«گفت: آلمان عجب کشور پیشرو و پیشرفته ای است!؟
گفتم: چطور!؟
گفت: مگر نمی بینی تلفات بیماران کرونایی اش چقدر پایین تر از کشور ماست!؟
گفتم: خب آمار مرگ و میر ما هم خیلی بهتر از انگلستان و فرانسه و ایتالیاست.
گفت: اینطور حساب کنی که فقیرترین کشور جهان هم دارای کمترین تعداد مبتلاست!»
این یک گفتگوی خیالی نیست. نمونه ای است از آنچه ویروس خودتحقیری و خوباختگی بر سر برخی از ما آورده است.
مکالمه ای نمادین است که عمق منطق این روزهای عده ای را نشان می دهد.
ویروس خودتحقیری که در جانت لانه کرده باشد رکوردهای قوم بنی اسراییل را جابجا می کنی.
امروز بهانه می گیری که چرا قرنطینه کردن و بستن مرزها را از کشورهای غربی یاد نمی گیریم. فردا که همان ها وضعشان از ما بدتر شد می گویی چرا ترکیه را الگو قرار نمی دهیم. ترکیه هم که به تیر چشم زخمت گرفتار شد، به دامان ژاپن و سنگاپور چنگ میزنی. این دو هم که از دست رفتند دربدر دنبال یک قهرمان دیگری. هر کسی به غیر از میهن خودت! همه ملت ها یک به یک گرفتارتر از ملت خودت میشوند و تو همچنان برای سؤال های وجدانت دنبال جواب های دروغینی:
اگر بپرسد که چرا ملت ما، مثل مردم آن ها فروشگاه ها را غارت نکردند؟ میگویی چون به اندازه قوت روزانه خود نیز پولی برای خرج کردن ندارند! (قاعدتا تا الان همه مان از گرسنگی مرده ایم!)
اگر بپرسد که چرا آمار مبتلایان و متوفیان آن ها چند برابر بیشتر از ماست؟ میگویی چون آن ها تنها راستگویان عالم اند!
اگر بپرسد که پس چرا ملت ما زودتر از آن ها به روال طبیعی زندگی برگشته اند؟ میگویی حکماً نتیجه اش را در راهروها و سردخانه های بیمارستان ها دیده اند.
مذهبت را شکر! یعنی در کشوری که کلیپ های جعلی و تخریبگر، مثل موریانه در شبکه های اجتماعی رسوخ کرده، یکنفر پیدا نمیشود که از حقیقت فاجعه بار بیمارستان های ما فیلمی بگیرد و برای مزدوران رسانه ای سعودی و لندنی ارسال کند تا ایشان بسان گذشته جهانی را آگاهی بخشند!؟
نمی شود که هم کاهش تعداد مبتلایان را دروغ بپنداریم و هم با خیال راحت در کوچه و بازار گشت و گذار کنیم! نمی شود که امروز همه رقم بی احتیاطی کنیم، فردای ابتلاء، دوباره خودمان مدعی شویم!
ما شاید بتوانیم به مدد الهی ویروس کرونا را در آینده نزدیک شکست دهیم ولی امان از ویروس خودتحقیری و خودباختگی که بعید است به این زودی ها از شر آن خلاص شویم. رنجی که مال امروز و دیروزمان نیست میراثی است که از غربزده ها و منورالفکرهای قجری و پهلوی به ارث برده ایم. سمّی است که رسانه های مزدور فارسی زبان در بین مردم ما می پراکنند.
40 سال است که انقلاب اسلامی، قدرت ها و ابرقدرت ها را به زانو درآورده ولی نتوانسته این ویروس منحوس را ریشه کن کند. ایالات متحده، قهرمان ذهن های خودباخته است. ابرقدرتی که در میدان عمل نه میتواند از پهپاد و پایگاه و سربازان خودش محافظت کند و نه از کشتی و پالایشگاه متحدانش. ولی در اذهان خودباخته، همچنان یکه تاز میدان های نبرد است.
سونامی کرونا آمده تا پرده از حقیقت بهشت خیالی غرب کنار زند. تا ذهن های شست وشو شده را بیدار کند. تا عیار واقعی مدعیان پیشرفت و رفاه را عیان کند. ویروس کرونا مخلوقی است از مخلوقات الهی، آمده تا عظمت خدا را در برابر قدرت کدخدا نشان دهد. ابرقدرتی که تا دیروز زورمندتر از همه بود اکنون گرفتارتر از همه است! آیا انسان غافل و متفرعن، از این صحنه های آخرالزمانی درس خواهد گرفت؟ آیا خودباختگی ها جای خود را به خودباوری ها خواهد داد؟ آیا کدخدامحوری به خداباوری بدل خواهد شد؟ امیدوارم.
حسین رجایی، کارشناس بین الملل
