همیشه دلخوری و نگرانیها را
به موقع به همسرتان بگویید.
حرفهای خود را با کلام مطرح
کنید نه با رفتار
که از کلام همان برداشت میشود
که می گویید،
ولی از رفتارتان هزاران برداشت
وقتی به فرزندمان شخصیت می دهیم،
در واقع خودمان را تکریم کرده ایم،
چرا که بازگشت احترام،
بی احترامی نیست،
و پاسخ اکرام،
محبت است،
و گویا این، صراط مستقیمی
و رزقی است،
که برای آنها فراهم کرده ایم،
گویا آنها از ما فقط،
برخورد مناسب را می خواهند…
استاد_اخوت
ما آدم ها گاهی یادمان می رود که باید برای همدیگر جان دهیم و از خطاهای هم بگذریم
یادمان می رود زندگی آنقدر کوتاه ست که فرصت برگشت برای جبران نداریم.
یادمان می رود که خطاهای کوچک است که اشتباهات بزرگ را رقم می زند.
یادمان می رود توی دلمان جایی را برای بخشیدن آدم هایی که دوستشان داریم خالی بگذاریم. یادمان می رود عشق همراه با اعتماد است که زندگی می سازد.
یادمان می رود گاهی خودخواهی هایمان به قیمت نابودیمان تمام می شود.
یادمان می رود فرزندانمان با کنار هم بودنمان است که کنار دیگران بودن را یاد می گیرند. یادمان می رود جدایی بهترین راه برای تلافی خطاهایمان نیست…
ازدواج را به عنوان یک هدف و سرنوشت محتوم به دختران معرفی نکنید!
اجازه دهید دختران به عنوان یک سبک زندگی درست و زیبا به ازدواج بنگرند، اجازه دهید آنان به جز ازدواج ،آرزوها و اهداف شخصی داشته باشند.
به دختران در جامعه فشار نیاورید و به حریم خصوصی شان تجاوز نکنید.
در مهمانی ها عمو، عمه ، دایی و خاله محترم از دختران جوان فامیل مکرر نپرسید کی ازدواج می کنی یا پس کی عروسی مارو دعوت می کنی، انشاءالله عروسیت. این عبارات در عین اینکه عبارات زیباییست، مکرر که استفاده شود برای فرد مشمئز کننده است.
به شوخی یا جدی این سوالات و عبارات تکراری نوعی توهین است و دخالت و فشار بر روی زندگی فرد.
بپرس حالت خوبه، کمکی نیاز نداری ، از او و توانایی هایش تعریف کنید ، پدران و مادران عزیز از دختر جوانتان حمایت کنید.
مهربان باشید و بی توقع، کاری نکنید احساس کند که تنها وظیفه اش در این دنیا پیدا کردن شوهر و ازدواج است؛
دید جنسیتی را کنار بگذارید ، ابتدا با یک انسان طرف هستیم نه یک جنسیت دختر یا پسر، سوالات بی دلیل نوعی توهین است.
جامعه ای که در آن هستیم طوری شده که افراد به دنبال طی کردن یک شبه ره صد ساله اند..
به فرزندان خود بیاموزید
از باختن درس بگیرند و از موفقیت لذت ببرند.
به فرزندان خود بیاموزید که یک برنده باادب باشد و یک بازنده سربلند.
به آنها بیاموزید که مسئله مهم بردن نیست؛ شرکت کردن در مسابقات هم به همان اندازه مهم است.
به آنها بیاموزید که شکست محدود و موقتی را بپذیرند اما هرگز امید بی انتها را از دست ندهند.
با یک تبسم، یک کلمه تشویق آمیز و یک دست نوازش، تفاوت بردن و باختن را برای فرزندان خود رقم بزنید.