مدیرالنفیسه

مرد متاهلی در مجلسی گفت:
زن مانند کفش میماند
کهنه که شد میتوان آن
را عوض کرد
و کفش نو بپا کرد….

حکیمی در میان جمع گفت:
بله این مرد درست میگوید
برای مردی که خودش
را در حد پا بداند،
زن برایش همچون کفش میماند…
اما مردی که خودش را
در حد سر بداند زن برایش همچون تاج میماند…

انتخاب با خودته… سر باشی یا در حد پا بمونی!!

از حموم عمومی دراومدیم و نم نم بارون میزد، خانومی جوون و محجبه بساط لیف و جوراب و … جلوش پهن بود.
دوستم رفت جلو و آروم سلام کرد و نصفه بیشتره لیف و جوراباشو خرید…
تعجب کردم و پرسیدم: داداش واسه کی میخری؟ ما که تازه از حموم در اومدیم… اونم اینهمه !!!
گفت: تو این سرما از سر غیرتشه که با دستفروشی خرجشو در میاره، وگرنه میتونست الآن تو یه بغل نرم و یه جا گرم تن فروشی کنه !!!
پس بخر و بخریم تا شرف و ناموس مملکتمون حفظ شه…
برگشت تو حموم و صدا زد: نصرت اینارو بزار دم دست مردم و بگو صلواتیه … !!!
برگی از خاطرات زنده یاد پهلوان تختی

گروهی در حال عبور از غار تاریکی بودند که سنگهایی را زیر پایشان احساس کردند. بزرگشان گفت: اینها سنگ حسرتند. هرکس بردارد حسرت می خورد، هر کس هم برندارد باز هم حسرت می خورد. برخی گفتند پس چرا بارمان را سنگین کنیم؟ برخی هم گفتند ضرر که ندارد مقداری را برای سوغاتی بر می داریم. وقتی از غار بیرون آمدند فهمیدند که غار پر بوده از سنگهای قیمتی. آنهایی که برنداشته بودند حسرت خوردند و بقیه هم حسرت خوردند که چرا کم برداشتند. زندگی هم بدین شکل است، اگر از لحظات استفاده نکینم حسرت می خوریم و اگر استفاده کنیم باز هم حسرت میخوریم که چرا کم. پس تلاشمان را بکنیم که هرچه بیشتر از این لحظات استفاده کنیم

کوچولوی ما به دنیا آمده اما هنوز به من چسبیده است. گاهی احساس می‌کنم که من یک درختم و این کوچولو مثل کوآلا به من چسبیده. نمی‌دانم چرا این‌قدر زیاد به من وابسته است و این وابستگی زیاد گاهی دیگران را اذیت می‌کند.

هفتهٔ پیش خانوادهٔ همسرم به خانهٔ ما آمدند و خب برای همه بچهٔ کوچک خیلی دوست‌داشتنی‌ است. همه قربان صدقهٔ این کوچولو می‌رفتند اما تا می‌خواستند او را بغل کنند چنان گریه‌ای سر می‌داد که همه سر جایشان خشکشان می‌زد. نه فقط مهمان‌ها، بلکه من هم از این موضوع کمی دلگیر شدم. پیش خودم احساس می‌کردم که آنها فکر می‌کنند من دلم نمی‌خواهد بچه را بغل کنند. اما من واقعاً دوست داشتم کوچولویمان با اعضای فامیل دوست باشد و آنها را بشناسد. اما او دائم به من چسبیده بود و حتی بغل پدرش هم نمی‌رفت. من هم برای اینکه مهمان‌ها ناراحت نشوند یکی یکی کنارشان نشستم و آنها را به کوچولویمان معرفی کردم: «ایشون مامان‌جون هستند که وقتی تو اومدی برات هدیه‌های قشنگ آوردن و تو رو خیلی خیلی دوست دارن.» بعد از این معرفی‌ها هرچند که هنوز بچه‌ام به بغلشان نمی‌رفت اما کمی با آنها دوست شد. به کارهایشان می‌خندید و همان‌طور چسبیده به من با آنها بازی می‌کرد. از آن روز به بعد هرچند هیچ‌وقت او را تنها نمی‌گذارم، اما می‌دانم که باید به او حس امنیت بدهم. کوچولوی من فقط من و پدرش را می‌شناسد و کنار ما احساس امنیت می‌کند.

کودک که بودیم، یادمان دادند؛
پس انداز کنیم، برای روز مبادا!

ما نفهمیدیم
روزگار نبودنت، همان روز مبادایی ست
که نور قحطی می شود!

کاش یادمان می دادند
کمی عشق کنار بگذاریم، برای روز مبادا!