مدیرالنفیسه

*تقویت هوش هیجانی
هر احساسی را که فرزندتان تجربه میکند به زبان بیاورید.*
خردسالان نمی توانند ناکامی خود در انتظار کشیدن برای چیزها را بر زبان بیاورند اما شما می توانید با برچسب گذاری هیجان ها به آنها کمک کنید و در مواقع نشان دادن صبر به آنها جایزه دهید. اگر کودک پیش دبستانی شما باید منتظر برگشت گردونه اش باشد شما ممکن است بگویید “می دانم سخت است آنجا بی درنگ بایستی”. اما داری یک کار فوق العاده را انجام می دهی. داری صبور شدن را یاد می گیری و عالیه!” با معتبرشمردن درگیری کودک خود با چیزی، آنها به احتمال بیشتری سخت تر تلاش کنند.

کمی عقب بایستید و دخالت نکنید

اگر کودکتان هنگام راه رفتن زمین خورد یا اگر دیدید که دو کودک بر سر اسباب بازی با هم درگیر شده اند سریعاً دخالت نکنید. کودکان برای رشد جسمی و ذهنی نیاز به فرصت و فضا دارند به ویژه در شرایطی که دچار مشکل می شوند. وقتی که خودشان مشکلاتشان را حل کنند در آینده انسان های توانمندتری خواهند بود. اگر چه عقب نشستن و نگاه کردن برای والدین بسیار سخت است اما کلیدی ترین نکته در توانمند سازی کودکان به شمار می رود. فقط زمانی دخالت کنید که به هم آسیبی میزنند یا از شما کمک میخواهند.

راهنمای والدین برای کنترل خشم

آنچه در قبالش مسئول نیستید را درک کنید.اگر مدام فکر می کنید که سرانجام کارها چگونه است، در کار های فرزندتان مداخله می کنید طوری که باعث استرس بیشتر و دوباره کاری می شوید. بنابر این می توانید بگویید: «من مسئول این هستم که به تو کمک کنم تا بفهمی چگونه مشکل را حل کنی. اما من مسئول حل کردن مشکل برایت نیستم.» مثلا شما مسئول درس و مشق فرزندتان نیستید، او خودش مسئول است. شما مسئول این نیستید که فرزندتان را مجبور کنید به حرفتان گوش دهد، اما اینکه وقتی به حرفتان گوش نمیدهد چگونه عکس العمل نشان دهید وظیفه ی شماست.

مشکل از کجا شروع شد؟
شکل از جایی شروع شد که یک مشت آدمِ اشتباه ، با هم به زیرِ سقف هایی رفتند که قرار بود میزبانِ آدم های درست باشد…
مشکل از جایی شروع شد که دو نفرهایی با هم جفت شدند که هرکدام یا دلشان جایِ دیگری بود یا دنیاهایشان با هم فرق داشت…
دونفری که حتی سرِسوزنی یکدیگر را نمی فهمیدند…
مشکل از جایی شروع شد که بیشترِ دو نفرهای جهان ، هم خانه شدند اما همدل نشدند… فارغ شدند اما عاشق نشدند…!
مشکل ازهمان جایی شروع شدکه همان دونفرهایِ اشتباهی، سه نفر شدند…!!!

چند روز پیش نوشته ای میخواندم از “هاروکی موراکامی”
داستان زنی بود که اوایل زندگیش آنقدر همسرش را دوست داشت که هر شب مدت زیادی به چهره او در خواب نگاه می کرد و این برایش لذتبخش بود و به او احساس امنیت میداد …
اما یک روز تصمیم گرفت این عادت را ترک کند وقتی فرزندش متولد شد و به خاطر اسم او با مادر همسرش دچار اختلاف شد … آن روز حس کرده بود همسرش حمایت کافی را از او نکرده و این پایان نگاه کردن به چهره همسرش در خواب بود!!!
من برای چند لحظه ، چشمانم را بستم و خودم را به جای مرد داستان گذاشتم …
مادرم را دوست داشتم و همسرم را هم …
به مادرم مدیون بودم برای سالها جوانیش که به پایم ریخته …
و به همسرم برای عشقی که در هر لحظه ی زندگی نثارم می کرد
خودم را بسیار بی پناه دیدم …
اگر از مادرم حمایت می کردم محبت همسرم را از دست می دادم و اگر از همسرم حمایت می کردم محبت مادرم را …
پس ناامیدانه از هر دویشان میخواستم که این اختلاف را تمام کنند …و این
منطقی ترین کار ممکن بود!
این بار خودم را به جای زن داستان گذاشتم
در آغوشم فرزند تازه متولد شده ام بود و رو به رویم مردی که دلم می خواست همیشه کنارم باشد
با خودم فکر کردم کدامشان را بیشتر دوست دارم اسم پسرانه مورد علاقه ام یا عشق همسرم ؟؟؟
من اگر بودم ترجیح میدادم پسرم نام دیگری داشته باشد اما لذت نگاه کردن به چهره همسرم در خواب را تا آخرین لحظه زندگی از دست ندهم …
گاهی بعضی لجبازی ها تمام تصورات خوبمان از آدم ها را به هم میریزد
گاهی یک خواسته ی اشتباه امید و انگیزه را از زندگیمان دور می کند.
کاش ما زن ها باور می کردیم
که مردها هم از سیاره دیگری نیامده اند
آنها هم دارای عاطفه اند و قطعا انتخاب بین دو عشق مادری و همسری برایشان امکان پذیر نیست و چنین خواسته ای غیر عاقلانه است …
ما زن ها معجزه ای داریم به اسم فداکاری و نیرویی به اسم گذشت! …
اگر بخواهیم در بدترین شرایط هم با ذره ای مهربانی می توانیم کاری کنیم که
مرد زندگیمان هرگز
در عشق
درمانده نشود …!

?فرشته رضایی