مدیرالنفیسه

بچّه هرچه پستانک بمکد، مسئله‎ای را برای او حل نمی‎کند.
ریاست دنیا و مال دنیا، اگر بدون تقوا به‎دست آمد، مثل پستانکی است که بچه می‎مکد و بی‎خاصیت است. ممکن است بچه در کوتاه ‎مدت از شیر مادرش منصرف شود اما دیر یا زود خسته و گرسنه می‎شود.

ما همه دیر یا زود گرسنه‎ی خدا خواهیم شد. فقط بعضی‎ها را شیطان با پستانک سرگرم می‎کند تا به یاد شیر مادر نیفتند.
[استاد حائری شیرازی]

نباید جلوی بچه ای که چیزی راپرت میکند گرفت

بلکه باید محیط را برایش بیخطر کرد و اشیای ییخطر مثل توپ را مقابلش قرار داد تا بچه از این مرحله عبور کند واشباع شود والا وقتی بزرگ شود همه چیز را پرت می کند.

بازی یعنی تمرین زندگی
. با جدا کردن اتاق بچه و خریدن اسباب بازی های لوکس، چه مفهومی از زندگی را به کودک انتقال می دهیم.؟

اسباب بازی، بازی نیست. بازی یک علم، فن و هنر است و اسباب بازی ابزار بازی است نه خود بازی. ما برای کودکمان اسباب بازی می خریم که بازی کند در حالی که او بلد نیست بازی کند، ما هم بلد نیستیم، در نتیجه دچار مشکل می شویم.

اسباب بازی ابزار بازی است، وسایل زندگی هم ابزار زندگی هستند اما خیلی وقت ها ما وسایل زندگی را با خود زندگی اشتباه می گیریم. همان تجمل و برجسته بودن در اسباب بازی های کودکی حالا منتقل می شود در زندگی امروزمان. ویترین های پرظرف و فضاهایی که فقط برای دیده شدن است نه برای دیدن.

خیلی از خانه های ما فضای مناسبی برای دیدن نیست و فقط برای دیده شدن ساخته شده، خیلی از مهمانی های ما برای دیده شدن است. وقتی مهمان هایمان می روند، حالمان چگونه است؟ خسته و کوفته، آخی رفتن راحت شدم، این مهمانی برای دیده شدن بوده حالا اگر سرحال بودید، کاش امشب هم می ماندند، دور هم بودیم، چه قدر عالی بود، این مهمانی برای دیدن است. مهمانی و ارتباط برای دیدن، ما را شارژ می کند

هرگز هرگز هرگز طعم بیپناهی و درماندگی را به فرزندتان نچشانید.
یکی از اشتباهات تربیتی خطرناک که شاید برای بعضی والدین حکم تفریح داشته باشد

پدر و مادری که در کوچه و خیابان برای شوخی یا تنبیه خود را از دید کودک خارج می‌کنند تا خیال کند گم شده و به این وسیله تنبیه شود یا خودشان تفریح کنند آسیب عمیق و ماندگار به فرزندشان میزنند.

هرگز هرگز هرگز طعم بیپناهی و درماندگی را به فرزندتان نچشانید.

حاضر جوابی کودکان
بعضی از کودکان پس از آنکه وارد پیش دبستانی می شوند ممکن است رفتارهای گستاخانه ای را در پیش گیرد. روز بعد وقتی که به او می گویید اسباب بازی هایت را کنار بگذار و بیا شام بخور؛ دست هایش را روی کمرش بگذارد و بگوید”دلم نمیخواد!”
این مسئله را شخصی نکنید. “کودک شما ممکن است از دست شما عصبانی باشد، اگرچه او صرفاً این حرف ها را از برخورد با کودکان دیگر شنیده است.” ضمن آنکه باید به او تذکر دهید “این رفتار تو این خونه پسندیده نیست” شما همچنین باید احساسات او را به نحو دیگری بازخوانی کنید. مثلا بگویید”می بینم که غمگینی، دوست داری آن بازی را ادامه بدهی”. بعداً، وقتی او آرام شد، حاضر جوابی او را با گفتن روش بهتری برای درک احساس غمگینی اش، او تقویت کنید مثلا به او یاد بدهید اینگونه بگوید: مامان، من از متوقف کردن بازی ناراحتم؛ لطفاً می توانید به من چند دقیقه فرصت بیشتر دهید؟