مدیرالنفیسه

⁣بیش از حد به فرزندتان کمک نکنید

به فرزندتان اجازه دهید کارهایش را خودش انجام دهد. یکی از بزرگ‌ترین اشتباهات والدین که آینده فرزندان را تباه می‌کند از آغاز ورود به مدرسه شروع می‌شود.

کودکان مدارس ابتدایی تکالیف زیادی دارند تا مهارت‌های لازم در نوشتن و خواندن را بیاموزند والدین در مواجه شدن با چنین شرایطی معمولا تکالیف فرزندانشان را انجام می‌دهد چون تصور می‌کنند آنها بسیار کوچک هستند و از انجام دادن این تکالیف خسته می‌شوند.

این کار اشتباه بزرگی است، تمام کودکان هم‌سن و سال فرزند شما هم این تکالیف را انجام می‌دهند کمک‌های نابجای شما توانایی‌های ضروری برای موفقیت در زندگی را از آنها می‌گیرد چون نمی‌توانند مهارت‌های لازم برای داشتن یک زندگی موفق را کسب کنند.
در آینده حتی زمانی که بزرگ و بالغ شدند نیز اعتمادبه‌نفس لازم برای انجام امور مختلف را نخواهند داشت و آن زمان است که شما را به خاطر محبت‌های امروز شما سرزنش خواهند کرد.
‏

بچه، هم مال شماست هم مال شوهرت…

همون اول همسرتون رو در بزرگ کردن نی نی سهیم کنین، حتی اگر همسرتون اصلا اهل کمک کردن در کارهای خونه نیست ولی این دفعه پای بچه وسطه و فرق می کنه اینجوری فقط بار بچه رو دوش شما نیست و دوما اینکه می فهمن که شما هم دارین زحمت می کشین.

مثلا دارین آماده می شین که برین مهمونی. خطاب به نی نی و در واقع خطاب به بابای نی نی بگین :
“باباجون مامان دست تنهاست، میای کمک کنی من لباس هامو بپوشم؟”

یا مثلا اگر نصفه شب بچه بیدار می شه و گریه میکنه انتظار نداشته باشین که همسرتون خودش خودبه خود بیدارشه و کمک تون کنه.

به خصوص اگه خوابش سنگینه. خودتون شوهرتون رو به یه بهانه ای بیدار کنین؛ طوری که حس کنه کمک اون باعث می شه بچه ساکت بشه. مثلا بیدارش کنین و بگین :

” عزیزم زحمت می کشی یه لیوان آب ولرم با چند تا حبه قند بیاری؟ بچه ساکت نمی شه …..”

یا مثلا بگین :” عزیزم بچه بغلمه میشه برق و روشن کنی؟ًًًًًًًًًًًًًًًًًًً!!!!!!!!!!!!!!!!!

در حسرت گذشته ماندن،
چیزی جز از دست دادن امروز نیست


تو فقط یکبار هجده ساله خواهی بود ،
یکبار سی ساله …
و یکبار هفتاد ساله


در هر سنی که هستی
روزهایی بی نظیر را تجربه می کنی
چرا که مثل روزهای دیگر
فقط یکبار تکرار خواهد شد


هر روز از عمر تو زیباست
و لذتهای خودش را دارد
به شرط آنکه زندگی کردن را بلد باشی…

هرگز چیزی را برای موقع بخصوص نگذار

بعد فوت خواهرم جهت مراسم تدفین منزلش بودم. شوهرش از داخل کمد بسته ای به من داد و گفت: این پیراهنی ابریشمی و بسیار زیباست که قیمتی نجومی دارد. ژانت آنرا از نیویورک خرید، هرگز نپوشید و برای موقعی بخصوص کنار گذاشت. گمان میکنم آن موقع فرا رسیده است. پیراهن را از من گرفت و با وسایل مورد نیاز دیگر روی تخت گذاشت تا پیش مدیر بنگاه کفن و دفن ببرد. با تاسف دستی روی پیراهن نرم کشید و گفت: هرگز چیزی را برای موقع بخصوص نگذار. هر روز که زنده ای، زمانی بخصوص است.

زمان برگشت در هواپیما حرف های شوهر ژانت را مرور کردم. یاد تمام آنچه خواهرم انجام نداده، ندیده یا نشنیده بود افتادم. و یا کارهایی که بدون آنکه فکر کند منحصر به فرد هستند، انجام داده بود. حرف های شوهر خواهرم مرا متحول کرد. اکنون بیشتر کتاب می خوانم، کمتر گردگیری می کنم. توی ایوان می نشینم و از منظره ی طبیعت لذت می برم، بدون اینکه علف های هرز باغچه کفرم را در بیاورند. اوقات بیشتری را با خانواده و دوستانم سپری می کنم و اوقات کمتری را صرف جلسات می کنم.

سعی میکنم از تمام لحظات زندگی لذت ببرم و قدرش را بدانم. هرگز چیزی را نگه نمی دارم. غذا را در ظروف نفیس استفاده می کنم، بهترین لباس هایم را می پوشم. عطرهای گرانم را برای مواقع بخصوص نگه نمی دارم، کاری را به تعویق نمی اندازم، از کاری که شادی به زندگی ام می آورد، امتناع نمی کنم. هر روز صبح که چشمانم را باز می کنم، با خود می گویم: امروز منحصر به فرد است. در واقع هر دقیقه، هر نفس موهبتی از جانب پروردگار محسوب می شود.

✍ رزا هرفورد