مدیرالنفیسه

درد دل کردن با کودک

توصیه ای که به والدین می شود این است، هر چند که زیر بار فشار روانی باشند و یا احساس درماندگی و ناتوانی کنند، با کودکان خود درد دل نکنند.

کودکان مشاور و درمانگر والدین نیستند.

در صورت نیاز والدین باید به روانشناس مراجعه نمایند و راهنمایی های لازم را دریافت کنند.
درد دل کردن با کودک والدین را در نزد کودک ناتوان و ضعیف نشان میدهد.

کودکی که بار مشکلات و دردهای والدین را به دوش می کشد، هر روزه نا توانی بیشتری احساس می کند و اعتماد خود را نسبت به زندگی از دست می دهد.

انسانهای خوشبین و بدبین،
هردو برای جامعه مفیدند.
خوشبین، هواپیما اختراع می کند
و بدبین، چتر نجات.

جرج برنارد شاو

همسرش را لِه و لَوَرده و کبود کرده است. هم جسمش را، و هم روح و روان و شخصیتش را.

بعد با پُز روشنفکرانه‌ی خاصی می‌گوید: زن‌های ایرانی مثلِ کشورهای‌های خاورمیانه‌اند. دموکراسی‌بردار نیستند. تا یک ذره فضا باز می‌شود و به آنها آزادی می‌دهی، سرکش و طغیان‌گر می‌شوند. یا شورش و انقلاب می‌کنند؛ یا تجزیه‌طلب می‌شوند، و یا اسلحه برمی‌دارند و به جانِ هم می‌افتند. حتما باید یک دیکتاتوریِ رضاخانی و آتاتورکی، یا مُعمّر قذافی و صدّامی بالایِ سرشان باشد. هم مدیریتشان کند، و هم اگر پایشان را کج گذاشتند با چماق تویِ سرشان بکوبد.

می‌گویم: راستَش من در تمام عمرم سه چهار تا زن بیشتر ندیده‌ام؛ مادر و خواهر و خاله و عمه و زن‌هایی از این دست. لذا نمی‌توانم در مورد تمام زنان ایرانی، از زنده و مرده و آمده و نیامده گرفته، تا آشنا و غریبه، این‌طور مثلِ تو محکم و کُلی حکم کنم. تازه‌شم همین چند زنِ زندگی من خیلی دموکرات‌تر از مردان زندگی‌ام بوده‌اند. اگر دموکراسی، یعنی رعایت حقوق بشر، و حق اظهار نظر و آزادیِ بیان و عمل دادن به همگان، و شفافیت خبری، و مدارا با خَلق، و پاسخگویی به اعضای جامعه؛ والّا زن‌های زندگیِ من خیلی دموکرات‌تر از مردها بوده‌اند.

اما برفرضِ محال که این کلی‌گوییِ تو درست باشد و زن‌های ایرانی مثل کشورهای خاورمیانه باشند؛ اما مگر دیکتاتوری‌های همیشه حاکم در تاریخِ این کشورها فرصت رفتارِ دموکراسی‌وار به مردمانشان داده بودند که انتظار داشته باشیم مردم یکهویی از فضای استبدادی به دموکراسی پَر بکشند. دموکراسی هم مثل هر چیز دیگری با تمرین به دست می‌آید.
اصلا مگر کشورهای دموکراتِ کنونی یک شَبِه این‌طوری شده‌اند. همین تاریخ سیصد چارصدساله کشورهای ژیگولوی غربی را بخوان. پر است از وحشی‌گری و قتل و غارت و برده‌داری و استعمار و زورگویی؛ و بعد تشکیل جامعه‌ی مدنیِ قلابی و جعلی که فقط رنگ‌ولعابی گول‌زننده از دموکراسی داشته، و بعد رسیدن به اوّلیات دموکراسی.

خلاصه آنکه، اول کمی فرصتِ تمرین و مسابقه به حریف بده، بعد در مورد توانایی‌ها و رفتارش به داوری بنشین. هرکس تنها به قاضی رود، راضی برگردد.


دکتر محسن زندی

زنانی که خود را باور دارند و می دانند که اگر تصمیم بگیرند قادر به انجام هر کاری هستند،دارای یک زیبایی درونی می باشند.

در توانایی و عـزم یک زن که مسیرش را بدون تسلیم شدن در بـرابـر موانع طی میکند، شکـوه و زیـبـایی وجـود دارد.

در زنی که اعتـمـاد به نفسـش از تجـربه هـا نشأت میـگیرد، و میـداند کـﮧ میـتـوانـد به زمیــن بخورد ، خود را بـلـنـد کند و ادامه دهـد ،زیـبـایـے وجـود دارد.

در ازدواج بیش از هر چیزی مهارت‌های ارتباطی اهمیت دارد.

این مهارت‌ها شامل گوش دادن فعال (همدلی)، پذیرش واقعیت‌های مثبت، منفی، خنثی،

پذیرش تفاوت آدم‌ها (یعنی به تعداد موجود در روی زمین، تفاوت نگرش، باورها، عقاید و ارزش‌هاست)؛

مهارت بیان احساسات، مهارت ابراز وجود، مهارت حل مساله، تفاهم و مذاکره( اینکه فرد لازم است که بداند در یک جاهایی باید مصالحه کند و کوتاه بیاید)،

و در نهایت مهارت تلاش و نگهداری از رابطه و دانه‌ عشق( اینکه در طول زندگی از عشق مراقبت و نگهداری کند.)

همین مهارت ها باید در حل مساله هم به کارتان بیایند. یک زوج نمونه به جای آن که بگذارند کارها بدتر شود، اختلافات را حل می کنند.
مطمئناً وقتی آنها عصبانی می شوند بحث می کنند. اما بعد به خاطر رفتار بد خود معذرت می خواهند و اختلافات خود را حل می کنند و وقتی نیاز هست از دوستان و خانواده و یا افراد متخصص کمک می گیرند.