مدیرالنفیسه

#همسرانه

انواع مادرشوهر هاو روش برخورد باآنها


?قدم اول این است که بدانیم مادران همسران، هر کدام شخصیت و ویژگی خاص خودشان را دارند و نمی‌توانیم با یک عنوان مثل مادرشوهر یا مادرزن، همه را در یک دسته بگذاریم.

مادر شوهری که قهر می‌کند

نه فقط مادر شوهر، بلکه همه آن‌هایی که اهل قهر کردن هستند، منتظرند که شما هم مقابله به مثل کنید تا به قهر خود ادامه دهند. پس بهترین راه این است که برعکس رفتار آن‌ها عمل کنید و اصلا به روی خودتان نیاورید که قهر او را فهمیده‌اید. آنقدر با او عادی رفتار کنید تا از لاک خودش بیرون بیاید و قهر را تمام کند.


?مادر شوهر دخالت‌ کن

عنوان این مدل از مادر شوهر احتمالا ناله خیلی‌ها را در آورده..مادر شوهرهایی هستند که به همه چیز کار دارند، از رنگ مو و مدل ابروی شما گرفته تا ساعت خواب و بیداری و دست‌پخت و تربیت بچه و رفتار با فامیل‌های خودتان حتی. اگر فکر می‌کنید با جنگ و دعوا و تلافی و لجبازی چیزی بهتر می‌شود، بفرمایید، می‌توانید زندگی خودتان را به یک جهنم تبدیل کنید. راهش این است که :

+آرام باشید.

+لازم نیست جواب همه چیز را بدهید.

+کار خودتان را بکنید و با زبان نرم و محبت‌آمیز، حرفتان را بزنید.

اینطوری خیلی احتمالش بیشتر است که دست بردارد و در عین حال چون شما خوش‌رفتاری کرده‌اید، گلایه‌ای هم نمی‌تواند داشته باشد.



برای ارتباط بهتر با مادر شوهر

درصورتی که مادر شوهرتان دوست دارد که گاهی او را برای خرید و پخت وپز و نظافت همراهی کنید، حتماً این کار را بکنید
چرا‌که صمیمیت و مهر بین شما و او را دوبرابر می کند.

ولی یادتون باشه:
این کار را به برنامه دائمی و روزانه خود تبدیل نکنید چرا‌که به دنبال آن شاید شاهد توقعات نامعقول باشید، البته شناخت ظرفیت ها به شما کمک می کند برنامه ریزی بهتری در این مورد داشته باشید. پس ظرفیت خانواده همسر را بشناسید و دست به عمل بزنید

#پندانه

?چند نکته بسیار مهم در رابطه با طرز انتقاد صحیح:

1. از بکارگیری واژه های”همیشه” و “هیچ وقت” بپرهیزید

2. انتقاد خود را در قالب پیشنهاد و یا پرسش مطرح سازید.

3. مقابله شما در خلوت و خصوصی باشد نه در انظار عمومی.

4. تنها در مورد یک موضوع در آن واحد بحث و گفتگو کنید.

5. از آنکه با فرد مقابله کرده اید پوزش نخواهید.

6. تعریف و تمجید را فراموش نکنید.

7. هنگامی که نظر خود را بیان کردید. دیگر آن را مرتبا تکرار نکنید.

8. از طعنه زدن بپرهیزید.

پندانه

?آدم‌های خوشبخت خودشان خواسته‌اند خوشبخت باشند؛

شانس، بهانهٔ آدم‌های بی‌مسئولیت و ناامید است!

گاهی باید ایرادات خود را بدون تعارف پذیرفت و اصلاح شد و در بیان ایرادات فرد مقابل اغراق نکرد!

گاهی باید، واقع‌بین بود و به جای بد و بی‌راه گفتن به زمین و زمان و مقایسه‌های بی‌جا، حرف زد، تغییر کرد و بهتر شد.

شرایط، معلول افکار و رفتار توست. درست است زندگی صحنه جنگ نیست، اما شهر آرزوها هم نیست!


تو فقط لبخند بزن، نگاه زیبای تو زندگی را زیبا می‌کند. آدم‌ها، خوشبخت متولد نمی‌شوند، خوشبختی‌شان را می‌سازند

پندانه

?یک پیرزن دو کوزه ی آب داشت که آنهارا آویزان بر یک تیرک چوبی بردوش خود حمل می کرد.
یکی ازکوزه ها ترک داشت ومقدارى ازآب آن به زمین مى ریخت ، درصورتیکه دیگری سالم بودوهمیشه آب داخل آن بطورکامل به مقصد می رسید.
به مدت طولانی هرروزاین اتفاق تکرار میشدوزن همیشه یک کوزه ونیم ،آب به خانه می برد.
ولی کوزه شکسته از مشکلی که داشت بسیار شرمگین بودکه فقط می توانست نیمی ازوظیفه اش را انجام دهد.
پس از دوسال ، سرانجام کوزه شکسته به ستوه آمد وازطریق چشمه باپیرزن سخن گفت.
پیرزن لبخندی زد وگفت"” هیچ توجه کرده ای که گلهای زیبای این جاده درسمت تو روییده اند ونه در سمت کوزه,سالم؟"”
اگرتو اینگونه نبودی این زیبایی ها طروات بخش خانه من نبود.
طی این دوسال این گلها را می چیدم وباآنها خانه ام راتزیین میکردم.…

هریک ازما شکستگی خاص خودرا داریم ولی همین خصوصیات است که زندگی مارا در کنار هم لذت بخش و دلپذیر میکند.

“” باید درهر کسی خوبی هایش را جستجو کنی و بیاموزی “”

” پس به دنبال شکستگی ها نباش که همه به گونه ای داریم فقط نوع آن متفاوت است و این اصلا شرمندگی ندارد ..
خلقت ما این گونه است.”

? دوستی می گفت : یادم می آید یکسال پا روی زمین کوبیدم که من بلبل میخواهم
از من اصرار از پدرم انکار که باید خودت بزرگش کنی هااااا…
گفتم باشد،
گفت مسئولیت دارد باید قبول کنی هاااا…
قبول کردم…
خرید!
از فردای آن روز، صبح زود باید از خواب بیدار میشدم و قبل از خوردن صبحانه ی خودم به بلبلم غذا می دادم…
خسته ام کرده بود، گاهی حتی زمان صبحانه خودم را برایش خرج می کردم و خودم گشنه میماندم…
درک نمی کردم چرا روزهایی که من خوابم می آمد یا نبودم پدرم اینکار را انجام نمی داد و با عذاب وجدان گشنگی کشیدن بلبل تنهایم می گذاشت…

یک روز که فراموش کرده بودم برایش غذا بگذارم ، به محض دیدنم سوت می زد و خودش را به قفس می کوبید…طوری که اشکم در آمد، حسابی شرمنده ام کرده بود …
به پدرم نگاه کردم جوری که انگار او مقصر است …
اما تنها جوابی که گرفتم این بود که؛
“دوست داشتن به همین سادگی ها نیست ..
باید مسئولیت دوس داشتنت را قبول کنی ..
نمی توانی دیگران را بگذاری مراقبش باشند ..
هیچکس برایش تو نمی شود … !
یا چیزی را دوست نداشته باش … یا در مقابلش احساس وظیفه کن!”

این داستان زندگی خیلی از ماست:
دوست داریم ،
در قفس می اندازیم
و بعد
رهایشان می کنیم به امان خدا
یا در بهترین حالت مسئولیتش را گردن بقیه می اندازیم
همین است که بعد از چند وقت پرنده هایمان می میرند
و گلدان هایمان پژمرده می شوند …
مراقب آدم هایی که دوستشان دارید ، باشید.
یا شروع به دوست داشتنشان نکنید یا مسئولیتشان را تا آخر قبول کنید!
سخت است….
اما بزرگتان می کند…