مدیرالنفیسه

ﺧﻮشا ﺁﻥ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻫﺎﯼ ﻗﺪیمی
ﺧﻮﺷـا ﺁﻥ گفتگوهای صمیمی
عجب ﻟﻄﻒ ﻭ ﺻﻔﺎیـی بینمان ﺑــﻮﺩ
ﻋﺠﺐ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻭﻓﺎیی بینمان ﺑـﻮد

یاد جمعه های قدیم بخیر!

‏ﺩﺳﺖ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﭘﻄﺮﺱ!

‏ﺩﺭ ﺩﻧﯿﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ، ﺩﺳﺘﻪ ﺩﺳﺘﻪ
ﺍﺯ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﻭ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻭ ﺟﻨﮓ ﻣﯽمیرند ، ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻥ ﺗﻮ ﻓﻘﻂ، ﻣﺸﻖ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺭﺍ
‏ﺯﯾﺎﺩ میکند…

تا میتوانیم به خود و اطرافیانمان امید بدهیم، احترام بگذاریم و در هرشرایطی شاد زندگی کنیم.
بعد از جنگ آمریکا با کره، ژنرال ویلیام مایر که بعدها به سمت روانکاو ارشد ارتش آمریکا منصوب شد، یکی از پیچیده ترین موارد تاریخ جنگ در جهان را مورد مطالعه قرار میداد:

حدود 1000 نفر از نظامیان آمریکایی در کره، در اردوگاهی زندانی شده بودند که از همه استانداردهای بین المللی برخوردار بود. این زندان همه امکاناتی که باید یک زندان طبق قوانین بین المللی برای رفاه زندانیان داشته باشد را دارا بود.

این زندان با تعریف متعارف تقریباً محصور نبود و حتی امکان فرار نیز تا حدی وجود داشت.

آب و غذا و امکانات به وفور یافت میشد.

در آن از هیچیک از تکنیکهای متداول شکنجه استفاده نمیشد، اما…

اما بیشترین آمار مرگ زندانیان
در این اردوگاه گزارش شده بود.

عجیب اینکه زندانیان به مرگ طبیعی میمردند.

با این که حتی امکانات فرار وجود داشت اما زندانیان فرار نمیکردند.

بسیاری از آنها شب میخوابیدند و صبح دیگر بیدار نمیشدند.

آنهایی که مانده بودند احترام درجات نظامی را میان خودشان و نسبت به هموطنان خودشان که مافوق آنها بودند رعایت نمیکردند،

و در عوض عموماً با زندانبانان خود طرح دوستی میریختند.

دلیل این رویداد، سالها مورد مطالعه قرار گرفت و ویلیام مایر نتیجه تحقیقات خود را به این شرح ارائه کرد:

در این اردوگاه، فقط نامه هایی که حاوی خبرهای بد بود را به دست زندانیان میرساندند و نامه های مثبت و امیدبخش تحویل نمیشد.

هر روز از زندانیان میخواستند در مقابل جمع، خاطره یکی از مواردی که به دوستان خودخیانت کرده اند، یا میتوانستند خدمتی بکنند و نکردند را تعریف کنند.

هر کس که جاسوسی سایر زندانیان را میکرد، سیگار جایزه میگرفت.
اما کسی که در موردش جاسوسی شده بود و معلوم شده بود خلافی کرده هیچ نوع تنبیهی نمیشد.

در این شرایط همه به جاسوسی برای دریافت جایزه (که خطری هم برای دوستانشان نداشت) عادت کرده بودند.
تحقیقات نشان داد که این سه تکنیک در کنار هم، سربازان را به نقطه مرگ رسانده است، چرا که با دریافت خبرهای منتخب (فقط منفی) امید از بین میرفت.

با جاسوسی، عزت نفس زندانیان تخریب میشد و خود را انسانی پست می یافتند.
با تعریف خیانتها، اعتبار آنها نزد همگروهی ها از بین میرفت.

و این هر سه برای پایان یافتن انگیزه زندگی، و مرگ های خاموش کافی بود.
این سبک شکنجه، شکنجه خاموش نامیده میشود.
پس اگر این روزها فقط خبرهای بد میشنویم، اگر هیچکدام به فکر عزت نفس مان نیستیم و اگر همگی در فکر زدن پنبه همدیگر هستیم،
به سندرم «شکنجه خاموش» مبتلا شده ایم.
این روزها همه خبرهای بد را فقط به گوشمان میرسانند و ما هم استقبال میکنیم …
دلار گران شده …
طلا گران شده …
کار نیست …
مدرسه ای آتش گرفت …
زورگیری در ملاءعام…

این روزها هیچ کس به فکر عزت نفس ما نیست!
شما چطور فکر میکنید؟ …
ما ایرانیها دزدیم! …
ما ایرانیها همه کارهایمان اشتباه است.
ما ایرانیها هیچی نیستیم!
ما ایرانی ها از زیر کار درمیرویم!
ما هیچ پیشرفتی نکردیم!
ما ایرانیها هیچ هنری نداریم!
ما ایرانیها آدمِ حسابی نداریم!
ما ایرانیها هر عیبی که یک انسان میتواند داشته باشد داریم!

توی همین محیطای مجازی چقدر با دلیل و بی دلیل به خودمان بد میگوییم و لذت میبریم.
به خودمان فحش میدهیم و کیف می کنیم و میخندیم.

اقوام مختلف ایرانی را مسخره می کنیم و همه با هم کل ایران را !
بزرگان علمی، هنری، ادبی و دینی کشور خودمان را وسیله خنده و تفریح کرده ایم و هیچکس هم نباید فکر کند اینها نقشه است.

این همان جنگ نرم است.
این روزها همه در فکر زیرآب زدن بقیه هستند، شما چطور؟
این روزها همه احساس می کنند در زندانی بدون دیوار دوران بی پایان محکومیت خود را می گذرانند، شما چطور؟
این روزها همه شبیه زندانیان جنگ آمریکا و کره منتظر مرگ خاموش هستند٬ شما چطور؟

بیاییم از خواندن و شنیدن اخبار منفی‌‌ فاصله بگیریم و تا میتوانیم به خود و اطرافیانمان امید بدهیم، احترام بگذاریم و در هرشرایطی شاد زندگی کنیم.

اربعین، شمّه ای از روزهای ظهور

اربعین سبک زندگی ویژه و منحصر بفردی در عالَم است. فرهنگ زندگی جمعی صلواتی میلیونها نفر برای هر انسانی جذاب و استثنایی و شعف انگیز است.
عراق در روزهای اربعین، یک قطعه جدا از جغرافیای معمولی زمین میشود و انسانها برای چندین روز طعم یک مدینه فاضله و زندگی اتوپیایی را می چشند.

در اربعین، اول از همه، پول تحقیر میشود. در عصر سرمایه و بانک، سودمحوری پوچ می نماید و در قرن راحت طلبی و رفاه و تن پروری، زائران همپای کربلائیان، با پای پیاده آواره صحرا و بیابان میشوند.
در اربعین، هیچ کس دغدغه آب و نان و رزق فردا را ندارد.. با التماس از تو میخواهند مهمان خانه ها و موکبهایشان شوی و هر آنچه در خانه دارند، برای پذیرایی از تو می آورند.. سفره های رنگارنگ ولی بی آلایش و ساده آنها، تو را به دنیای دیگری میبرد.. گویی غذا و چای موکبها، طعم بهشت دارند..
در اربعین، در راه زیارت حسین(ع)، غرورها، تکبرها، خودخواهی ها، کینه ها و هر چه زشتی است رنگ میبازند و هر آنچه خصلتهای زیباست از صداقت و امانتداری و سخاوت و گذشت و اجتناب از گناه ها و زشتیها، محبت و احسان و بخشش، همکاری واز خودگذشتگی و تحمل سختی ها و روح غنا و بی نیازی در انسانها عینیت می یابد..
در اربعین، مستکبران و قدرتمندان و کاخ نشینان قدرتی ندارند و این مستضعفین هستند که عنصر قدرت بخش این مسیرند..
در اربعین، رنگ و نژاد و قوم و شغل و طبقه اجتماعی و تحصیلات و هر آنچه ملاک برتری جویی است، محو میشود و تنها نشان عشق است که بر پیشانی زائران می درخشد.. و این محوریت اباعبدالله الحسین(ع)، ولی الله الاعظم است که به این راه معنا می بخشد.
اربعین، رهایی از دنیای مدرن و متعلقات آن و تجربه ای نو از تمدن و فرهنگ توحیدی و امام زمانی است.
اربعین یک سفر کوتاه به دوران ظهور است و تابلوی زلالی از مدینه فاضله وعده داده شده اسلام.
اربعین زمان و مکان ظهور یک “انسان جدید” است. “انسان اربعینی". و ظهور یک تمدن جدید.. “تمدن اربعینی”

محمد عبدالهی

این روزها دورنمای اصلاحی که امام حسین (ع) با آن فداکاری بزرگ وعده آن را داده بودند بهتر می توان مشاهده نمود. می توان دید که خط سرخ عاشورا به خط سبز ظهور نزدیکتر شده است…

▪️شکوهی که امروز در زیارت میلیونی اربعین دیده می شود بشارتی بزرگ است و نشانه آماده تر شدن مردم جهان برای دوران با شکوه ظهور مصلح کل، حضرت حجه بن الحسن(عج)…….

▪️ نمایشی کوچک از همدلی و برادری و محبتی که پس از ظهور وعده آن را به ما داده اند را می توان در زائران اربعین مشاهده کرد. در این زیارت می توان به خوبی دید که مرزهای خود ساخته بشر مثل نژاد و قبیله و زبان و کشور از میان برداشته می شود. اینها همه به یاری خداوند ذائقه بشر را برای چشیدن طعم شیرین ظهور آماده خواهد کرد‌……

وسَیعلَمُ الّذینَ ظَلَموا أَی مَنقَلَبٍ ینقَلِبونَ….
و آنان که ظلم و ستم کردند به زودی خواهند دانست که به چه کیفرگاهی باز می گردند…