مدیرالنفیسه

#محرم_احیای_واجب_فراموش_شده
معمولا ما انسانها
برای عیب های دیگران ؛
قاضی های دقیق…

و برای عیب های خود ؛
وکیل مدافعانی
چشم پوش هستیم…!!

#محرم_احیای_واجب_فراموش_شده

«عمرسعد» آدم عجیبی‌ست. آدم فکر نمی‎کند کسی مثل او فرمانده‎ تاریک‌ترین سپاه تاریخ بشود.
ماها تصور می‎کنیم سردسته‌ی آدم‌هایی که مقابل امام حسین می‎ایستند، باید خیلی آدم عجیب و غریبی توی ظلم و قساوت باشد. ظاهراً اما اینطور نیست.
عمرسعد، خیلی هم آدم دور از دسترس و غریبی نیست. ماها شاید شبیه «شمر» نباشیم یا نشویم هیچ‌وقت، اما رگه‌هایی از شخصیت عمرسعد را خیلی‌هایمان داریم. رگه‌هایی که وسط معرکه می‌تواند آدم را تا لبه‌ی پرت‌گاه ببرد.

از همان لحظه‌ی اول ورود به کربلا شک دارد به آمدنش، به جنگیدنش با حسین. حتی جایی آرزو کرده که کاش خدا من را از جنگیدن با حسین نجات بدهد.
عمر سعد «علم» دارد. «علم» دارد به این‌که حسین حق است. به این‌‎که جنگیدن با حسین، یعنی قرار گرفتن توی سپاه باطل. اما چیزهایی هست که وقت «عمل» می‌لنگاندش. زن و بچه‌هاش، مال و اموالش،‌ خانه و زندگی‌اش و مهم‌تر از همه‌ی این‌ها؛ گندم‌های ری؛ وعده‌ی شیرین فرمانداریِ ری.

شب دهم امام می‌کِشدش کنار، حرف می‌زند با او. حتی دعوتش می‌کند به برگشتن، به قیام در کنار خودش. می‌گوید؛ می‌ترسم خانه‌ام را خراب کنند،‌امام جواب می‎دهند: خانه‌ی دیگری می‌‎سازم برایت. می‎گوید؛ می‎ترسم اموالم را مصادره کنند! امام دوباره می‎گویند؛ بهتر از آن‌ها را توی حجاز به تو می‎دهم. می‎گوید نگران خانواده‌ام هستم، ‌نکند آسیبی به آن‌ها برسانند..

ماها هم «شک» داریم، همیشه در رفت و آمدیم بین حق و باطل. با آن‌که به حقانیت حق واقفیم. مال و جان و زندگی و موقعیت‌مان را خیلی دوست داریم؛‌ از دست دادنشان خیلی برایمان نگران‌کننده است. و این‌ها نشانه‌های خطرناکی‌ هستند. نشانه‌های سیاهی از شباهت ما با عمرابن‌سعد‌ابن‌ابی‌وقاص.
هزاری هم که هر بار توی زیارت عاشورا لعنتش کنیم. عمرسعد از آن خاکستری ‎هایی بود که کربلا تکلیفشان را با خودشان معلوم کرد. رفت و آمد میان سیاهی و سفیدی تمام شد دیگر. رفت تا عمق سیاهی‌ها و دیگر همان‌جا ماند…

تاثیر تبلیغات بر مردم نادان و تقدس بخشی به نشانه‌های توحش:

الکراجی( متوفی449ق٬ مراجعه به الذریعه ج18٬ ص161) در این باره می‌نویسد:

▪️با آنکه حسین‌بن علی در روز عاشورا لباس‌های مندرسی به تن کرده بود اما وقتی در شام سخن از غلبه امیرالمومنین یزید بر سپاه زنادیق شایع شد هر قومی برآن شد که چیزی را شاهدی بر جهاد خود بگیرد. پس از کربلا هر خانواده‌ای در شام به عنوانی مشهور شد.

بنو سراویل:
فرزندان کسانی که لباس حسین‌بن علی را از پیکرش ربودند.

بنوالسرج:
فرزندان کسانی که بر پیکر بی‌جان حسین تاختند. نعل اسبان این طایفه بر آستان خانه‌های‌شان آویزان بود و بدان مفتخر بودند. در سالیان پس از آن این رسم برقرار بود و برخی که رشک می‌بردند نعل‌های دروغین بر درب خانه خود می‌بستند.

بنو اسنان:
فرزندان کسانی که نیزه حامل سر حسین‌بن‌علی را حمل می‌کردند.

بنوالمکبری:
فرزندان کسانی که پشت نیزه حامل سر حسین، تکبیر می‌گفتند و عظمت کار خداوند را یادآوری می‌کردند.

?منبع: ابی‌الفتح محمد‌بن‌علی‌الکراجی، کنزالفوائد( تهران، مکتبه مصطفوی)ص349و350٬ رساله التعجب

محسن قرائتی: امام حسین نه دیوونه می‌خواد نه سگ!
بعضی ها فکر می کنند می شود با الفاظی مثل: من دیوانه حسینم! من سنگ حسینم… عشق خودشان را به امام حسین ابراز کنند!! امام حسین نه دیونه می خواد نه سگ! حضرت فرموده: #هیهات_منا_الذّله من زیر بار ذلت نرفتم، تو هم هیچ کاری که ذلت به دنبال دارد نکن.