مدیرالنفیسه

#مکث_امروز

⁣معمولی بودن در زندگی، می‌تواند سخت‌ترین وضعیت ممکن باشد.
مثلا؛
شاگرد معمولی بودن، قیافه معمولی داشتن، دونده معمولی بودن، نقاش معمولی بودن، دانشجوی معمولی بودن، نویسنده معمولی بودن، معمولی ساز زدن، معمولی مهمانی دادن، فرزند معمولی داشتن…

منظورم از «معمولی» همان است که عالی و ایده آل و منحصر به فرد و کمیاب و در پشت ابرها نیست، بلکه همین جا، روی زمین، کنار ما، فراوان و بسیار هست.
فرهنگ ایده‌آل‌گرایی تیغ دولبه‌ای است که هم انگیزه‌ای‌ست مثبت برای پیشرفت و هم می‌تواند شوق و ذوق فراوان آدم‌های معمولی را شهید کند.

من مثلا بعد از سال‌ها با علاقه نقاشی کشیدن، روزی که فهمیدم در نقاشی خیلی معمولی‌ام برای همیشه نقاشی را کنار گذاشتم. این کنار کشیدن زمانی بود که همکلاسی دبیرستانم، در عرض دو دقیقه با مداد بی‌جانش، چهره معلم‌مان را کشید…
کنار طرحی که من بیست دقیقه طول کشیده بود تا دزدکی در حاشیه جزوه از او بکشم.
حقیقت این است که دوستم در نقاشی یک نابغه بود و تمرین و پیگیری من خیلی با نبوغ او فاصله داشت و من لذت نقاشی کشیدن را از خودم گرفتم تا خفت معمولی بودن را تحمل نکنم.
آن روزها آنقدر ضعیف بودم که با شاخص‌های «ترین» زندگی کرده و خود را مقایسه می‌کردم و این ترین بودن آدم را ضعیف و شکننده می‌کند.

شاید همه آدم‌ها اینطور نباشند. من اما، همیشه در درونم یک سوپر انسان داشته‌ام که می‌خواست اگر دست به گچ بزند، آن گچ حتما طلا شود. یک توانای مطلق که در هیچ کاری حق معمولی بودن را ندارد.

اما امروز فهمیده‌ام که معمولی بودن شجاعت می‌خواهد. آدم اگر یاد بگیرد معمولی باشد نه نقاشی را می‌گذارد کنار، نه دماغش اگر معمولی است را عمل می‌کند، نه غصه می‌خورد که ماشینش معمولی است، نه حق غذا خوردن در یک سری از رستوران‌های معمولی را از خودش می‌گیرد، نه حق لبخند زدن به یک سری آدم‌ها را، نه حق پوشیدن یک سری لباس‌ها را.

حقیقت این است که «ترین»ها همیشه در هراس زندگی می‌کنند. هراس سقوط در لایه آدم‌های «معمولی». و این هراس می‌تواند حتی لذت زندگی، نوشتن، درس خواندن، نقاشی کشیدن، ساز زدن، خوردن، نوشیدن و پوشیدن را از دماغشان دربیاورد.

تصمیم گرفته‌ام خودِ معمولی‌ام را پرورش دهم. نمی‌خواهم دیگر آدم‌ها مرا فقط با «ترین»هایم به رسمیت بشناسند. از حالا خودِ معمولی‌ام را به معرض نمایش می‌گذارم و به خود معمولیم عشق می‌ورزم و به آدم‌ها هم اجازه دهم به من معمولی عشق بورزند.

?دکتر علیرضا شیری

⁣⁣

‏پیش از آنکه تشخیص دهید دچار افسردگی هستید یا اعتماد به نفس پایینی دارید، اطمینان حاصل کنید که توسط یک مشت عوضی محاصره نشده اید!


‏ ⁧ زیگموند فروید ⁩

زوجی قرار گذاشتند تا از هم جدا شوند. هر دو بر سر جدایی‌شان توافق داشتند. به‌صورت عادلانه کتاب‌هایشان را تقسیم کردند، اما خیلی زود دریافتند کتابی را که یکی از آن‌ها می‌خواهد، آن یکی هم دوست دارد.

این موضوع هنگام تقسیم کتاب‌های دیگر شدیدتر شد. بعد دریافتند که درمورد کتاب‌های دیگر هم همین طورند و یک‌دفعه هر دو متوجه شدند آنقدر نقطه مشترک دارند که جدایی‌شان دشوار و دردناک است.

امروز هنوز باهم زندگی می‌کنند و به جدایی از هم به‌عنوان حادثه‌ای دردناک و “غیرضروری” می‌نگرند.

گاهی در میان هزار دلیل برای رفتن، یک دلیل برای ماندن پیدا می‌شود.

خطرناک ترین جمله دنیا چیست؟

گفته می‌شود خطرناک‌ترین جمله این است: «من همینم که هستم.» در این جمله کوتاه

?می‌توانیم لجاجت، خودرأیی، درجا زدن و به‌تدریج راندن آدم‌ها از اطراف خود را حس کنیم.
البته شاید هم تنها بخواهیم ناتوانی یا بی حوصلگی خود در ادامه ی بحث را پنهان کنیم اما نتیجه مطلوب نخواهد بود.

?پس مراقب باشیم ، هر روز فرصتیه واسه یه قدم بهتر شدن با تغییرات کوچک روز بروز شکوفا تر میشیم و سازگارتر و حالمون بهتر میشه. حتی اگه تغییری نباشه یه بحث منطقی و پذیرفتن نقاط ضعف و قوت بهتر از گفتن یه جمله ی خطرناکه.

همسرتان را محدود به خود نکنید


متاسفانه برخی زن‌‌ها فکر می‌‌کنند زندگی مشترک یعنی زندگی کردن مثل دوقلوهای به هم چسبیده

یک مرد معمولی، دوست دارد همسرش یک زندگی عادی و همچنین دوستانی داشته باشد که گاهی با آنها وقت بگذراند.

گاهی به تنهایی احتیاج داشته باشد و به فکر آینده و پیشرفتش هم باشد.

یک مرد معمولی خودش هم به همین شیوه زندگی می‌‌کند و اگر کسی انتظاری جز این داشته باشد، خیلی زود با او به مشکل برمی‌خورد.