مدیرالنفیسه

هدف از آفرینش و نقش آن در زندگی مشترک

یادمان باشد که به دنیا آمده‌ایم تا به هدف آفرینش خویش، یعنی خدایی شدن برسیم. راه خدایی شدن هم بندگی است؛ فقط بندگی.

زندگی مشترک، قسمت عمده‌ای از زندگی انسان را تشکیل می‌دهد.
زنی که بخش قابل توجّهی از روز و شبش را برای همسر و فرزندانش صرف می‌کند، مردی که برای خانواده‌اش وقت می‌گذارد، اگر این مقدار از عمر را در مسیر بندگی قرار ندهد، از هدف آفرینش، فاصلۀ بسیاری گرفته است.

برای خدا باید زندگی کرد، برای خدا باید گذشت کرد، برای خدا باید سکوت کرد، برای خدا باید فریاد کشید، برای خدا باید کار کرد، برای خدا باید آشپزی کرد، برای خدا … ؛ فقط برای خدا.

اگر مقصد زندگی خدا شد، خوش‌حالی‌ها و ناراحتی‌ها، شکست‌ها و پیروزی‌ها و بسیاری از مفاهیم کلیدی زندگی، تعریف جدیدی پیدا می‌کند.
شکست، یعنی دور شدن و فاصله گرفتن از مقصد که همان خداست و پیروزی، یعنی نزدیک شدن و رسیدن به خدا.
⁉️چه چیزی مرا خوش‌حال می‌کند؟ هر چیزی که مرا به خدا برساند.
⁉️چه چیزی مرا آزرده خاطر می‌کند؟ هر چیزی که مرا از خدا، دور کند.

?تا ساحل آرامش، کتاب اول، صفحه35

پسرها هم باید تو خونه کار کنند و کار دخترونه رو یاد بگیرن

دخترها هم باید کارهای پسرها را یاد بگیرند

ولی دختر با هویت دخترونه و پسر با هویت پسرانه باید هویت خودشان حفظ بشه.

مراقب هویت بچه ها باشید

کودکان با احساس، هوش و تخیل زندگی می کنند.

در دنیای آنها استدلال و منطق جایی ندارد. به همین دلیل وقتی سوال می کنید ” چرا داداشت رو زدی؟” کودک نمی تواند جواب درستی بدهد. احساساتش برای او ناشناخته است. با منطق ناآشنا است و مجبور است از تخیل خود استفاده کند. از کودک خود نپرسید “چرا این کارو کردی؟” بلکه به او احساساتش را بیاموزید، مرز بگذارید، و حق انتخاب دهید: ”
میدونم عصبانی بودی، ولی حق نداری کسی رو بزنی، به نطرت این دفعه چه کاری میتونی بکنی وقتی از دستش عصبانی هستی؟

خانوادۀ خوب، فرزند صالح

اصلی‌ترین ثمرۀ زندگی مشترک، فرزند است؛
ثمره‌ای که می‌تواند انسان را به سعادت برساند و زندگی را برای او تبدیل به بهشت کند.
از آن سو، فرزند بد، زندگی را برای انسان، به جهنّم تبدیل کرده، لکّۀ ننگی برای پدر و مادر خویش می‌شود.

بسیاری از ما در دنیای امروز به دنبال پیدا کردن راهی هستیم که بتوانیم به بهترین و راحت‌ترین شیوه، فرزندان سالم و صالحی را تربیت کنیم.

فضای بیرون از خانه، محیط امنی نیست.
در وضعیت کنونی، محیط خارج از خانواده، پُر از عواملی است که می‌تواند فرزند ما را از هستی ساقط کند.

اگر کسی چشم بینایی برای دیدن عوامل ضدّ تربیتی در جامعه و گوش شنوایی برای شنیدن زنگ خطر داشته باشد، معنای تربیت شدن فرزند در محیط خارج از خانه را می‌فهمد.
وقتی هم این زنگ خطر را شنید، تمام همّتش را به کار می‌بندد که محیط خانه را محیطی سرشار از صمیمیّت و محبّت کند.

? کتاب تا ساحل آرامش، کتاب اول، صفحه25

تو مرا عصبانی می کنی

یکی از مهمترین وظایف والدین صبوری است. کودکان ممکن است کارهای زیادی کنند که موجب ناراحتی شما شوند اما این شمایید که باید آرامش تان را حفظ کنید. شما الگوی کودکان تان هستید، یا به بیان دیگر او شما را مبنایی برای رفتارهای آینده اش قرار می دهد، بنابراین خونسردی خود را حفظ کنید تا بعدها که کمی آرام تر شدید، از رفتاری که با فرزندتان کرده اید، پشیمانی به سراغ تان نیاید.

پس نگویید تو مرا عصبانی میکنی، بگویید من از اینکار ناراحت میشوم، مسئولیت احساس خود را به عهده بگیرید!