اجتماعی شدن بچه‌ها از 3سالگی به بعد اتفاق می‌افتد.
حضور بچه‌ها در مهدکودک این فرصت را برای اجتماعی شدن و برقراری ارتباطات سالم با هم سالان آن‌ها فراهم می‌کند. قبل از 3سالگی اجتماعی بودن و دوست شدن برای بچه‌ها مفهومی ندارد اما از 3سالگی به بعد کم کم کودکان با هم تعامل برقرار می‌کنند.
اینکه برای بازی و سرگرمی های کودک محدودیت تعیین کنید، بد نیست. به طور مثال، اگر کودک دوست دارد نقش دزددریایی را بازی کند و اطراف خانه بگردد، اشکالی ندارد اما باید بداند مثلا هنگام شام باید به دنیای واقعی بازگردد و سرمیز بنشیند و غذایش را میل کند. باید بداند در کنار تخیل، دنیای واقعی نیز هست که باید همیشه در ذهن خود داشته باشد.
کودکانی که فرصت بازی با غذا
را دارند تجاربی بی نظیر از
ارتباط بین پدیده ها کشف می کنند
و شبکه عصبی مغز شان بسیار
رشد یافته تر از کودکانی خواهد
بود که در معرض کنترل والدین خود هستند
کودکی که در کودکی آزاد نبوده در بزرگسالی با شک و تردید روبرو میشه. حس میکنه وقتی من آنقدر بی ارزش و اشتباه کارم که حتی در مورد زندگی خودم نمیتونم تصمیمی بگیرم پس بهتره کاری انجام ندم. بنابراین از هر موضوع تازه ای میترسه، از شکست و اشتباه میترسه، و تنها نظر مردم براش مهمه و در حقیقت از کار می افته و دچار اضطراب و نگرانی و وحشت چه در کودکی چه در بزرگسالی میشه. یا کمال پرست میشه یا ترجیح میده کاری انجام نده.
کودکی که آزاد نیست عادت میکنه خودشو انکار کنه نیازش رو انکار کنه و احساساتش رو نفی و انکار میکنه و حس میکنه در این دنیا تک و تنهاست و کسی نیست که او رو بخواد و تبدیل میشه به کسی که دیگران میخواهند.
کودک تبدیل به چشم میشه که همه رو میبینه جز خودش. از دیگران مراقبت میکنه به خوشحالیه بقیه اهمیت میده اما به خودش نه. خواسته همه براش مهم جز خودش. پدر و مادری که در چهارچوب امن به کودکشون ازادی نمیدن در سه سالگی دچار اضطرابی عمیق میشه.
وضعیت روحى مادر روى رشد مغزى و سیستم عصبى جنین تاثیر میگذارد.
کودکى که از مادر افسرده متولد میشود حساس تر و زود رنج تر است و مشکلات خواب بیشترى دارد.
