میشود ،مادر به من نگاهی میکند و با نرمی میگوید :حل شد واو بزرگ شد.

از او میپرسم این رفتار همیشگی شماست، با سر تکان دادن مخصوص ژاپنی میگوید: دقیقا وهمیشه!

میگویم نگران دلخور شدن فرزندت برای زخمهایی که میخورد وفردا بابتش گله میکند نیستی،
میگوید :
فقط احمقها برای استقلال پیدا کردن از دیگران تشکر نمیکنند!!!

اینکه میگوییم کودک زیر شش سال فقط باید بازی کند به این معنا نیست که اگر کودک 6سال و یک روزش شد باید بازی رو بگذارد کنار و شروع کند به درس خواندن و آموزش

اصلا اینگونه نیست، امور تربیتی مانند منحنی است و آرام آرام باید تغییر کند، یعنی کودک هفت ساله بیشتر باید بازی کند تا آموزش، هشت ساله که شد آموزش را کمی بیشتر می کنیم ولی بازهم بازی بیشتر باید باشد و همینگونه به آرامی تغییر کند

انسان دو نوع معلم دارد :
آموزگار و روزگار

هرچه با شیرینی از اولی نیاموزی، دومی با تلخی به تو می آموزد.

اولی به قیمت جانش، دومی به قیمت جانت.

پدرم دلواپسِ آینده‌ی خواهرم است، اما حتی یک‌بار هم اتفاق نیفتاده که با هم به کافی شاپ بروند، در خیابان قدم بزنند و گاهی بلند بلند بخندند.

خواهرم نگران فشار خون پدرم است؛اما حتی یک بار هم نشده خواسته هایش را به تعویق بیندازد تا پدر کمی احساس آرامش کند.

مادرم با فکرِ خوشبختیِ من خوابش نمی‌برد. اما حتی یک‌بار هم نشده که با من در موردِ خوشبختی‌ام صحبت کند و بپرسد: فرزندم چه چیزی تو را خوشحال‌ می‌کند؟

من با فکرِ رنج و سختیِ مادرم از خواب بیدار می‌شوم. اما حتی یک‌بار هم نشده که دستش را بگیرم، با او به سینما بروم، با هم تخمه بشکنیم، فیلم ببینیم و کمی به او آرامش بدهم.

ما از نسلِ آدم‌های بلاتکلیف هستیم.
از یک‌طرف در خلوتِ خود، دلمان برای این و آن تنگ می‌شود،
از طرف دیگر، وقتی به هم می‌رسیم، لال‌مانی می‌گیریم!
انگار نیرویی نامرئی، فراتر از ما وجود دارد که دهانمان را بسته تا مبادا چیزی در مورد احساس مان بگوئیم!
راستی چرا؟؟؟

کاش بودنها را قدر بدانیم
به خدا قسم
نبودنها
همین نزدیکی هاست…!!!