مدیرالنفیسه

?کسی میگفت:"من چیزهای زیادی بخشیدم و در عوض فقط یک نگاه توهین آمیز دریافت کردم.”

بیایید به فرد نبخشیم. به شخص نبخشیم. بلکه آن شخص را به عنوان تصویری از خدا بدانیم و آنچه را که به او میبخشیم به خدا بدهیم.

آن شخص فقط مانند یک صندوق پست است.
وقتی که نامه ای را پست میکنید مهم نیست که صندوق پست کهنه است یا نو. فقط نامه را در آن می اندازید و اطمینان دارید که نامه به مقصد خواهد رسید.

مقصد ما خداست.

با چنین اعتقادی ببخشید و بدهید آنگاه حالتاڹ خوبه خوب میشود بعد از هر بخششی..

انسان که غرق شود قطعاً می میرد،
چه در دریا، رویا، دروغ، گناه، خوشی، حسد، بخل، کینه، انتقام…
مواظب باشیم غرق نشویم!

انسان بودن،
خود به تنهایی یک دین خاص است که پیروان چندانی ندارد

دعوای کودکان طبیعی است و میتواند به رشد وتثبیت شخصیت کودکان هم کمک کند. مهمترین نقش والدین درزمان چنین درگیریهایی، جلوگیری ازخشونت، مراقبت ازسلامت جسمی و روحی همه فرزندان است.

یک ابتکار زیبا برای جذب کودکان به مسجد
البته فکر نمی کنم ایران باشه!!!!اولی میشه توی حوزه ها هم اجرا کنیم

اولین نکته در ارتباط با فرزندان، استعدادیابی است، یعنی والدین بفهمند که خدا این فرزند را برای چه کاری خلق کرده است تا او را در آن مسیر قرار دهند.

روشن است که همه مردم یک جور استعداد ندارند و گرنه همه دنبال یک کار می رفتند و بقیه کارها زمین می ماند. عنایت خدا هم همین است که مردم متفاوت باشند؛ از جهت کم و زیادی عقل، کم و زیادی فهم، صدای خوب و بد، چهره زیبا و غیر زیبا، ….. تا زندگی دنیا اداره شود؛

اگر همه ریاضیدان می شدند، چه کسی نان تهیه می کرد؟ اگر همه طبیب شوند، چه کسی بنایی کند؟ چه کسی شهر را تمیز کند؟ بلکه یکی مورخ می شود، آن دیگری طبیب، برخی فقیه می شوند و بعضی کشاورز و دامدار و غیره. آری مورد استثنا هم پیدا می شود که کسی نابغه باشد و استعداد چند علم را داشته باشد.

سلیقه ها هم همین گونه است و با هم فرق می کنند؛ لذا یک پسر با دیدن دختری عاشق او می شود و پسر دیگر هم نسبت به همان دختر هیچ احساسی پیدا نمی کند

دنبال این نباشید فرزندانتان به آنچه که خودتان ایده آل میپندارید برسند