مدیرالنفیسه

 
مجله معروف مد «وُگ» پس از انتشار پستی در رسانه‌های اجتماعی که بسیاری از کاربران آن را توهینی به زنان مسلمان آن هم در میانه گسترش اسلام هراسی در فرانسه به‌شمار آورده‌اند مورد انتقاد قرار گرفته است. 

به گزارش «تابناک» به نقل از روزنامه آفتاب‌یزد، این مجله روز جمعه عکسی را در اینستاگرام از «جولیا فاکس» بازیگر و مدل در حال ورود به نمایش هفته مد مردان در پاریس با کت چرم بالنسیاگا با روسری مشکی و عینک آفتابی به اشتراک گذاشت و به عنوان متن آن نوشته بود: «بله به روسری».

این پست با واکنش کاربران اینستاگرام مواجه شد و آنان از مجله «وُگ» به دلیل اتخاذ یک استاندارد دوگانه و تمجید از فاکس به خاطر پوشیدن روسری در کشوری که به طور فعال زنان مسلمان را از این کار منع می‌کند انتقاد کردند.

با توجه به محدودیت‌هایی که برای زنان مسلمان در فرانسه اعمال شده کاربران رسانه‌های اجتماعی پست مجله «وُگ» فرانسه را به‌عنوان «ناشنوایی ناامیدکننده» قلمداد کرده‌اند. یک کاربر منتقد نوشته است: «بله به روسری؟ این نشان می‌دهد «وُگ» واقعا نسبت به ممنوعیت حجاب در فرانسه و تحقیر زنان مسلمان به دلیل نوع پوشش‌شان و نظارت دائمی آنان توسط پلیس بی‌تفاوت و فاقد هرگونه حساسیت است».

یک کاربر دیگر نوشته است: «پس روسری برای غیر مسلمانان خوب است؟ مد مجاز است، اما مذهب نه؟ آزادی انتخاب فقط برای سفیدپوستان است»

بر اساس گزارش سال ۲۰۱۹ میلادی کمیسیون ملی مشاوره حقوق بشر فرانسه، ۶۰ درصد زنان مسلمانی که حجاب داشتند گزارش داده بودند که به دلیل مذهب‌شان مورد تبعیض قرار گرفته اند. یکی از کاربران توییتر نوشت: «این سیلی‌ای به صورت هر زن مسلمانی است که به دلیل داشتن حجاب با آزار و اذیت مواجه شده است. اما وقتی «جولیا فاکس» روسری بر سر می‌کند ارزش مد و وُگ را دارد»

بسیاری از کاربران با توجه به تلاش‌های سیاستمداران برای سرکوب حجاب، نقاب و برقع، انتخاب واژگان وُگ را در شرایط فعلی بی‌توجهی به اوضاع فرانسه دانسته اند.

یک کاربر دیگر با ذکر مثالی از لباس پوشیده شده توسط «کیم کارداشیان» که تمام صورت او را پوشانده بود و از سر تا پا سیاه بود نوشته است که آن سلبریتی به خاطر ظاهر خلاقانه‌اش مورد «تحسین» قرار گرفت در حالی که زنان مسلمانی که برقع می‌پوشند دائما مورد تحقیر و رفتار غیر انسانی قرار می‌گیرند.

روایت هایی که از اتفاق اخیر قم دیده ام دقیق نیست، حتی متناقض هم هست. در ویدیوی منتشر شده هم ابعاد قضیه کاملا روشن نیست.

اما بدترین حالت را فرض می کنم.و آن اینکه یک خانم در برابر تذکر برادر روحانی ام به او جسارت می کند ،عمامه اش را بر می دارد،روی زمین می اندازد،لگدمال می کند و همزمان به او ناسزا می گوید و هتاکی می کند و برادر روحانی ام مظلوم واقع می شود.

امروز آن خانم به محکمه فراخوانده شده و با او برخورد قانونی صورت گرفته اما می خواهم به این کار قضایی توجه نداشته باشم و حودم را جای برادر عزیز روحانی ام بگذارم و از خودم سوال کنم آیا کار آن خانم از ریختن خاکستر و شکمبه گوسفند بر سر پیامبرخدا زشت تر بود؟ رسول خدا چه کرد؟

یا از خودم سوال می کنم رفتار آن خانم از فردی که به مالک اشتر توهین کرد بدتر است؟ جز این بود که مالک به مسجد رفت و برای توهین کننده طلب رحمت کرد؟

چه می شد اگر برادر روحانی ام همان دیروز نشانی منزل آن خانم را پیدا می کرد و باتفاق خانواده اش با هدیه ای کوچک  عازم آنجا می شد و با او سخن می گفت و پای درد دلش می نشست؟ و انگیزه اش را می پرسید؟ و روشن می شد که رفتار آن خانم از کجا نشات گرفته؟چرا با تذکر برآمده از وظیفه شرعی مخالفت کرده؟ مشکلش معاش است؟ از اجبار در احکام دین گله دارد؟ از فلان جای حکومت عصبانی است؟…

اگر این اتفاق می افتاد نه نیازی به برخورد قضایی بود و نه جنجال کش میامد.چه بسا آن خانم تحت تاثیر رفتار پیامبرگونه روحانی محترم، خودش با حفظ همه گلایه هایش می پذیرفت که راهی که برای اعتراض انتخاب کرده نادرست است.

آنچه گفته شد با فرض این بود که برادر روحانی ام هیچ تقصیر و کوتاهی و خشونتی نداشته. اما اگر او هم در این وسط اشتباهی مرتکب شده با حضور در منزل آن خانم و یک دلجویی ساده، جایگاه روحانیت و سخنگویان رسمی دین را چندین برابر تاثیرگذار تر می کرد.

محمد مهاجری

عموم قبول دارند که وقتی برای غلبه بر مشکلات راهی وجود دارد، باید امید خود را حفظ کرد و با تلاش بر آنها فائق آمد؛ چالش اصلی در مورد «مشکلات لاینحل» است.

در این یادداشت کوتاه، با بیان چند دلیل، ادّعا شده است که در مواجهه با مشکلات مهم و اساسی، «تلاش امیدوارانه و خردمندانه» تحت هر شرایطی، از «ناامیدی و سکون» بهتر است. منظور از «مشکلات اساسی»، مشکلاتی است که بر کلیّت زندگی ما تأثیرات بزرگی دارند و به راحتی نمی‌توان آنها را نادیده گرفت، با اهداف دیگری جایگزین کرد و مشغول سایر امور شد.

1. مشکلاتی را که لاینحل می‌دانیم، شاید واقعاً لاینحل نباشند. علم بشری [لااقل در چنین اموری] قطعیّت ندارد، شاید هیچ مشکلی وجود نداشته باشد که با یقیق بتوانیم آن را لاینحل بدانیم؛ شاید ما در حال حاضر راه حل آنها را نمی‌دانیم؛ شاید اگر تلاش کنیم راه‌حل‌شان را بیابیم. بدیهی است که حل‌شدن مشکلاتِ قابل‌حل، مستلزم تلاشِ نظری و عملی است؛ لاینحل‌دانستن برخی مشکلات باعث می‌شود برای رفع‌شان تلاش نکنیم و در واقع، این ناامیدی و دست‌کشیدن از تلاش است که باعث می‌شود چنین مشکلاتی حل‌ناشده باقی بمانند نه «لاینحل‌بودن ذاتیِ آنها».

 2. اگر به خدا، عالم غیب و امثال آن معتقد باشیم، چه بسا با تلاش امیدوارانه و با توکّل بر خدا، امدادهای الهی در حلّ مشکلات به کمک‌مان بیایند و باعث شوند گام‌هایی فراتر از توان‌مان برداریم [مسلّما این مورد برای کسانی که چنین اعتقاداتی ندارند، موضوعیّت ندارد].

3. انسان موجودی منطقی-احساسی است؛ اینکه مشکلی را لاینحل بدانیم، علاوه بر ویژگی‌های خود آن مشکل (این که آیا واقعاً قابلِ‌حل است یا غیرقابل حل)، به روحیات ما نیز بستگی تام دارد. افرادی که بر برخی مشکلات اساسی مُهرِ «لاینحل» می‌زنند، به مرور ناامیدتر می‌شوند و از این رو، در مواجهه با سایر مسائل و مشکلات نیز دست‌ودل‌شان خیلی زودتر به سمت این مُهرِ نحس می‌رود. چنین افرادی کمتر تلاش می‌کنند و لذا بخش کوچکتری از استعدادها و ظرفیت‌های درونی خود را کشف و شکوفا می‌کنند.

4. اگر برخی مشکلات، در حال حاضر و در شرایط کنونی «لاینحل» محسوب شوند، ممکن است در اثر تحوّلات پیرامونی و در بزنگاه‌های تاریخی به مسائلی «قابلِ حل» تبدیل شوند. افراد و ملّت‌هایی که در مواجهه با مشکلات اساسی، در موضع و حالت ناامیدی قرار می‌گیرند، بنا بر دلایل پیش‌گفته، ظرفیت و آمادگی بهره‌بردن از چنین فرصت‌هایی را ندارند. در مقابل، افراد و ملّت‌هایی که امید و تلاش‌گری خود را حفظ کرده باشند، حتّی اگر پیش از این نتوانسته باشند هیچ گام مثبتی بردارند، از بزنگاه‌های تاریخی بهترین استفاده را می‌برند و چه بسا در چنین نقاط عطفی، سرنوشت خود را دگرگون کنند.

5. حتّی اگر دو مورد اوّل را لحاظ نکنیم و برخی مشکلات مهم و اساسی را واقعاً لاینحل فرض کنیم، باز هم کسانی که امیدوارانه تلاش می‌کنند، اوّلاً، شادترند و لذا از زندگی بهرۀ بیشتری می‌برند، ثانیاً، استعدادها و ظرفیت‌های درونی‌شان بیشتر شکوفا می‌شود و رشد شخصیتی بیشتری دارند و ثالثاً، اطرافیان از وجود و حضور آنها بیشتر شاد و پرتوان می‌شوند تا غمگین و بی‌انگیزه.

بیایید از ناامیدی، تکرار «نمیشه، فایده نداره و درست‌بشو نیست»، انفعال و پراکندن انرژی منفی دست برداریم و امیدوارانه، خردمندانه و جمعی، برای یافتن راه‌حل مسائل و مشکلات جامعه و غلبه بر آنها، تلاش کنیم.

 عصرایران؛ وحید احسانی