زود رنجی در کودکان، حاصل یک زخم روحی است!
زخمهای کودکان ممکن است از 4 (ت) آسیب رسان حاصل شده باشد
تهدید
تحقیر
توهین
تمسخر
پدر، مادر و معلم؛
اجازه ندارند مشقهای کودک را پاره کنند !! اگر کودک بدخط یا نامنظم مینویسد؛ شاید خسته، گرسنه است یا شرایط محیطی و زمانی مناسبی ندارد.
پس شرایط را تغییر دهید، و او را تشویق و ترغیب به بهتر نوشتن کنید.
یا بگویید: مثلا اگه تا ساعت شش تمام شد، نیم ساعت بیشتر با هم بازی میکنیم.
ولی هرگز هرگز مشقهایش را پاره نکنید، زیرا او برای آنها زحمت کشیده، وقت و انرژی گذاشته.
مثل این است که همسرتان غذایی که شما پختهاید را دور بریزد و بگوید؛ من این غذا را دوست ندارم ! یک غذای دیگر بپز!!
به حریمهای شخصی همدیگر احترام بگذاریم.
وظیفه والدین این است که به فرزندان راست گفتن، خوب و مهربان بودن را در عمل و نظر یاد بدهند.
در غیر این صورت، اگر والدین در بالا بایستند و فرمان بدهند و انتظار داشته باشند که کودکان آنها را اجرا کنند!
کودکانی که آن فرمانها را نمی فهمند و نمی توانند بپذیرند و نمی پسندند، اگر آنها را اجرا کنند دچار درگیری و وارد فاز اضطراب و نگرانی می شوند و مسائل زندگی برایشان بسیار سخت و مشکل می شود.
چقدر دنیای مدرن سنگدل شده است
که ما را به گونه ایی بار آورده که با
خطی که کودکمان روی دیوار خانه می کشد، حاضریم هزاران خط روی روح و روان او بکشیم!
بچه ها بین هشت تا یازده سالگی با ترس مرگ پدر و مادر روبرو می شن.
همیشه مطمئنشون کنید که قراره سالها زندگی کنید.
مثلا بگید من رفتم دکتر چک کردم هیچ مشکلی ندارم من میخوام روز عروسی تو فلان لباسو بپوشم برای بچه تو فلان کارو بکنم و بیام خونه تو مهمونی و…
بگذارید خیالشون راحت باشه شما قرار نیست بمیرید.