مدیرالنفیسه

موشک های ایران در آسمان قدس ؛ عکس تاریخی 
 
حمله ایران به اسرائیل، اتفاق تاریخی است؛ همچنان که پرواز موشک های ایرانی در آسمان شهر قدس / اورشلیم/ بیت المقدس تصویر تاریخی را ثبت کرد. برای اولین بار در تاریخ، از خاک ایران مستقیم به خاک اسرائیل، حمله نظامی انجام شد. همچنین برای نخستین بار موشک های ایران به آسمان فلسطین و اسرائیل رسیدند و بر فراز شهر قدس دیده شدند.

آسمان شهر قدس صحنه رویارویی موشک های ایرانی و اسرائیلی شد تا نه تنها دقایقی خوفناک و هیجان انگیز را برای ساکنان شهر قدس به وجود آورد  بلکه نفس ها را در سینه میلیون ها تن در سراسر جهان حبس کرد.

تصاویر نشان می دهند موشک های ایران در مسیر اصابت به اهداف اسرائیلی، از آسمان شهر قدس و مسجد قبه الصخره به عنوان نماد فلسطین عبور کردند.
تصویر موشک های ایران در آسمان قدس، به دلایل متعددی قابل توجه است.

موشک های ایرانی در آسمان شهر قدس / اورشلیم

این تصویر برای ایران و اسرائیل، با ارزش و مهم بود و مقامات دو طرف، تلاش کردند آن را برجسته کنند. بسیاری از روزنامه های چاپ تهران این عکس را در صفحه اول خود منتشر کردند.

واکنش متفاوت در ایران و اسرائیل
در ایران : اول - نشانه ای از موفقیت حمله هوایی به اسرائیل به شمار می رود. زیرا نشان داد موشک های ایرانی توانسته اند با عبور از لایه های متعدد دفاعی (پدافندهای هوایی و جنگنده ها) در اردن و همسایگان فلسطین اشغالی، پدافند مرزی و جنگنده های اسرائیل،‌ به عمق آسمان اسرائیل برسند.  

دوم - رسیدن موشک ها به آسمان شهر قدس به عنوان نمادی از فلسطین، یادآور آرمان و هدف آزادسازی قدس و فلسطین از اشغال اسرائیل بود. شهر قدس در اشغال اسرائیل است و موشک های ایرانی علیه این اشغالگری، به شهر رسیدند.

مسجد قبه الصخره (گنبد زرد) نه تنها نمادی از شهر قدس /بیت المقدس / اورشلیم است بلکه نمادی از فلسطین در جهان به شمار می رود. گرچه اکثریت ایرانی ها، مسجد قبه الصخره ( گنبد زرد)‌ را با مسجد الاقصی (‌گنبد تیره)‌ اشتباه می گیرند. همچنین به خطا فکر می کنند قدس، نام مسجد قبه الصخره ( گنبد زرد ) است در حالی که قدس، نام شهر است و نه مسجد.

این شهر سومین مسجد مقدس مسلمانان (‌بعد از مسجد الحرام در مکه و مسجد النبی در مدینه ) و مقدس ترین شهر برای یهودیان جهان است. شهر قدس /اورشلیم قبله اول مسلمانان قبل از مکه بود.

علاوه بر همه کشورهای عربی اسلامی، از نظر امریکا، ‌سازمان ملل متحد و اروپا، بخش شرقی شهر قدس ( همان جایی که موشک های ایران دیده شدند)، منطقه تحت اشغال اسرائیل است. موشک های ایران به شهر قدس اشغالی رسیدند.

 "رژیم اشغالگر قدس ” یکی از اسامی مورد استفاده برای اسرائیل در ایران است که البته قبلا بیشتر و هم اکنون کمتر به کار می رود. منظور اسرائیل است که شهر قدس را اشغال کرده است.

سوم - اسرائیل می گوید شهر قدس/ اورشلیم / بیت المقدس پایتخت است. همه مراکز کشوری و اصلی اسرائیل مانند دفتر ریاست کشور/ حکومت،  نخست وزیری،‌ وزارتخانه ها، پارلمان و دادگاه عالی در شهر قدس / اورشلیم هستند. دیدارها با سران کشورها و وزیران خارجه هم در شهر قدس انجام می شود. در نتیجه رسیدن موشک های ایران به پایتخت اسرائیل اهمیت و ارزش سیاسی – نظامی – روانی بالایی دارد.

 پایتخت،‌ مهم ترین و حساس ترین شهر هر کشوری است که تهدید آن در چارچوب های نظامی – سیاسی و روانی، ارزش بالایی دارد. به همین دلیل این عکس به عنوان نشانه ای از پیروزی و موفقیت عملیات نظامی و حمله هوایی ایران به اسرائیل به شمار می آید.

رسیدن موشک ها به آسمان پایتخت هر کشوری، فارغ از کیفیت اصابت و اسیبی که وارد می کنند منجر به ناآرامی در سراسر آن کشور می شود. این یکی از تاکتیک هایی بود که اوکراین در جنگ علیه روسیه با شلیک پهپادی علیه مسکو به کار می برد.

چهارم - شهر قدس با مرز اسرائیل، ( مرز مشترک با اردن)‌ فاصله دارد ( حدود 40 کیلومتر). ورود موشک های ایران به اسمان شهر قدس نشان می دهد این موشک ها نه تنها توانسته اند از کشورهای واسطه (‌عراق، سوریه ، اردن) و دیوار دفاعی پدافندی و جنگنده های اردنی، امریکایی، انگلیسی و فرانسوی عبور کنند بلکه از سد دیوار دفاعی اسرائیل ( سامانه های دفاع هوایی و جنگنده های اسرائیلی)‌ بگذرند و به اسمان شهر قدس برسند.

اسرائیل 

 اسرائیلی ها هم این تصویر را برجسته می کنند زیرا تلاش دارند ادعا کنند ایران به یک شهر مقدس اسلامی حمله کرده است. در حالی که موشک های ایرانی در حال عبور از شهر قدس بودند. ضمن اینکه این شهر در اشغال نظامی اسرائیل است. تلاش اسرائیلی ها برای تحت تاثیر قراردادن عواطف مسلمانان با این ادعا، البته راه به جایی نبرده است.

 نماینده اسرائیل در شورای امنیت سازمان ملل متحد هنگام سخنرانی، فیلمی از موشک های ایرانی در آسمان شهر قدس پخش کرد

 نماینده اسرائیل در سازمان ملل متحد هم در جلسه فوق العاده یکشنبه شورای امنیت به هنگام سخنرانی درباره حمله ایران، با آی پد فیلمی از پرواز موشک های ایرانی در آسمان شهر قدس را پخش کرد به عنوان سندی برای محکومیت ایران؛ غافل از اینکه در کشورهای اسلامی، این فیلم را سند افتخار می دانند.
همچنین اسرائیلی ها سعی دارند با اشاره به این تصویر، بر مقابله سامانه های ضدهوایی با موشک های ایرانی در آسمان شهر قدس/ اورشلیم تاکید  کنند. 
 

 واکنش متفاوت ساکنان فلسطینی و اسرائیلی شهر قدس 

هنگام ظهور موشک های ایران در آسمان شهر قدس دو نوع واکنش در میان ساکنان این شهر دیده شد.

اسرائیلی های ساکن شهر قدس / اورشلیم ترسیده و نگران و به دنبال باقی ماندن در مکان های امن بودند. فلسطینی ها اما خوشحال شدند و ابراز شادمانی می کردند برخی با سوت زدن و برخی شعار دادن و هورا کشیدن شادی خود را از دیدن موشک های ایرانی در آسمان شهرشان ابراز می کردند.

 فلسطینی ها چون شهر و کشورشان در اشغال است به موشک های ایران به عنوان موشک های خودی نگاه می کردند که برای کمک به انها و آزادسازی آنان شلیک شده اند و نه تنها نترسیدند بلکه خوشحال شدند. اما اسرائیلی ها موشک ها را علیه خود می دانند و از این موشک ها ترس و نگرانی داشتند.

شهر قدس 

شهر قدس با حدود یک میلیون نفر جمعیت، یکی از تاریخی ترین شهرهای جهان است که برای پیروان اسلام، مسیحیت و یهودیت شهری مقدس به شمار می آید.
این شهر بیش از یک نام دارد. علاوه بر اسم قدس، بیت المقدس (بیشتر در ایران و میان فارسی زبانان) و اورشلیم‌ هم نام دارند. یهودیان در همه حال از اسم اورشلیم استفاده می کنند. در رسانه های جهان،‌ در زبان عربی نام قدس و در زبان انگلیسی، اورشلیم (جورزالم) به کار می رود. 

شهر قدس از دو بخش شرقی (قدیمی) و غربی ( جدبد) تشکیل شده است. بخش شرقی، مسلمان و مسیحی و فلسطینی نشین و بخش غربی یهودی و اسرائیلی نشین است. منطقه “حرم شریف” شامل دو مسجد قبه الصخره و الاقصی در کنار دیوار ندبه (مقدس ترین مکان یهودیان جهان) است.  ورود غیرمسلمانان به حرم شریف ممنوع است و معمولا نیروهای پلیس اسرائیل در ورودهای این محوطه مستقر و مانع از ورود یهودیان می شوند. گرچه برخی یهودیان اسرائیلی تندرو  و تعدادی از وزیران تندرو اسرائیلی در برخی زمان ها وارد حرم شریف می شوند و اعتراض فلسطینی ها را بر می انگیزند.
تولیت حرم شریف با خانواده پادشاهی اردن یعنی خانواده هاشمی است.

 در حال حاضر، شهر قدس در اشغال نظامی اسرائیل است. اسرائیل آن را بخشی از خاک رسمی و پایتخت خود اعلام کرده است.
قدس همزمان از سوی فلسطین و اسرائیل به عنوان پایتخت شناخته می شود. همزمان دارای دو شهر و دو استاندار است و دو پرچم دارد.
 اسرائیل حاضر به تقسیم آن با فلسطینی ها نیست. به همین دلیل اصرار دارند دیگر کشورها سفارتخانه های خود را نه در تل آویو بلکه در قدس / اورشلیم مستقر کنند.

دولت فلسطین (تشکیلات خودگردان) به ریاست محمود عباس این شهر را پایتخت آینده خود می داند. دولت فلسطین خواهان ان است بخش شرقی ،‌پایتخت دولت فلسطین و بخش غربی پایتخت اسرائیل بماند. بخش مقدس آن هم تحت اداره بین المللی سازمان ملل قرار بگیرد. 
حماس و جهاد اسلامی و بسیاری از فلسطینی ها با رد این ایده، خواهان پایتختی کل شهر قدس برای فلسطین هستند.

 مقامات دولت اسرائیل این پیشنهاد را رد می کنند و می گویند کل شهر قدس متعلق به اسرائیل و پایتخت آن است. با این حال کشورهای جهان که اسرائیل را به رسمیت می شناسند، از جمله سازمان ملل متحد و اروپا، شهر قدس را متعلق به اسرائیل نمی دانند و به همین دلیل سفارتخانه های خود را در تل آویو مستقر کرده اند. سازمان ملل و اروپا، شهر قدس را شهر در اشغال اسرائیل توصیف می کنند.

 دولت امریکا هم تا قبل از ترامپ، چنین موضعی داشت اما در زمان ریاست ترامپ، دولت امریکا سفارت خود را از تل آویو به قدس منتقل کرد. در دوره رئیس بعدی (جو بایدن) این سفارتخانه حفظ شد اما دولت امریکا همچنان قدس شرقی را متعلق به اسرائیل نمی داند بلکه آن را مثل غزه و کرانه باختری، منطقه در اشغال اسرائیل به شمار می‌آورد.

رضا غبیشاوی 

رژیم اشغالگر قدس از همان نخستین روزهای تاسیسِ نامشروعش، به انحا مختلف با مقاومت فعال ملت فلسطین و تلاش های آن ها برای آزادی سرزمینشان از یوغ اشغال مواجه بوده است. بیش از هفت دهه است که مقاومت فلسطین قوی‌تر شده که ضعیف نشده اما هر چه به جلو آمده ایم، اسرائیل، ضعیف و ضعیف تر شده است. 

شاید عینی ترین نمود این مساله را بتوان در 6 ماه اخیر مشاهده کرد که در قالب آن، صهیونیست ها که زمانی چند ارتش عربی را در 6 روز شکست می دادند، اکنون ماه هاست که نتوانسته اند مقاومت فلسطین را درهم شکنند و فلسطینی‌ها توانسته اند ضربات سخت و دردناکی را به رژیم اشغالگر قدس وارد کنند. معادله ای که حتی سیاستمداران و چهره های امنیتی و نشریات و رسانه های اسرائیلی نیز به کرات به آن اشاره داشته اند و حملات تندی را متوجه نتانیاهو و افراطیون متحد وی در صحنه قدرت سیاسی رژیم صهیونیستی کرده اند. 

با این حال، به تازگی و در بحبوحه تداوم جنگ افروزی و جنایات صهیونیست ها در نوار غزه، شاهد وقوع یک اتفاق مهم دیگر بوده ایم. ماجرا از این قرار است که اسرائیل با حمله به خودروی حامل فرزندان و نوه های اسماعیل هنیه، رئیس دفتر سیاسی حماس، آن ها را به شهادت رسانده است. تنها اندکی پس از این رویداد، ویدئویی منتشر شد که لحظه دادنِ خبر شهادت فرزندان و نوه های اسماعیل هنیه به وی در جریان حمله صهیونیست ها را به نمایش می گذاشت. 

رئیس دفتر سیاسی حماس در کمال آرامش و در عین صبرِ بر مصیبت، برای آن ها طلب مغفرت می کند. هنیه تاکید کرده که جان فرزندان او با فرزندان ملت فلسطین هیچ تفاوتی ندارد. البته که شمار قابل ملاحظه ای از رهبران و سیاستمداران منطقه نیز در پیامی به اسماعیل هنیه، رویداد مذکور را به وی تسلیت گفته اند. این رویداد در شرایطی رخ داده که رژیم اشغالگر قدس مدت هاست(حتی در دوره قبل از آغاز جنگ غزه)، کارزار گسترده ای را با محوریت طرح ادعاهای مختلف علیه فرزندان و یا مقام های ارشد سیاسی حماس و ارائه تصویری تحریف شده از آن ها در دستورکار قرار داده است. 

در قالب این پروژه تبلیغاتی و جنگ نرم، سعی شده اینگونه گفته شود که مقام های ارشد حماس و فرزندان آن‌ها در نهایتِ عافیت و رفاه زندگی می کنند و مردم فلسطین باید تاوان سیاست های آن ها را بدهند. به عنوان مثال، تاکنون گزارش های مختلفی از ثروت چندمیلیون دلاری برخی مقام های ارشد حماس منتشر شده و یا حتی به خودِ فرزندان هنیه نیز تهمت هایی دال بر فساد اقتصادی زده شده بود. 

                         
 
ما از امام مجتبی علیه السلام، فقط حرم نداشتن اش را دیده ایم اما حریم نگهداشتن اش را ندیده ایم. دقیقا به همین خاطر است که گاه راه را اشتباه می رویم. ناراحتیم که چرا قبر حضرت حرم و گنبد و گلدسته ندارد اما نسبت به حفظ حریم ها که منطق و منش امام بود اهتمام نداریم. خیلی راحت در رفتار به سبک همان کسانی میل پیدا می کنیم که حریم شکنی هاشان، قبر امام را بی حرم کرده است. ما اگر واقعا می خواهیم قبر امام حرم داشته باشد، باید حریم اخلاقی و حرمت درس های رفتاری امام مجتبی را نگهداریم. 

ما خوانده و شنیده ایم بارها ماجرای مرد شامی را  که تحت تأثیر تبلیغات معاویه قرارگرفته، به مدینه آمد و  به امام حسن(ع) جسارت و توهین می کند. امام به جای واکنش نسبت به این توهین ها به این شخص می فرمایند: «اگر غریب هستی و جایی را نداری، مهمان ما شو، اگر گرسنه هستی، سر سُفر ما بنشین، اگر مشکل مالی داری، به تو کمک مالی کنیم.» پس از این نوع برخورد امام، فرد توهین کننده شرمنده می شود و به امام حسن(ع) می گوید: شما را به نوع دیگری برای ما معرفی کرده بودند. او سپس این بخش از آیه 124 سوره شریفه انعام را می خواند که؛”  اللَّهُ أَعْلَمُ حَيْثُ يَجْعَلُ رِسَالَتَهُ ۗ اللَّهُ أَعْلَمُ حَيْثُ يَجْعَلُ رِسَالَتَهُ ۗ؛ خدا بهتر می‌داند که در کجا رسالت خود را مقرر دارد.” او با همان برخورد اصلاح می شود و می رود. ما اما هزار بار می شنویم و همان دم از یاد برده ایم و باز به همان مسیری پا گذاشته ایم که دیروز بودیم.

 در باره غیر هماندیش همانی را می گوئیم که پیش از این می گفتیم. همان رفتاری را روا می داریم که نارواست. به تریبون ها و گفته ها و نوشته هامان دقت کنیم، میان ما و امام مجتبی(ع) جز تباین چه نسبتی در میان است؟ دریغا که هرچه در ادعا مصر تریم در عمل دورتریم. فقط وقتی نگاه ها به پیراهن آلوده خودی ها می افتد یاد اخلاق می افتیم و حواهان “برخورد مومنانه” می شویم اما اگر دیگری یک از صد آنچه ما می کنیم را انجام دهد او را نه تنها فاسق و فاسد که مفسد فی الارض هم می شماریم. حکم مفسد فی الارض را هم دار برپا کردن می شماریم. 

بگذریم، بیش از آنکه بر حرم نداشتن قبر امام بایدگریست، باید برای حریم نداشتن آموزه های امام در رفتار خودمان نگران باشیم. امام با حرم یا بی حرم محترم است و چراغ روشن راه است تا قیامت. هیچ کس نمی تواند آن را خاموش کند اما ما به نام پیروان امام گاه حرمت شکنی هایی می کنیم نسبت به دیگران  که کم از تخریب حرم نیست. مگر نخوانده ایم کلامِ رسول اعظم الهی را خطاب به کعبه که فرمودند: “مرحبا بك من بيت ما اعظمك و أعظم حرمتك و اللّه انّ المؤمن أعظم حرمه منك عند اللّه عزّ و جلّ؛ آفرين بر تو، خانه‏اى كه چقدر بزرگى و احترام تو چقدر زياد است سوگند به خدا، احترام مؤمن نزد خدا از تو بيشتر است.” اما برخی از ما قلم داران و تریبون داران چه راحت حرمت می شکنیم. به روی خودمان نمی آوریم که امام از دشمن هم حرمت نگه می داشت، حرمت شکنی سیره معاویه و امویان است که به بنی عباس و همه طاغوت های اعصار ارث می رسد.

 باز هم بگذریم. میلاد امام مجتبی باید آغازی باشد بر اصلاح رفتار مان تا با حریم بانی از اخلاق خود نیز در حریم لطف امام وارد شویم. ان شاالله.

غلامرضا بنی اسدی، گروه سیاسی الف

انقلاب اسلامی و الگوی سوم از زن

برای فهم نقش و تأثیر زنان در نهضت انقلابی و سیر مبارزه با رژیم پهلوی ناگزیریم که تاریخ و فعالیت‌های سیاسی و اجتماعی بانوان را پیگیری کنیم.

شاید نقطه شروع این نوع فعالیت‌ها را باید در دوران مشروطه دانست که طیفی از زنان با حضور شورانگیز و مهم خود دست به فعالیت‌هایی سیاسی و اجتماعی زدند که همگی تحت دفاع از دین و خاک کشور انجام می‌شد. این زنان با حفظ حدود الهی و حجاب دست به اقدامات مهمی زدند که می‌توان در بین آن‌ها به دفاع از مشروطه، دفاع از مجلس ملی، دفاع از کشور، حمایت از تولیدات داخلی، دفاع از اولتیماتوم به روسیه و…. اشاره کرد. 

این سیر و فعالیت‌ها تا 1314 ادامه داشت و پس از آنکه رضاخان طی اصلاحات به اصطلاح فرهنگی خود برخی ممانعات و محدودیت‌ها نظیر حجاب گرفتن بانوان در اجتماع را مطرح ساخت، ما شاهد آن بودیم که اساساً دیگر آن شور و حجم فعالیت سیاسی و اجتماعی زنان رو به کاهش و سپس محو شدن رفت. این سکوت و عدم فعالیت زنان ادامه دار بود تا شهریور سال 1320 که رضاخان خلع شد و پسرش محمدرضا روی کار آمد. گرچه نسبت به دوران پدرش فضا کمی برای زنان بازتر شده بود، اما آلودگی مملو از فساد جامعه در دوران پهلوی فضا و تصمیم را به این سمت می‌برد که زنان در خانه بمانند و چندان در جامعه ظهور و بروز نداشته باشند. زنی که در جامعه تبلیغ می‌شد، زنی با مختصات و ویژگی‌های غربی بود و این درحالیست که قاطبه زنان ما سنتی و مذهبی بودند و ترجیح و حتی اجبار بر این بود که در خانه بمانند و چندان فعالیت سیاسی و اجتماعی در جامعه نداشته باشند. 

با شروع نهضت مبارزه حضرت امام خمینی(رحمة‌الله علیه) حکومت پهلوی دست به برخی اقدامات در راستای عفاف‌زدایی زد. انتشار مجلاتی نظیر زن روز، ترویج انگاره‌های فمنیستی، تضعیف بنیان خانواده و… همگی پس از سال 42 با سرعت و شدت بیشتری پیگیری شد. در چنین فضایی، برخی روشنفکران و علمای روشن‌ضمیر سعی کردند دست به یک مقابله با دو الگوی موجود بزنند. چیزی که در ادبیات امروزه انقلاب اسلامی «زن سوم» نام دارد در برابر آن سنت‌گرایی که زن را در پستو خانه قرار می‌داد و آن زن متجدد غربی مطرح شد. در آن دوران موضوع زنان و حضورشان در جامعه در اندیشه مرحوم امام خمینی از جدیت قابل توجهی برخوردار بود. اما طیف گسترده حوزه و جامعه مذهبی مثل امام نمی‌اندیشید و چندان ارزشی برای حضور زنان در عرصه‌های سیاسی و اجتماعی قائل نبودند. برای همین است که این تعبیر رهبری که فرمودند فرق سال 42 با 57 در این است که زنان در سال 57 کف میدان بودند، تعبیری دقیق و درست و البته ظریفی است. چراکه ما در سال 42 و در آغاز نهضت بخش فرهنگ‌ساز و آگاهی‌دهنده به خانواده را در میدان نداریم!

اما نکته اساسی این است که از سال 42 تا سال 57 یک فرهنگ‌سازی جدی در ایران شکل می‌گیرد که تفکر و اندیشه درمورد حوزه زنان را دگرگون می‌سازد. به طور مثال وقتی دکتر شریعتی کتاب فاطمه‌فاطمه است را می‌نگارند، در حقیقت در پی اصلاح اندیشه‌ای هستند که از حضرت زهرا و به تبع آن زن مسلمان چهره غیرحقیقی و نادرستی ارائه داده بود. دقیقاً مرحوم امام هم در همان دوران سخنان قابل توجهی ز حضرت زهرا دارند که در بین آنان در حقیقت الگوی حقیقی از زن مسلمان ایرانی را ترسیم می‌کنند. همچنین قابل توجه است که اهالی قلم نظیر محمود حکیمی، علی دوانی، شهید مطهری و… در آثار خود در زبان داستان و روایت‌نویسی سعی دارند چهره‌ای از زن اصیل مسلمان را احیا کنند که تا آن موقع مغفول مانده بود. این فعالیت‌های فرهنگی موچب شد پای زنان به مبارزه باز شود و هسته‌های زنان مبارز در ایران پدید آید. 

این زنِ مسلمان که الگوی سوم را در پیش می‌گرفت، اما در دهه‌های ۷٠و۸٠ با دو مانع و رقیب مواجه شد. از طرفی، دشمن چون از وجود انقلاب ضربه خورده بود، سعی کرد با پیگیری الگوی زن غربی، مختصات زن متجدد بر مبنای ارزش‌های مدرن را تبلیغ نماید. از آنسو هم جالب است که نگاه متحجرانه به زن به اشکالی وارد طیف‌های سیاسی شد و ارزش زن را در حد زینة‌المجالسی پایین آورد، یعنی امروزه هم در بین اصلاح‌طلبان و هم در بین اصولگرایان کسانی هستند که حضوز زنان را به مثابه شکل و فرم دموکراتیک پذیرفته اند اما چندان اعتنایی به این کنشگری ندارند. مساله مهم این است که آن زنِ الگوی سومی در طول این سالیان به خوبی یک موضوع را درک کرده است و آن کسب تخصص و دانش است تا بتواند در این دنیا و در این نزاع الگویی حرفی برای گفتن داشته باشد و بقای خود را استمرار بخشد.

انوشه سادات میر مرعشی
نقش زنان در انقلاب