مدیرالنفیسه

والدینی که تکالیف بچه هایش را انجام می دهد گرچه به آنها کمک شده، اما یاری ناقص بوده است. این بچه ها با اینکه مورد دلسوزی قرار گرفته اند ضعیف بار می آیند. دلسوزی های خدا اینطوری نیست.

کسی تربیتش به تربیت خدا شبیه تر است که انرژی بچه ها را بهتر آزاد کند و بچه ها با تربیت او برای قبول مسئولیت، پر انرژی شوند و انرژی متراکمشان آزاد شود.کار خودش را به خودش واگذار کنند و هرچه بزرگتر می شود، خود را از مداخله در کارش عقب بکشند تا بر کار خود سوار شود . والدینی که فرزندانشان از پله می افتد و مضطرب می شوند، مربیان خوبی نیستند باید بگذارند تا خودشان بر کار مسلط شوند و هوشیار بار آیند.

[استاد حائری شیرازی]

اگر فرزند شما خجالتی ست،
از خجالتی بودن او در جمع
حرفی به میان نیاورید .

کودکان خجالتی بیش از قضاوت
های منفی به قضاوت های مثبت
محتاج اند.

در فرزند پروری، جامعه ما به شدت روی روش متمرکز هست و اصلا روی بینش کاری نمیکنه. همه صحبت روی روش هست. روی سوال هایتان دقت کنید

“بچم این کارو میکنه من چکار کنم،
بچم اون کارو میکنه من چکار کنم، میترسه، لجبازه، گریه میکنه، جدا نمیشه” همه اینها دنبال روش اند
هیچ کس دنبال این نیست که بگه یکم راجع به پدر مادر صحبت کن ما ببینیم اصلا پدر و مادر کیه.

تا زمانی که ما به بینش نرسیم روش ها جواب نمیده. الان قفسه کتاب فروش ها مملو از کتابه همه درباره روش هست. هیچ کدوم راجع به بینش نیست.
والدین ما به شدت از نداشتن بینش والدینی رنج می برند و گرنه دانش که هست
{استادسلطانی}

به کودک باید صبر کردن را آموخت اما قبل از آن باید اعتماد بنفس و پشتکار او را تقویت کرد و برای این کار تا قبل از چهارده ماهگی تمام جهان باید به میل کودک باشه.
به محض آنکه صورتش رو برگردوند غذا دادن رو متوقف کنید. اگر اتاق دیگری هستید با شنیدن صدای گریه اش شروع به حرف زدن کنید تا بدونه در راهید. این به کودک مثبت بودن امنیت و ارامش رو یاد میده.

اما از دو سالگی موضوع برعکسه. اگر فرزندتان از شما خواسته ای داشت چند ثانیه تا چند لحظه درنگ کنید مثلا بگویید بذار یه لیوان اب بخورم بعد کاری که خواستی رو انجام میدم اینجاست که کودک با صبر اشنا میشه.