مدیرالنفیسه

بیایید همه با هم برویم گردشگری

شبکه سلامت:
«گردشگری نه به معنای این که ما به خارج از کشور سفر کنیم ،ارز خارج کنیم، گردشگری می‌تواند بدین معنی باشد که مثلا شما در منزلتان همیشه یک جای خاصی غذا می‌خوردید حالا بیایید و موقعیتتان را عوض کنید و جای دیگری غذا بخورید این می‌شود گردشگری،

حتی می‌توانید سطل مشکی زباله را عوض کنید و مثلا سطل زباله قرمز رنگ بخرید این می‌شود یک نوع گردشگری

نمی دونستم روز ها مرتبا می روم گردشگری

رییس‌جمهور و دولتش در اندیشه‌ی حفاظت از توچال هم هستند؟رییس‌جمهور و کوه‌نوردی؛ اشکال کجا است؟!

وبلاگ > محمدی، عباس - آقای روحانی در روز جمعه‌ی گذشته با پوشاک ورزشی و سوار بر تله‌کابین به کوهستان توچال در شمال تهران رفت. منتقدان دولت، بر او خرده گرفتند که چرا در این شرایط گرانی و اوضاع سختِ کشور به جای حضور در دفتر خود و رسیدگی به کارهای کشور، به یک جای تفریحی رفته است. البته از پوشاک رییس جمهور هم ایراد گرفته‌اند که چرا خارجی و از یک برند گران‌بها است.
 
مورسو، قهرمان داستان «بیگانه»ی آلبر کامو که ناخواسته یک تن را کشته بود (و خود راوی داستان است)، می‌گوید که در دادگاه دریافت که هر آن چه که در شرایط عادی از خوبی‌هایت به شمار می‌رود، اگر متهم باشی جزو نقطه ضعف‌هایت قلمداد خواهد شد. برای مثال، دادستان به قاضی می‌گفت که «عالیجناب، این فرد که یک تن را کشته تحصیلات دانشگاهی هم دارد!» حالا حکایت رییس‌جمهور ما است که کوه‌پیمایی و پوشاک ورزشی پوشیدن‌اش هم در نظر آقایانی که خود را مدعی‌العموم مملکت می‌دانند، در عداد اتهام‌ها است!

آیا تفریح و ورزش، برای همه‌ی انسان ها لازم است، اما برای رییس‌جمهور نه؟! می‌گویند ناپلئون (که استاد جنگ بود) گاه در اردوی جنگی آشپزی می‌کرد، و در پاسخ به کسانی که می‌گفتند وقت شما بیش از آن ارزش دارد که به چنین کاری بپردازید، می‌گفت که من هنگام آشپزی کردن می‌توانم فکرم را متمرکز کنم و بعد تصمیم بهتری بگیرم. ورزش و تفریح هم چنین است و به شخص کمک می‌کند که کار اصلی خود را بهتر به انجام رساند و تصمیم‌های بهتری بگیرد؛ از قضا کوه نوردی یکی از بهترین ورزش ها برای آرامش گرفتن و تمرکز یافتن است.

از آن دوستانِ سینه‌چاکِ «حقوق مردم» که منتقد روحانی هستند، می‌توان پرسید خودشان که لابد شبانه‌روز و بی هیچ تفریح به امور کشور پرداخته‌اند(!) واقعاً چه گلی بر سر تولید و اشتغال و اعتبار جهانی ما زده‌اند؟! گذشته از این می‌توان پرسید که آیا نمی‌توانستند انتقادی اصولی‌تر بر زبان برانند؟ در زمینه‌ی مسایل اقتصادی می‌توانستند از رییس‌جمهور بخواهند که رییس کل بانک مرکزی را که چهار ماه است از تک‌نرخی و ثابت شدن نرخ ارز می‌گوید، اما دلار چندین نرخی شده و در بازار آزاد به بیش از دو برابر قیمت آخر سال 96 رسیده، مستعفی کند و برای هواخوری به یکی از پناهگاه‌های توچال بفرستد. یا معاون و مشاورش را که می‌گویند همه‌ی نیازهای ارزی کشور تأمین و تورم تک رقمی است، به همین توچال بفرستد و به آنان بگوید که تجسم کنید یک کارمند متوسط (نه یک کارگر یا کشاورز ساده) هستید و می‌خواهید جمعه را با زن و بچه در کوه چرخی بزنید و یک ساندویچ بخورید؛ ببینید که از پسِ این تفریحِ ساده برمی‌آیید؟! همچنین، رییس‌جمهور می‌تواند به وزیر اقتصادش بگوید که با چند بازرگانِ ساده (نه رانت‌خوار) گفتگو کند و بپرسد که چند ماه است که در صفِ گرفتن ارز یا تکمیل مراحل ثبت سفارش واردات کالا هستند؟ درباره‌ی برند خارجی پوشاکِ رییس‌جمهور می‌توانند بپرسند که آیا این پوشاک، برندِ «اصل» است یا نوعِ تقلبیِ چینی؟! و چه شده که بازار کشوری که وزیر صنعت‌اش از روبراه بودن وضع کارخانه‌ها می‌گوید، به تسخیر انواع کالاهای چینیِ اصل و تقلبی درآمده است؟

من هم از رییس‌جمهور می پرسم ایشان که به کوه‌نوردی علاقه دارند (عکس ایشان را با کوه‌نوردان مرد و زن که پوشاکِ راحت ورزشی به تن داشتند، در پیش از انتخابات به یاد دارم) آیا توجه دارند که این تله‌کابین و دیگر تأسیسات و ساخت‌و‌سازها در توچال، می‌رود که کل طبیعت این کوهستان ارزشمند را نابود کند؟ آیا رییس‌جمهور می‌دانند که توچال، باشکوه‌ترین چشم‌انداز و بهترین آرام‌بخش فضای شهر پرآشوبِ تهران است؟ آیا رییس‌جمهور توجه دارند که تله‌کابین‌سازی و جاده‌کشی و ساختن بی‌شمار رستوران در توچال، الگوی نامناسبی شده برای شهرهای دیگر مانند اصفهان و رامسر و مشهد و لاهیجان و تبریز و… که کوه‌های مشرف به شهر را بدل به زمین‌های شهری کنند، و با تصرف این منابع ملی و گفتن تسهیلاتِ رانت‌خوارانه، میلیارد میلیارد منابع بانکی را به چرخه‌ی ناسالم ساخت‌و‌ساز وارد کنند؟

آقای رییس‌جمهور! توچال تأمین کننده‌ی بزرگ آبِ تهران، عامل مهم تهویه‌ی شهر، و بزرگ‌ترین تفرجگاه برای چند میلیون شهروند است که نگهداری آن هم هیچ هزینه‌ای برای کشور ندارد، لطفاً نگذارید که این کوهستان، بیش از این آماج طرح‌های توسعه‌ی تله‌کابین و سورتمه و جاده‌کشی شود.

بازی دینی با فوتبال؟!

سرمقاله امروز روزنامه جمهوری اسلامی با عنوان بازی دینی با فوتبال به انتقاد از دینی کردن برد و باخت های فوتبالی توسط برخی از تریبون ها اختصاص دارد. در سرمقاله امروز این روزنامه آمده است: در ایران متأسفانه علاوه بر این سه نوع سوءاستفاده از فوتبال، در سال‌های اخیر نوع دیگری نیز رسم شده که بسیار خطرناک است؛ بازی دینی با فوتبال.

به این دو نمونه از اظهارنظر دین‌مداران درباره مسابقات جام جهانی فوتبال که این روز‌ها در فضای مجازی دست به دست می‌شود توجه نمائید. امام جمعه یکی از شهر‌های بزرگ گفته: «ورزش به آن نقطه‌ای رسید که توفیق صعود به جام جهانی برای ورزش ما پیدا شد. این یک افتخار برای اسلام بود، یک افتخار برای اسلام بود، یک افتخار برای نظام بود. یک حرکت قوی عظیم در مقابل دشمنی بود که می‌خواهد ما را بایکوت کند. این جشنش مال نظام است، جشنش مال اسلام است… پیروزی مان مال اسلام بوده، پیروزی مال نظام بوده…»

در مقابل، یک روحانی شناخته شده که در میان نیرو‌های متدین وابسته به مجموعه‌های نظامی جایگاه ویژه‌ای دارد گفته:
«خاخام یهودی در کنیسه یهودی‌ها سخنرانی می‌کند و می‌گوید ما باید یک کاری بکنیم این‌ها نتوانند امام زمانشان را بیاورند. این‌ها می‌خواهند امام زمانشان را بیاورند. اگر این‌ها امام زمانشان بیاید بساط ما را جمع می‌کند. ما باید یک کاری بکنیم که نتواند یباید. ما طرح‌هائی را درست کردیم فرستادیم تا ایران مشغول بازی بشود. ما فوتبال را توی دنیا داریم اوج می‌دهیم. یک کاری بکنید این‌ها غافل بشوند…»
ملاحظه می‌کنید که یک روحانی پیروزی در فوتبال را متعلق به اسلام می‌داند و آن دیگری آن را درست در نقطه مقابل قرار می‌دهد و می‌گوید خاخام‌های یهودی از فوتبال برای جلوگیری از آمدن امام زمان (علیه السلام) بهره‌برداری می‌کنند!
این دو نگاه متضاد، با صراحت توسط دو فرد روحانی به اسلام نسبت داده می‌شوند درحالی که هیچ ربطی به اسلام ندارند. اسلام با ورزش نه تنها مخالف نیست بلکه مسلمانان را به ورزش کردن و تعلیم دادن بعضی از ورزش‌ها به فرزندان خود توصیه هم کرده است. فوتبال هم ورزشی است که در عصر جدید ابداع شده و طرفداران زیادی هم دارد و اسلام نیز با آن مخالف نیست و همچون سایر ورزش‌ها با اصل آن و برخورد متعارف با آن موافق است، اما کسی حق ندارد اسلام را برای برد و باخت در آن و یا هر ورزش دیگری هزینه کند. وقتی مسابقه ایران و مراکش در سن پترزبورگ برگزار شد، عده‌ای پیروزی ایران بر مراکش را خواست خدا دانسته و گفتند و نوشتند که، چون خدا ملت ایران را دوست دارد، کاری کرد که فوتبالیست‌های ایران برنده شوند!
افراد عاقلی هم بودند که همان روز از این افراد پرسیدند مگر مردم مراکش مسلمان نیستند؟ خدا چه مشکلی با مردم مراکش دارد که نگذاشت آن‌ها پیروز شوند؟

در جهان امروز، دولت‌ها فوتبال را وسیله‌ای برای سرگرم کردن مردم قرار داده‌اند و از فرصتی که اینگونه به دست می‌آورند برای عبور از خارج شدن از زیر سوال‌های فراوانی که در ذهن مردم وجود دارد استفاده می‌کنند.

حتی همزمان با رویدادهائی از قبیل: مسابقات جام جهانی، اهداف خائنانه‌ای همچون اشغال یک سرزمین یا کشتار یک ملت مظلوم را محقق می‌سازند کما اینکه اکنون همزمان با جام جهانی روسیه، یکسره کردن کار بندر الحدیده یمن در دستور کار آمریکا، صهیونیست‌ها و آل سعود قرار دارد.

متاسفانه در ایران، دستگاه‌های تبلیغاتی به جای تبلیغ ورزش، به تبلیغ هیجان مشغولند.

تاسف بالاتر اینکه به فوتبالیست‌ها امکانات و امتیازاتی می‌دهند که به نخبه‌های علمی نمی‌دهند. نخبه‌های علمی ما نه تنها چنان امتیازاتی ندارند بلکه در پیچ و خم ادارات سرگردانند و از بی‌تفاوتی مسئولین رنج می‌برند.

همین روش غلط باعث شده در فرهنگ عمومی جامعه ما تب فوتبال جای فوتبال را گرفته بطوری که حتی یکی از گزارشگران صدا و سیما در گزارشی که از خیابان‌های اطراف استادیوم ورزشی سن پترزبورگ روسیه در روز شروع مسابقات می‌داد با تعجب اعلام می‌کرد که جوانان آن شهر در پاسخ به این سوال او که در اینجا چه خبر است، از برگزاری جام جهانی اظهار بی‌اطلاعی می‌کنند، ولی در ایران، همه چیز تحت الشعاع واقعه‌ای قرار دارد که در شهر همین افراد درحال اتفاق افتادن است.

مردم ایران که از یکطرف نسبت به سرنوشت ملت‌های مسلمان حساس هستند و از طرف دیگر در داخل کشور نیز با مشکلات زیادی مواجهند، باید هوشیارتر از این باشند که برد و باخت‌های ورزشی موجب غفلتشان از این امور شود و تبلیغات پرحجم و حساب شده و هدفدار فوتبال، آن‌ها را از مسائل اساسی غافل نماید.

بازی دینی با فوتبال؟!

سرمقاله امروز روزنامه جمهوری اسلامی با عنوان بازی دینی با فوتبال به انتقاد از دینی کردن برد و باخت های فوتبالی توسط برخی از تریبون ها اختصاص دارد. در سرمقاله امروز این روزنامه آمده است: در ایران متأسفانه علاوه بر این سه نوع سوءاستفاده از فوتبال، در سال‌های اخیر نوع دیگری نیز رسم شده که بسیار خطرناک است؛ بازی دینی با فوتبال.

به این دو نمونه از اظهارنظر دین‌مداران درباره مسابقات جام جهانی فوتبال که این روز‌ها در فضای مجازی دست به دست می‌شود توجه نمائید. امام جمعه یکی از شهر‌های بزرگ گفته: «ورزش به آن نقطه‌ای رسید که توفیق صعود به جام جهانی برای ورزش ما پیدا شد. این یک افتخار برای اسلام بود، یک افتخار برای اسلام بود، یک افتخار برای نظام بود. یک حرکت قوی عظیم در مقابل دشمنی بود که می‌خواهد ما را بایکوت کند. این جشنش مال نظام است، جشنش مال اسلام است… پیروزی مان مال اسلام بوده، پیروزی مال نظام بوده…»

در مقابل، یک روحانی شناخته شده که در میان نیرو‌های متدین وابسته به مجموعه‌های نظامی جایگاه ویژه‌ای دارد گفته:
«خاخام یهودی در کنیسه یهودی‌ها سخنرانی می‌کند و می‌گوید ما باید یک کاری بکنیم این‌ها نتوانند امام زمانشان را بیاورند. این‌ها می‌خواهند امام زمانشان را بیاورند. اگر این‌ها امام زمانشان بیاید بساط ما را جمع می‌کند. ما باید یک کاری بکنیم که نتواند یباید. ما طرح‌هائی را درست کردیم فرستادیم تا ایران مشغول بازی بشود. ما فوتبال را توی دنیا داریم اوج می‌دهیم. یک کاری بکنید این‌ها غافل بشوند…»
ملاحظه می‌کنید که یک روحانی پیروزی در فوتبال را متعلق به اسلام می‌داند و آن دیگری آن را درست در نقطه مقابل قرار می‌دهد و می‌گوید خاخام‌های یهودی از فوتبال برای جلوگیری از آمدن امام زمان (علیه السلام) بهره‌برداری می‌کنند!
این دو نگاه متضاد، با صراحت توسط دو فرد روحانی به اسلام نسبت داده می‌شوند درحالی که هیچ ربطی به اسلام ندارند. اسلام با ورزش نه تنها مخالف نیست بلکه مسلمانان را به ورزش کردن و تعلیم دادن بعضی از ورزش‌ها به فرزندان خود توصیه هم کرده است. فوتبال هم ورزشی است که در عصر جدید ابداع شده و طرفداران زیادی هم دارد و اسلام نیز با آن مخالف نیست و همچون سایر ورزش‌ها با اصل آن و برخورد متعارف با آن موافق است، اما کسی حق ندارد اسلام را برای برد و باخت در آن و یا هر ورزش دیگری هزینه کند. وقتی مسابقه ایران و مراکش در سن پترزبورگ برگزار شد، عده‌ای پیروزی ایران بر مراکش را خواست خدا دانسته و گفتند و نوشتند که، چون خدا ملت ایران را دوست دارد، کاری کرد که فوتبالیست‌های ایران برنده شوند!
افراد عاقلی هم بودند که همان روز از این افراد پرسیدند مگر مردم مراکش مسلمان نیستند؟ خدا چه مشکلی با مردم مراکش دارد که نگذاشت آن‌ها پیروز شوند؟

در جهان امروز، دولت‌ها فوتبال را وسیله‌ای برای سرگرم کردن مردم قرار داده‌اند و از فرصتی که اینگونه به دست می‌آورند برای عبور از خارج شدن از زیر سوال‌های فراوانی که در ذهن مردم وجود دارد استفاده می‌کنند.

حتی همزمان با رویدادهائی از قبیل: مسابقات جام جهانی، اهداف خائنانه‌ای همچون اشغال یک سرزمین یا کشتار یک ملت مظلوم را محقق می‌سازند کما اینکه اکنون همزمان با جام جهانی روسیه، یکسره کردن کار بندر الحدیده یمن در دستور کار آمریکا، صهیونیست‌ها و آل سعود قرار دارد.

متاسفانه در ایران، دستگاه‌های تبلیغاتی به جای تبلیغ ورزش، به تبلیغ هیجان مشغولند.

تاسف بالاتر اینکه به فوتبالیست‌ها امکانات و امتیازاتی می‌دهند که به نخبه‌های علمی نمی‌دهند. نخبه‌های علمی ما نه تنها چنان امتیازاتی ندارند بلکه در پیچ و خم ادارات سرگردانند و از بی‌تفاوتی مسئولین رنج می‌برند.

همین روش غلط باعث شده در فرهنگ عمومی جامعه ما تب فوتبال جای فوتبال را گرفته بطوری که حتی یکی از گزارشگران صدا و سیما در گزارشی که از خیابان‌های اطراف استادیوم ورزشی سن پترزبورگ روسیه در روز شروع مسابقات می‌داد با تعجب اعلام می‌کرد که جوانان آن شهر در پاسخ به این سوال او که در اینجا چه خبر است، از برگزاری جام جهانی اظهار بی‌اطلاعی می‌کنند، ولی در ایران، همه چیز تحت الشعاع واقعه‌ای قرار دارد که در شهر همین افراد درحال اتفاق افتادن است.

مردم ایران که از یکطرف نسبت به سرنوشت ملت‌های مسلمان حساس هستند و از طرف دیگر در داخل کشور نیز با مشکلات زیادی مواجهند، باید هوشیارتر از این باشند که برد و باخت‌های ورزشی موجب غفلتشان از این امور شود و تبلیغات پرحجم و حساب شده و هدفدار فوتبال، آن‌ها را از مسائل اساسی غافل نماید.