مدیرالنفیسه

کتاب «کرونا در آیینه سواد رسانه‌ای و علوم شناختی» منتشر شد

20 تیر 1399 توسط مدیر النفیسه

کتاب «کرونا در آیینه سواد رسانه‌ای و علوم شناختی» منتشر شد

در این کتاب که به قلم معصومه نصیری و توسط انتشارات پشتیبان به چاپ رسیده است، آمده است: ما در عصر کرونا قرار داریم و دنیای پساکرونا نیز انتظار ما را می‌کشد تا پارادایم “قرن ده‌ساله” و “جهش‌های پنج‌ساله” از لای کتاب‌ها و تحلیل‌های رسانه‌ای به منصه ظهور برسد. پارادایم‌های نوین برساخته از این تحولات نیز نقش رسانه را به‌مثابه بازوی مؤثر و بلامنازع دوران حاضر و پیش رو پررنگ‌تر ای قبل می‌کند و این یعنی شناخت دقیق کارکردها و کاربست‌های رسانه‌ای ضرورتی حتمی و قطعی است.
رسانه به معنای همه‌جانبه آن دیگر تنها اطلاع‌رسان و آگهی بخش نیست. در این بستر زمانی، رسانه آموزش می‌دهد، اقتصاد قرنطینه‌ای را هدایت می‌کند، امید می‌آفریند، با گمراهی مقابله کرده و عزم عمومی برای مواجهه با تحولات را ایجاد می‌کند. رسانه امروز بسان قطعه‌ای استراتژیک از پازل تحولات جهانی می‌تواند سامان دهنده یا برهم زننده نظم و امنیت باشند. می‌تواند یاری گری مخاطب باشد یا ضدمخاطب رفتار کند. اما هر آنچه هست رسانه با همه کارکردها امروز توانسته جهان را از مرحله بحران به سمت فراگیری عمومی نحوه مقابله با بحران و اشتراک‌گذاری تجربیات به شکل فراسرزمینی کند.

«کرونا در آیینه‌ی سواد رسانه‌ای و علوم شناختی» را از طاقچه دریافت کنید
https://taaghche.ir/book/76735

این کتاب تقدیم شده است به ساحت نورانی حضرت اباعبدالله الحسین (ع) و روح ملکوتی شهید گرانقدر سپهبد شهید قاسم سلیمانی

1594377321photo_2020-07-10_15-03-34.jpg

زندگی یک موهبت است، یک غنیمت است،

15 تیر 1399 توسط مدیر النفیسه

آدمی به مرور آرام می‌گیرد، بزرگ می‌شود
بالغ می‌شود و پای اشتباهاتش می‌ایستد
آنها را به گردن دیگران نمی‌اندازد و دنبال مقصر نمی‌گردد
گذشته‌اش را قبول می‌کند، نادیده‌اش نمی‌گیرد
و اجازه می‌دهد هر چیزی که بوده در همان گذشته بماند.
آدمی از یک جایی به بعد می ‌فهمد
که از حالا باید آینده‌‌اش را از نو بسازد
اما به نوعی دیگر می‌فهمد
که زندگی یک موهبت است، یک غنیمت است،
یک نعمت است و نباید آن را فدای آدم‌های بی‌مقدار کرد!
اصلا از یک جایی به بعد
حال آدم خودش خوب می‌شود…

?محمود دولت‌آبادی
?کتاب جای خالی سلوچ

ده خصلت آدم‌های موفق:

15 تیر 1399 توسط مدیر النفیسه

❣️‏ده خصلت آدم‌های موفق:

1.درگیر آدم های منفی نمیشوند
2.در مورد دیگران غیبت نمیکنند

3.وقت شناس هستند
4.بدون انتظار میبخشند

5.مثبت می اندیشند
6.خود بزرگ بینی ندارند

7.قدردان هستند
8.مودب هستند

9.بهانه تراشی نمیکنند
10.بدون برنامه ریزی مهربانند، نه فقط با اشخاصی که برایشان نفع دارند

حالت خوب می‌شود اگر جانت مزرعه پلشتی‌ها نباشد.

11 تیر 1399 توسط مدیر النفیسه

هر ویروسی برای آنکه خودش را تکثیر کند به بدنی محتاج است، به میزبانی که پذیرایش باشد. ویروس اگر بر در و دیوار بماند و کسی به او دست نزند، سرانجام از بین خواهد رفت.

هر رذیلتی نیز به بدنی محتاج است، به تنی که آن را در خود جا بدهد.

دروغ اگر روی زمین افتاده باشد و کسی آن را بر ندارد، خواهد مرد. اما دروغ را که در دهان می‌گذاری جان می‌گیرد؛ دروغ را که می‌گویی زنده می‌شود و خودش را می‌سازد و تکثیر می‌کند و سرایت می‌کند از این دهان به آن دهان.

نفرت اگر روی زمین افتاده باشد، خودش خواهد مرد اما وقتی آن را بر می‌داری و در دلت می‌گذاری، از تو تغذیه می‌کند تا بزرگ شود. حیات او ممات تو خواهد شد. تنت میزبان نفرت می‌شود. او تمام تو را می‌خورد تا زنده بماند. تو هر روز متنفرتر و متنفرتر می‌شوی تا نفرت جان بگیرد. تو می‌میری تا نفرت زنده بماند.

 

حسادت هم همین است، خشمگینی و کینه‌ورزی و بدخواهی و حیله‌گری و دسیسه چینی و بی‌رحمی و بد اندیشی هم همین‌طور است. همه‌شان بدن می‌خواهند، میزبان می‌خواهند. جسمی می‌خواهند تا آن را بخورند، روحی می‌خواهند تا سوارش شوند.

آنها تنت را می‌خورند، روحت را می‌خورند، قلبت را می‌خورند، جانت را می‌خورند. بعدها جنازه‌ات را هم خواهند خورد.
حالت خوش نیست؟ شاید که بیماری.

بدنت را نگاه کن، روحت را، جانت را، روانت را، قلبت را، بین کدام رذیلت در تو جا خوش کرده است. ببین میزبان کدامینی؟

خوب بودن، ماجرای ترس از دوزخ و طمع بهشت نیست. قصه ثواب و عقاب نیست. شریعت نیست، طریقت هم نیست. خوب بودن همان عقلانیت است. همان سلامت است.
خوب بودن این است که نگذاری رذیلت‌ها در تنت تکثیر شوند، این است که نگذاری روحت میزبان ناراستی‌ها باشد.

حالت خوب می‌شود اگر جانت مزرعه پلشتی‌ها نباشد.

? عرفان نظرآهاری

خوشبختی واقعی همین حوالی ست در سادگی ...

05 تیر 1399 توسط مدیر النفیسه

اگر عادت داری همیشه روی مبل ها و فرش ها را بپوشانی …زندگی نمی کنی
اگر پنجره ها را به بهانه ی آنکه پرده ها کثیف میشوند باز نمیکنی زندگی نمی کنی
اگر روکش مشمایی صندلی های ماشینت را هنوز دور ننداخته ای زندگی نمی کنی

دیر میشود عزیز
بیا دست برداریم از این اسارت کهنه که به مسخره ترین طرز ممکن نامش شده قناعت و چنگ انداخته به باورهایمان
عمر تمام این وسایل میتواند از من و تو و نسل آینده مان بیشتر باشد
چه عیبی دارد کثیف شدند تمیزشان میکنیم

ما معنای مراقبت را اشتباه فهمیده ایم
نباید این ترس باعث شود لذت بردن از آنها را فراموش کنیم اگر راحت تر زندگی کنیم آرامتر و کم دغدغه تر هم خواهیم بود فقط فکر کن که چه صفایی داشته رقص نسیم و پرده های بلند رو به حیاط و آنهمه گلدان در جای جای زندگی و چه لذتش بیشتر بود شستن و تکاندن فرش های لاکی پس از فصلی و سالی حالا در آپارتمان هایمان اسیر شده ایم در میان این روکش ها و حفاظ ها…

خوشبختی واقعی همین حوالی ست در سادگی …
در سهل گیری زندگی …
روی زندگی را نپوشانیم …