مدیرالنفیسه

فضای خانه تان را به محیط «بله» تبدیل کنید

هدف از ایمن سازی خانه برای کودک تبدیل ان از محیط «نه» به محیط «بله» است. به عبارت دیگر، شما باید هر چیزی را که نمی خواهید کودکتان لمس کند، خواه به دلایل ایمنی خواه به دلایل عاطفی، برادارید. خانه تان را به مکانی تبدیل کنید که هرگز (یا بسیار به ندرت) مجبور نشوید بگویید «نه، به آن دست نزن». کودکان اجسام را لمس می کنند. این کار آنها است . این روش کشف و یادگیری آنها درباره ی محیط اطرافشان است.

اگر اجسامی که نمی خواهید او دست بزند را نگه دارید این کار برای او غیر منصفانه و برای شما آزار دهنده است. احتمالا او از شنیدن تکرار جمله ی «دست نزن !» خسته شده است و شما هم از گفتن مداوم آن کلافه شده اید. پس برای همه بهتر است که اشیاء ممنوعه از جلوی چشم ناپدید شو ند. آن وقت همیشه می توانید بگویید -بله-

با گفتن جملات کامل هنگام صحبت با کودکان نوپا، به تقویت توانایی های گفتاری او کمک کنید. وقتی او به بیسکویت اشاره می کند و می پرسد «بیشتر؟» به او بگویید «بیسکویت بیشتری می خواهی.»

کودک مبتلا به اوتیسم
بسیاری از والدین درباره ی ابتلای فرزندشان به بیماری اوتیسم نگرانند. در دوازه تا هیجده ماهگی این حس که مشکلی در فرزندشان وجود دارد زیاد پیش می آید. اگر حس می کنید رشد و نمو فرزندتان مشکل دارد، یا اگر به یکی از پرسش هایی 1 تا 6 جواب «نه» یا به پرسش 7 جواب «آری» دادید، از یک روان شناس یا روانپزشک کودک کمک بگیرید.
1- آیا فرزندتان در صورتی که یکی از والدین او را به نام صدا کند پاسخ می دهد؟
2- آیا کودکتان از انگشت سبابه اش برای اشاره کردن استفاده می کند؟
3- آیا فرزندتان دستش را به نشانه ی سلام یا خداحافظ تکان می دهد؟
4- آیا کودکتان همراه با دیگران به موضوعی توجه می کند؟ آیا او با افراد دیگر به چیزی نگاه می کند، مثلاً هواپیمایی که در آسمان پرواز می کند را نشان می دهد و از ایشان می خواهد به آن نگاه کنند؟ آیا او به امتداد نگاه افراد دیگر توجه می کند تا ببیند چه چیزی توجهشان را جلب کرده است؟
5- آیا فرزندتان به واکنش های عاطفی دیگران توجه می کند؟ آیا از گریستن آدم ها نگران می شود؟
6- آیا کودکتان هنگام گفتگو تماس چشمی را حفظ می کند؟ آیا او می تواند مثل گفتگوی بزرگسالان به صحبت با یک بزرگسال بپردازد؟⁉️
7- آیا او حرکات مشخصی مثل تکان خوردن یا دست زدن را مدام تکرار می کند؟ آیا او آداب یا نقش های خاصی دارد که اگر چیزی در ان ها اختلال ایجاد کند بی نهایت مضطرب و ناراحت می شود.

کودکی که تک فرزند است،
معمولا کمتر در معرض مشکلات و
تجربه شکست و ناکامی قرار می گیرد،
که این عامل باعث می شود فرد شرایطی را که لازمه بلوغ روانی است را هرگز تجربه نکند.

در ستایش مهربانی ها در گیر و دار زلزله کرمانشاه
ناف ما را با نیمه خالی بریده اند!
ما در بی اعتمادی داریم لذت می بریم. از این که حس کنیم کمک ها جای دیگر سر در می آورد. چون صبح تا شب این طوری به اطراف مان نگاه می کنیم.
زلزله کرمانشاه به حدی بد بود که یادمان رفت می شود توی برگ ریزان کوچه باغ ها شعر خواند و شجریان گوش داد اما دل و روح مان چسبید به بیستون و در گیر و دار درد جگر لابه لای اخبار که خبر رسید سرمای تیغ انداز کوه های کرمانشاه را باید کاری کرد.

موج تسلیت های مجازی به درخواست کمک تبدیل شد و حس مهربانی در رگ و پی مان دوید چه قدر حس خوب به هم می دادیم آن قدر خوب بودیم که آدم هوس می کرد همیشه زلزله ای باشد تا ما هم چنان مهربان باشیم.

ما را آن طور آموزش نداده اند کمتر آسیب ببینیم و نیاموخته ایم در حوادث چه گونه هماهنگ شویم و بقیه هم مثل ما حرکت کنند و بدتر این که نه معذرت خواهی بلدیم و نه جا را خالی کردن برای فردی مسلط تر.

درهمه ایستادن هایمان نیمه هستیم.اخبار تعلل کمک رسانی اقلامی توسط نیروهای امداد رسان موجی دل سردی در دل ها دست به دست می کرد. همیشه یک جریان کنار ما هستند تا نخ بدهند به بادبادک نا امیدی های مان، انگار ناف ما را به همین موج های منفی و بی اعتمادی بریده اند.

همه ما دوستی داشتیم توی مناطق زلزله که بی اعتمادی ما را تایید می کرد و هیچ کس ندانست آن دوست کیست و فقط به یک باره چشم برهمه چیز بستیم و خیلی ها را با موج منفی از گردونه پیاده کردیم چون ما مهربانی بلد نیستیم و تا دل ‌تان بخواهد اهل بی اعتمادی هستیم و انگار سنگ را به وقت نیاز بسته ایم به زمین.

در انبوه مهربانی ها ممکن است خسی باشد اما نباید از ترس افتادن در چشم ، چشم ببندیم.

چرا ما دوست داریم به هم بی اعتماد باشیم؟ به امدادگر بی اعتماد باشیم؟ به جلو دار حرکت های مردمی و خیر ها بی اعمتاد باشیم؟

ما در بی اعتمادی داریم لذت می بریم. از این که حس کنیم کمک ها جای دیگر سر در می آورد چون صبح تا شب این طوری به اطراف مان نگاه می کنیم.

از اینکه به چشم نمی بینیم که آن عزیز رنج کشیده به کور سوی از آرامش می رسد.سهم نیت را نادیده می گیریم. حق با همه است که باید نیت به سرانجام برسد اما تا مادامی که این بی اعتمادی هست نمی شود به تداوم مهربانی امید داشت.

چرا در طول سال این گونه گرد هم جمع نمی شویم برای کمک تا زمان از دست ندهیم و روز چندم زلزله ما هنوز داریم کمک جمع می کنیم آنها دقیقا الان به کمک احتیاج دارند تا خود سرپا شوند انگار تا نبینیم به چه کسی کمک می کنیم دست به کار نمی شویم.

با راه اندازی سایتی برای ثبت کمک های مردم و درج منطقه مورد نیاز و سایر موارد جلوی بی اعتمادی ها را گرفت که هرکس خودش به جاده نزند و بخشی از انرژی نیروهای امدادی صرف کنار زدن مردم نشود.

سایتی مرجع که همگان ببینند چه مقدار کالا نیاز هست و چه مقدار کمک شده و حتی در چه اقلامی اشباع وجود دارد و مثل نایلون برای بارندگی پیش رو و مردم درگیر چند قلم به خصوص نباشندتا مجموعه ای از نیاز ها در نظر گرفته شود.

این بار شبیه مردمی شدیم که گرد پلاسکو جمع شده بودند با این تفاوت همه یک شیلنگ آتش نشانی دست گرفته اند.

سازمان مدیریت بحران که اسمش را در سردرگمی به چالش کشید چرا طرح استان های معین جهت تجمیع اقلام مورد نیاز برای حوادث این چنینی را پی گیری نکرده است که امکانات با سرعت و حجم مورد نیاز به مناطق منتقل شود و با تاخیر چند روزه مردم خود اقدام کنند باید به فکر چه گونگی دریافت و انتقال و توزیع کمک های مردمی باشیم تا عموم با خیال آسوده نیت خیرشان را جامه عمل بپوشانند و نگران این نباشند که از جای دیگر سر در می آورد.

مهربان باشیم و به این فکر نکنیم که نتیجه چه می شود و یادمان نرود دیوار مهربانی را که فراموش مان شد و می شد این گونه به هم شهری های زلزله زده روزگار هم گرمای مهر بتابانیم.

ما یکی شدن و دست به دست هم دادن را در انتخابات ها خوب آموخته ایم و بقیه سال زل می زنیم به هم.

می شود در آستانه آخرین ماه پاییز مهربان باشیم و از طبیعت و آرامش همسایه لذت ببریم.
روح الله صالحی