اگر یه نفر ازت پرسید چقدر دوستم داری؟
بگو اندازه ای که هستی
اگر پرسید تا کی دوستم داری
بگو تا وقتی که هستی…..
اگر پرسید چقدر بهم اعتماد داری؟
بگو همون قدکه خودت بهم اطمینان میدی
تا بدونه تا زمانی با ارزشه که به ارزشهات احترام میذاره
معروف است که عقب مانده ها چیزی نمی فهمند
چند سال پیش در جریان بازی های پاراالمپیک (المپیک معلولین)
در شهر سیاتل آمریکا
9 نفر از شرکت کنندگان دوی 100متر پشت خط آغاز مسابقه
قرار گرفتند.
همه این 9 نفر افرادی بودند که ما آنها را عقب مانده ذهنی و
جسمی می خوانیم.
آنها با شنیدن صدای تپانچه حرکت کردند.
بدیهی است که آنها هرگز قادر به سریع دویدن نبودند
و حتی نمی توانستند به سرعت قدم بردارند
بلکه هر یک به نوبه خود با تلاش فراوان می کوشید تا مسیر
مسابقه را طی کرده
و برنده مدال پاراالمپیک شود
ناگهان در بین راه مچ پای یکی از شرکت کنندگان پیچ خورد.
این دختر یکی دو تا غلت روی زمین خورد و به گریه افتاد.
هشت نفر دیگر صدای گریه او را شنیدند،
آنها ایستادند،
سپس همه به عقب بازگشتند
و به طرف او رفتند.
یکی از آنها که مبتلا به سندروم “دان” -عقب ماندگی شدید
جسمی و ذهنی – بود، خم شد
و دختر گریان را بوسید
و گفت : این دردت رو تسکین میده.
سپس هر 9 نفر بازو در بازوی هم انداختند
و خود را قدم زنان به خط پایان رساندند.
در واقع همه آنها اول شدند.
تمام جمعیت ورزشگاه به پا خواستند و 10 دقیقه برای آنها کف
زدند.
کاش ما هم چیزی نمی فهمیدیم
این اتاق سیگار در مترو یکی از کشورهای اروپایی است ، نقاشی سه بعدی سقف واقعا تاثیر گذار و جالبه !?
کمترین هزینه ولی بیشترین تاثیر ?
اد استنفورد به عنوان یک رکورد دار گینس
و کسیکه معروفه به اینکه چالشای عجیب انجام میده؛ در آخرین چالش خودش 60 روز رو به عنوان یه کارتن خواب تو خیابونا گذرونده
تجربه ای عجیب برای گدایی پول و غذا
و خوابیدن توی زمستون سرد توی خیابونا و حموم کردن توی توالت ها عمومی …
اما نتایجی که گرفته جالب بوده:
اینکه روزی 100 یورو پول گدایی کرده
مردم بهش غذای مجانی می دادن،طوری که بعد از دو ماه اضافه وزن پیدا میکنه و…
+ یکی از جالب ترین نتایجی که بهش رسیده و بهش اشاره کرده این بود: “کارتن خواب ها بیشتر به کمک های روانشناسی نیاز دارن تا پول و غیره
چون اغلب یه مشکل روانشناسی اونا رو آواره ی خیابونا می کنه، مثل اعتیاد، طلاق، شکست عشقی” …
قطره عسلی بر زمین افتاد، مورچه کوچکی آمد و از آن چشید و خواست که برود اما مزه ی عسل برایش اعجاب انگیز بود، پس برگشت و جرعه دیگری نوشید…
باز عزم رفتن کرد، اما احساس کرد که خوردن از لبه عسل کفایت نمی کند و مزه واقعی را نمی دهد، پس بر آن شد تا خود را در عسل بیندازد تا هر چه بیشتر و بیشتر لذت ببرد…
مورچه در عسل غوطه ور شد و لذت می برد…
اما افسوس که نتوانست از آن خارج شود، پاهایش خشک و به زمین چسبیده بود و توانایی حرکت نداشت…
در این حال ماند تا آنکه نهایتا مرد…
? بنجامین فرانکلین می گوید:
دنیا چیزی نیست جز قطره عسلی بزرگ!
پس آنکه به نوشیدن مقدار کمی از آن اکتفا کرد نجات می یابد، و آنکه در شیرینی آن غرق شد هلاک می شود…
این است حکایت دنیا…