مدیرالنفیسه

قرائتی را تحسین کنیم، نه خودمان را
درباره برخورد تند آقای قرائتی، بیشترِ حرف‌ها گفته شده اما درباره تاثیرگذاری رسانه‌ها به نظر کمی تند می‌رویم.

ما آدم‌های افراط و تفریطیم. از چند روز پیش، به دلیل یک عتابِ آخوندیِ نه‌چندان عجیب - که البته غیرقابل قبول بود- همه بند کردیم به حاج آقا قرائتی و خواستار عذرخواهی‌اش شدیم، حالا هم پس از عذرخواهیِ او، یک لایه بالاتر از کنشگری عامه مردم، در سطح تحلیل خواص، باز دچار افراط شده‌ایم که صرفاً رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی شیخ محسن قرائتی را وادار به عذرخواهی کرده‌اند.

درباره برخورد تند آقای قرائتی، بیشترِ حرف‌ها گفته شده اما درباره تاثیرگذاری رسانه‌ها به نظر کمی تند می‌رویم. چند هفته پیش سرپرست شهرداری رشت، با آن یکی سمتش از خودش تقاضای منزل مسکونی کرد و خودش با درخواست خودش موافقت کرد و سند محیرالعقول این اتفاق تا چند روز نُقل تلگرام و اینستاگرام و توئیتر بود، نتیجه این رسوایی رسانه‌ای تمام‌عیار چه شد؟ من به شما می‌گویم، نامبرده با اعتماد بنفس کامل، به جای عذرخواهی، طلبکار شد و رو به دوربین از مسئولان خواست جلوی ول‌انگاری در فضای مجازی را بگیرند! یا در همان روزها نامه استخدام فرزند یکی از نمایندگان مجلس در یکی از وزارتخانه‌ها رسانه‌ای شد و مردم در شبکه‌های اجتماعی برای افشای این رانت‌ واضح چیزی کم نگذاشتند اما نهایتاً وزیر مربوطه روی آنتن زنده تلویزیون، با استناد به مدرک دکترای نامبرده سر و ته ماجرا را هم آورد و البته آب هم از آب تکان نخورد. کمی قبل‌تر در دوره رای اعتماد، از یکی از وزارتخانه‌های دیگر هر روز یک سند متفاوت از باج‌دهی وزیر برای جلب رای اعتماد بیرون می‌آمد و به طور گسترده در شبکه‌های مجازی می‌چرخید، آقای وزیر ولی نهایتاً با تعداد رای بیشتر از دوره قبل، در سمت خود ابقا شد. قبل‌تر از آن، ادعاهای درشت یک آقازاده و افاضات او درباره «ژنِ خوب» در فضای مجازی مضحکه خاص و عام شد. نتیجه‌اش؟ تقریبا هیچ! نه خود ایشان و نه ابوی گرامی‌شان، حتی یک عذرخواهی خشک‌وخالی نکردند که هیچ، تازه دست پیش را هم گرفتند.

مثالها یکی دو تا که نیست، کمی دورتر برویم، ماهها پیش فسادی بزرگ در یک دستگاه، رسانه‌ای شد و اسناد مربوط به آن فضای مجازی را درنوردید، اما احتمالاً شما هم یادتان نرفته که زودتر از متخلفان با فرد افشاکننده برخورد شد! یا مثلا در فاجعه پلاسکو مردم در فضای مجازی همه درگذشتگان شهرداری و وزارت کار و بنیاد مستضعفان را جلوی چشم‌شان آوردند، در نتیجه، دولت قرار شد به کسبه وام سیصد میلیونی بدهد، بنیاد قرار شد پلاسکو را دوساله بسازد و شهرداری قولهای متفاوت دیگری داد. تاریخ مصرف همه این قولها ولی به اندازه حافظه نه‌چندان طولانی شبکه‌های اجتماعی و رسانه‌ها بود. رسانه‌ها پیشکش، در شبکه‌های اجتماعی، چه کسی امروز سراغی از کسبه پلاسکو و قولهای عمل‌نشده به آنها یا مثلاً قول‌های عمل‌نشده به معدن‌کاران یورت گلستان را می‌گیرد؟ هیچ کس، حتی‌آنهایی که در آن روزها، آتشِ پلاسکو و دوده معدن یورت از تصاویر پروفایل‌شان بالا می‌رفت!

سیاهه ترندهای بی‌نتیجه‌ی فضای مجازی بیش از اینها ادامه دادنی‌ست. البته غرض تخفیف قدرت رسانه‌های اجتماعی نیست که ممکن است فرد دیگری بتواند سیاهه‌ای از ترندهایِ منتج به نتیجه، ارائه کند؛ حرف این است که در تحلیل این تاثیرگذاری دچار افراط نشویم، تک‌بعدی تحلیل نکنیم و تاثیر عوامل دیگر را هم در نظر بگیریم.

محسن قرائتی جزء رسانه‌ای‌ترین روحانیون ایران است و در میان هم‌لباسان خود، بیشتر از خیلی‌های دیگر، مختصات رسانه را می‌شناسد. از این رو حتماً برخورد انتقادآمیزِ افکار عمومی، در عذرخواهی او از آقای دوربینی موثر بوده‌ اما منحصر کردن دلیل این عذرخواهی در این یک عامل، جفا در حق اوست. چه بسیار آدم‌های معروفی که تحت شدیدترین فشارهای رسانه‌ای و مجازی هم از اشتباهات خود عذرخواهی نکرده‌اند. نمونه‌اش خطیبی که یک روز روی منبر ادعا کرد وزارت خارجه می‌خواهد سردار قاسم سلیمانی را تحویل آمریکا بدهد و بعداً به رغم شماتت عام و خاص، نه تنها عقب‌نشینی و عذرخواهی نکرد، که ادعای خود را طور دیگری تکرار کرد. نمونه‌های دیگرش را هم بالاتر گفتم.
در طول چهل سال تدریس تلویزیونی حجت‌الاسلام قرائتی، کمتر کسی است که مخاطب او نبوده باشد و از دست شوخی‌ها و صراحت گفتاری عجیبش نخندیده باشد. صراحتی که با عذرخواهی اخیرِ او معلوم شد، توام با شجاعتی تحسین‌برانگیز هم هست. با این ویژگی‌ها، عذرخواهی آقای قرائتی چندان غیرمنتظره نبود، شبکه‌های اجتماعی و رسانه‌ها اگر واقعا اینقدر قدرت دارند، خوب است، حداقل برای یک بار هم که شده، باعث عذرخواهی بعضی دیگران شوند.

عباس رضایی ثمرین

زنی که شوهرش را دودستی به دوست دوران دبیرستانش تقدیم کرد
روزنامه ایران نوشت:«شیدا» با دختر خردسالش برای مشاوره آمده بود. زنی جوان و خوش چهره بود اما درعمق چشمانش به سادگی می‌شد غم بزرگی را دید. آرام روی صندلی نشست و دخترش را نیز در آغوش گرفت. در حالی که موهای خرمایی رنگ فرزند خردسالش را نوازش می‌کرد بدون هیچ مقدمه‌ای شروع به صحبت کرد.

او گفت: «من چوب اعتماد بیش از حدم به آدم‌ها را خورده و تاوان سنگینی پرداخته‌ام. دلم نمی‌خواهد این اشتباه من، دخترم را نیزبه دردسر بیندازد. راستش بدبختی من از یک سال پیش شروع شد. همان روزی که «پریسا»، بهترین دوست دوران دبیرستانم را در یک مرکز خرید دیدم. سال‌ها از هم خبر نداشتیم.آنقدر هیجان زده بودیم که بی‌خیال خرید شدیم و ساعت‌ها در یک رستوران دنج از گذشته و زندگی‌مان صحبت کردیم.

«پریسا» به‌تازگی از همسرش جدا شده بود و از نظر روحی به هم ریخته و افسرده بود. وقتی از هم خداحافظی کردیم طوری تحت تأثیر داستان زندگی‌اش بودم که حتی یک لحظه نمی‌توانستم از فکرش بیرون بیایم. می‌خواستم کاری کنم که هرطورشده شادی به زندگی‌اش برگردد. به همین دلیل رفت و آمدم را با او بیشتر کردم. روزها که شوهرم سرکار می‌رفت او به خانه ما می‌آمد و دور هم بودیم. این شرایط ادامه داشت تا اینکه سرانجام کاری که مدت‌ها دنبالش بودم برایم فراهم شد. شوهرم مخالف بود و می‌گفت دخترمان ضربه می‌خورد. اما هر طور بود متقاعدش کردم که اجازه دهد به خاطرعشق وعلاقه‌ام کار کنم. از طرفی با «پریسا» صحبت کردم و قرار شد او روزها به خانه ما بیاید و مراقب دخترم باشد.


همه شرایط عالی بود. خیالم از بابت دخترم که راحت شد بیشتردرمحل کار می‌ماندم. بیشتر شب‌ها بعد از شوهرم به خانه می‌رسیدم اما چون از او و «پریسا» مطمئن بودم و مانند چشمانم اعتماد داشتم هرگز تصور هیچ اتفاق بدی برای زندگی‌ام نداشتم. چند ماهی گذشت تا اینکه یک روز مادرشوهرم تماس گرفت و گفت حال دخترم خوب نیست و خودم را به خانه برسانم. وقتی از او سراغ «پریسا» را گرفتم، تازه فهمیدم چه کلاه بزرگی سرم رفته است. مادر شوهرم گفت: «این چند ماه هر روز صبح «مهدی»، دخترت را به خانه ما می‌آورد و عصر او را می‌برد. «پریسا» را من خیلی وقت است ندیدم.»
وقتی این حرف‌ها از دهان مادرشوهرم بیرون می‌آمد انگار یک سطل آب سرد روی سرم خالی کرده بودند.
لحظه‌ای تعلل نکردم و بسرعت به خانه رفتم که «پریسا» را در خودروی همسرم دیدم. رابطه آنها صمیمی‌تر از یک زن و شوهر بود. وقتی آن صحنه را دیدم حتی نمی‌خواستم صدایشان را دوباره بشنوم.
آنها به اعتماد من خیانت کرده بودند. «پریسا» سعی داشت آن صحنه را توجیه کند اما من نگذاشتم حرفی بزند و وسایل خودم و دخترم را برداشتم و به خانه پدرم رفتم. بعدها فهمیدم آنها از همان ماه‌های اول با هم رابــــــــــــــــطه داشتند و من با خوش خیالی ماه‌ها به جای زندگی‌ام، خرج خوشگذرانی‌های آنها را می‌دادم. بعد از این اتفاق دادخواست طلاق دادم و حضانت دخترم را هم گرفتم. اما با اینکه مدتی از آن موضوع گذشته و هر کاری برای پر کردن خلأ همسرم کرده‌ام اما دختر 4 ساله‌ام هر روز گوشه گیرتر می‌شود. به تــــــــــــــــــازگی هم شب ادراری گرفته و همین نگرانم کرده است. نمی‌دانم که اگر این شرایط ادامه پیدا کند چه بلایی سرش می‌آید. من تاوان اعتماد بیجایم را داده‌ام اما نمی‌خواهم دخترم هم قربانی شود….»
هر فردی را به حریم خصوصی‌مان وارد نکنیم
کارشناس «مرکز مشاوره آرامش» وابسته به پلیس اصفهان دراین باره گفت: «توجه یکی از ارکان مهم رابطه است. اگر این توجه به حد کافی نباشد، نیاز طرفین را برطرف نکرده و هر شخصی با هر میزان اعتقادی امکان خطا دارد. اینکه هر شخصی براساس باورهای غلط خود و قضاوت‌های خوش بینانه فکر کند که مورد خیانت واقع نمی‌شود اشتباه محض کرده است. اشتباه بعدی این است که فکر کند در این شرایط باید میدان را خالی کند. باید توجه داشت که درچنین شرایطی کودکان قربانیان اشتباه ها و خطاهای والدین هستند. چرا که هر شریک خیانت دیده توان حل مسأله و مهارت پرورش کودک را ندارد زیرا خود نیازمند کمک است. از طرفی باید توجه داشت افرادی که از نظر عاطفی شکست خورده‌اند را باید با رعایت نکات خاصی به حریم خصوصی‌مان وارد کنیم. نکته دیگر رفت و آمد با کسانی است که قید و بند‌های اخلاقی را رعایت نمی‌کنند. به‌دلیل اینکه کودکان در دوران رشد و تقلید کردن از دیگران هستند اشتباهی بزرگ است.
در این پرونده آنچه برای دختر خردسال خانواده پیش آمده تبعات از هم گسیختگی کانون خانواده است. نبود مادر یا پدر باعث اضطراب و استرس کودکان شده و دغدغه فکری بزرگی برایشان ایجاد می‌کند.»

عربستان فتوا دادن زنان را هم آزاد کرد!

عربستان فتوا دادن زنان را هم آزاد کرد!به گزارش گروه بین‌الملل باشگاه خبرنگاران جوان به نقل از عرب نیوز، در ادامه سنت شکنی های اخیر عربستان درباره زنان، مجلس این کشور امروز با صدور حکم فتوا از سوی مفتی‌های زن موافقت کرد. این مصوبه، 107 رای موافق داشت و به 45 سال حق انحصاری مردان در عربستان برای صادر کردن حکم فتوا خاتمه داد. مفتی‌های زن در عربستان با حکم پادشاه انتخاب می شوند.

این پیشنهاد از سوی یکی از اعضای مجلس شورای عربستان و در چهل و نهمین نشست آن مطرح شد. سپس با موافقت اکثریت اعضا از ریاست مرکز تحقیقات و پژوهش های عربستان که تنها نهاد رسمی آل سعود برای تصمیم گیری درباره فتوا است، خواسته شد بخشی مستقل برای بانوان اختصاص دهد.

اعضای زن مجلس شورای عربستان در ماه مارس درخواست خود را برای خارج کردن انحصار صدور فتوا از سوی مردان مطرح کرده بودند. به عقیده آنها نباید صدور فتوا تنها به مردان محدود شود، و باید از نظرات زنانی که تحصیلات خود را در احکام فقه به پایان رسانده اند نیز در این زمینه استفاده کرد.

مجلس شورای عربستان حتی خواستار در نظر گرفتن کمک هزینه ای برای افتتاح یک مرکز مستقل برای ایجاد یک مکانیسم در سازماندهی فتوا شد.

تصمیم این مجلس در داخل عربستان با استقبال برخی متخصصان حقوق و فقه اسلامی مواجه شده است. «سعد القوایی»، استاد حقوق دانشگاه نایف، در این باره مدعی شد: مشارکت دادن زنان در فقه اسلامی و حضور آنها در فعالیت های علمی یکی از موضوعات کلیدی در پادشاهی سعودی بوده است.

موافقت عربستان بافتوا دادن زنان درحالی صورت گرفته است که زنان عربستانی هنوز از برخی حقوق اولیه اجتماعی خود محروم هستند؛ اما به موجب سند توسعه اقتصادی آل سعود موسوم به سند 2030، این کشور درصدد چشم پوشی از بسیاری از هنجارها و سنت های گذشته خود برآمده است تا با مشارکت دادن زنان در مسائل اجتماعی سریع تر به اهداف توصعه اقتصادی خود برسد.

سه شنبه هفته گذشته نیز پادشاه عربستان پس از دهها سال کشمکش داخلی، برای اولین بار با اعطای حق رانندگی به زنان موافقت کرد.