در دنیای امروز به دنبال شادی نگردید.
شادی، مقصدی برای رسیدن نیست، بلکه روش زندگی کردن است…
شادی را برای خودتان خلق کنید..
بزرگترین و بدترین خیانت پدر و مادر به فرزندشان این است که بچه شان را از کار بیندازند. یعنی، کارهایی را که فرزندشان قرار است انجام دهند پدر و مادر انجام دهند، با این عمل خیانت به فرزندشان میکنند.
به عنوان مثال، به جای او حرف بزنند، به جای او مشق بنویسند، به جای او کار بکنند و به جای او فکر بکنند. ما قرار است که بگذاریم بچهها با خطا و اشتباه همه چیز را یاد بگیرند برای اینکه این مسئله مربوط به رشدشان است.
از وقتی بچهدار شدهایم هر کسی که به دیدن ما میآید برای کوچولویمان یک هدیه میآورد و حسابی خوش به حال کوچولویمان است. اما خب در کنار این همه جایزهٔ خوشگل آدمها انتظار دارند که از کادوهایشان هم خوب مراقبت کنیم. این دیگر واقعاً برایم عجیب است.
کوچولوی ما سه ماهه که بود دخترعمویم یک فرش بچگانهٔ بانمک برایش خریده بود. فرش زیبایی بود که رنگهای شاد زیادی داشت و توی اتاق هم خیلی قشنگ شده بود. اما بعد از چند وقت دیدیم که این فرش نخهایش دائم پاره میشود و روی فرش معلوم است. کوچولوی من هم که تازه چهاردستوپا رفتن را یاد گرفته بود هر بار سراغ این نخها میرفت و سعی میکرد آنها را از فرش جدا کند. از ترس اینکه نکند یک روز نخها را بخورد فرش را جمع کردم و چون رنگهایش را دوست داشتم آن را توی بالکن پهن کردم تا هر موقع خواستیم برویم آنجا بنشینیم. بعد از مدتها دوباره دخترعمویم به خانهمان آمد و فرش مذکور را توی بالکن دید. متوجه شدم که کمی ناراحت شد اما به روی خودش نیاورد. بعدتر مادرم گفت میخواهد برای کوچولویم ماشین اسباببازی بخرد و من گفتم لازم نیست، چون بچهٔ ما همه را میشکند و برای خودش هم خطرناک است. همان موقع دخترعمویم یک فرصت خوب گیر آورد و گفت: «خب نباید بدی دستش. معلومه بچهها همه چیو خراب و کثیف میکنن. باید بذاری بالای کمد، نه جلو دست و تو بالکن.» من هم که فهمیدم چرا دخترعمویم این حرف را میزند توضیح دادم که بچهها عاشق هدیههایشان هستند و منصفانه نیست آنها را قایم کنیم یا جایی بگذاریم که فقط بتوانند از دور نگاهش کنند. بعد از آن همیشه پیش خودم فکر میکنم پس آنها برای چه به کودک هدیه میدهند؟
از چند ماهگی بچه را جدا بخوابونیم. پسرم بیدار که میشه اگه منو نبینه خیلی میترسه.
بچه ها تا سه سالگی به واسطه اضطراب جدایی، از غریبه ها ترس دارند و همچنین از سه سالگی به بعد خودشان سعی میکنند جدا شوند.
توصیه برای جامعه ما این است که در جدا سازی کودکتان خیلی شدت بخرج ندهید شرایط را فراهم کرده و نگرانی های خود را کنار بگذارید.
برای تربیت فرزندانمان باید
خودسازی کنیم…
آنها همان کارهایی را انجام می دهند
که والدینشان انجام می دهند.
