مدیرالنفیسه

تحقیقات نشان می دهد کودکانی که به مهد کودک می روند به دلیل تعدد بازیها و همبازی ها ی بیشتر، نسبت به سایر کودکان فعال تر و پر تحرک ترند.

در مقابل برخی کودکانی که به مهد کودک نمی روند بیشتر بازیهای نشسته انجام داده و از همه بدتر بسیاری از وقت خود را به تماشای تلویزیون می گذرانند که می تواند بر سلامت جسمی و روانی آنها تأثیرات منفی و بلند مدت بگذارد. مهد کودک ها علاوه بر این می توانند به ارتقاء مهارتهای اجتماعی و تقویت هوش کودکان کمک کنند.

کودکانی که به مهد می روند دست به انتخاب دوست می زنند و از خود خلاقیت هایی نشان می دهند که منجر به تشویق او می شود و همچنین تشویق های مربیان مهد باعث می شود حس اعتماد به نفس کودکان بالا رفته و از نظر رشد ذهنی و اجتماعی از رشد خوبی برخوردار شوند و باعث می شود که در سالهای تحصیلی کمتر دچار افت شده و از نظر هوشی نیز نسبت به کسانی که مهد نرفته اند از هوش و استعداد نسبتا بهتری برخوردار باشند.
?????

وقتی که از کوره در می‌روم

عصبانیت یک لحظه است اما تأثیراتش می‌تواند مدت‌ها بماند. خود من آدمی هستم که خیلی زود عصبانی می‌شوم و وقتی عصبانی هستم کنترل اوضاع از دستم خارج می‌شود. خیلی وقت‌ها اگر عصبانی نمی‌شدم، اوضاع بهتر می‌شد؛ مثلاً همین چند روز پیش.

محل کار او از محل کار من دورتر است و او مجبور است که صبح‌ها حدود یک ساعت زودتر از من حرکت کند و این یعنی من همیشه یک ساعت بیشتر از او می‌خوابم. این یک ساعت خواب برای من خیلی ارزشمند است و اگر زودتر بیدار شوم، تمام روز احساس خواب‌آلودگی و بی‌حالی می‌کنم. برای همین بارها به او گفته‌ام صبح‌ها موقع رفتن سر و صدا نکند، اما گاهی این موضوع را فراموش می‌کند؛ مثلاً پریروز صبح خواب بودم که با صدای تکان خوردن نایلون‌ها و وسایل توی کمد بیدار شدم و دیدم او تمام کمد را بیرون ریخته و دنبال کفش‌هایش می‌گردد. باور کنید صحنهٔ وحشتناکی بود. من تازه کمد را مرتب کرده بودم و مطمئن بودم که او کمد را مثل قبل مرتب نمی‌کند. این بود که عصبانی شدم و با لحن تندی گفتم: «هیچ معلوم هست داری چیکار می‌کنی؟ چرا انقد سر و صدا راه انداختی؟» او هم که از گشتن کلافه شده بود با فریاد گفت: «دنبال کفشم می‌گردم. باز معلوم نیس کجا انداختیش.» با عصبانیت به او گفتم که کفشش توی جاکفشی، طبقهٔ آخر، است. وسایل کمد را همان‌جا روی زمین رها کرد. لامپ اتاق را روشن گذاشت و درهای جاکفشی را به هم کوبید و رفت.

صبح بدی برای هر دویمان بود. تا آخر روز با همه دعوا داشتم. شاید اگر همان موقع که مرتب کرده‌ بودم به او می‌گفتم که کفشش را کجا گذاشته‌ام یا اگر او شب قبل از من می‌پرسید، این اتفاق پیش نمی‌آمد. اما من می‌توانستم عصبانیتم را کنترل کنم، حتماً از اینکه بیدارم کرده عذرخواهی می‌کرد.
مادر شو

هیچ دو انسانی به اندازه زن و شوهر به همدیگر نزدیک نیستند. زوجین در اصطلاح یک روح در دو بدن باید باشند. آنها به علت میزان علاقه ای که بین شاان وجود دارد، از اینکه اگر عیبی را در همسرش به او یادآور شود روابط شان دچار مشکل شود و اگر رفتاری از همسر خود را مورد سوال قرار دهند ممکن است در مدت زمان کوتاهی نیز مورد سوال قرار بگیرند، زمانی را برای بررسی ابعاد مختلف رفتاری همدیگر صرف نمی کنند.

برای از بین بردن این تفکر اشتباه، زوجین باید در ساعات پایانی شب و یا اگر فرصتی نیست یک روز در هفته برای بررسی زوایای مختلف رفتاری و گفتاری همدیگر فرصت بگذارند و از طرف مقابل خود، بخواهند که حتما نکات رفتار و گفتاری آنها را به زبان بیاورد. البته بیان آنها نیاز به شناخت موقعیت و شرایط خاص خود را دارد و در هر زمان و شرایطی نه تنها اثر وضعی نخواهد داشت بلکه ممکن است موجب اختلافات دیگر نیز شود.

انتقاد به معنای ذرّه بین به دست گرفتن و به دنبال عیب های همسر گشتن نیست. این صفت علاوه بر این که خود عیب بزرگی است، موجب می شود رابطه محبتی میان زن و شوهر از بین برود.

مرا فقط بخاطر خودم بخواه !
اکثر مردان باغیرت عاشق زنی باحیا و ساده و نجیب هستند. زنی که در کنار شوهرش حتی از زیر باران بودن هم لذت ببرد .زنی که تمام دلربایی هایش را فقط در خلوتش برای همسرش نمایان کند. اگر حتی کمی شک دارید که کسی که قرار است همسر آینده‌تان شود شما را تنها بخاطر زیباییتان می خواهد در انتخابتان دقت کنید.

یک نفر را در زندگیتان انتخاب کنید که نیازی نباشد برای بودن و ماندنش دست به قد و قواره تان بزنید.کسی که برای راضی نگه داشتنش نیازی نباشد که بشوید آدمی که تا به حال نبوده اید.

کسی که قیچی دست گرفته و خودش قرار است طرز فکر و عقیده جدید بدوزد و تنتان کند را راه ندهید به خلوتتان؛کسی که دنیایتان را رنگ دنیا خودش میکند و از شما چیزی میسازد که میخواهد بعد مشغول دوست داشتن آن آدمی که خودش ساخته میشود…

یک نفر را انتخاب کنید که شما را با همین چهره و ظاهر بخواهد،با همین رنگ مو و مدل چشم معمولی،با همین هیکل و اندام، با همین لحن صحبت کردن و نوع زندگی…

یک نفر را بخواهید که شما را دوست داشته باشد بخاطر آنچه که هستید نه بخاطر آنچه که دوست دارد باشید…

نسل خود شیفته
فرزندان دهه های 80 و 90 از آن دست کودکانی هستند که به علت دنیا آمدن در دنیایی که تکنولوژی سرعت نوری خود را طی می کنند و اغلب یک خواهر یا برادر و یا تک فرزند هستند، و والدین سعی می کنند که از صبح تا شب کار کنند که آنها احساس کمبود نکنند این زمین و زمان در اختیار آنها بودن باعث شده که فکر کنند جهان تحت مالکیت و حکمرانی آنهاست و برتر از او وجود ندارد.
شما هم به احتمال زیاد در اقوام و خویشاوندان خود از آن پدر و مادرهایی دیده اید که فکر می کنند فرزند آنها تک فرزند این عالم است و بهتر از او هرگز زاده نشده است. اگر پسر باشد فکر می کنند که تنها آنها صاحب این شاهزاده هستند و اگر او به دنیا نمی آمد دنیا برقرار نمی ماند. اگر دختر هم داشته باشند به خیال آنها او زیباترین دختر روی زمین است. از کودکی آنقدر در اختیار او بوده اند و هر کار خواسته طبق میل او رفتار کرده اند که وقتی کودک بزرگ می شود در هر مکان و با هر افرادی که همکار، دوست، همسایه و … شوند فکر می کند آنها هم باید تمام و کمال دراختیار او باشند و هیچ کسی حق ندارد با او مخالفت کند.

ستایش افراطی کودکان توسط والدین آن ها، غلو کردن در توانایی های آن ها، تحسین و تمجید بی مورد و در عین حال عدم انتقاد از کودکان در مواقع لزوم، همچنین ارضای بی چون و چرا و دائمی نیازهای فرزندان و عدم اقتدار لازم در والدین، باعث شکل گیری شخصیت ناپخته، بسیار شکننده و پرتوقع در کودکان امروز شده است.


در عصر امروز، ستایش افراطی کودکان توسط والدین آن ها، غلو کردن در توانایی های آن ها، تحسین و تمجید بی مورد و در عین حال عدم انتقاد از کودکان در مواقع لزوم، همچنین ارضای بی چون و چرا و دائمی نیازهای فرزندان و عدم اقتدار لازم در والدین، باعث شکل گیری شخصیت ناپخته، بسیار شکننده و پرتوقع در کودکان امروز شده است. فرزندانی که در نتیجه چنین تربیتی، واجد نشانه های خودشیفتگی شده اند و به دریافت تحسین و تمجید مداوم و ارضای بی چون و چرای خواسته هایشان عادت کرده اند و توقع دارند که تمامی افرادی که با آنان در ارتباط هستند، چنین برخوردی را با آنان داشته باشند، وقتی در مراحل بعدی زندگی و ورود به محیط های اجتماعی، با برخورد دیگری از سوی دیگران مواجه می شوند، سرخورده و منزوی خواهند شد.

هر کودکی نیاز دارد که از سوی والدین خود، برای دستاوردها و کارهای مثبتی که انجام می دهد، مورد تشویق و تایید قرار بگیرد و بدون دریافت چنین بازخوردهای مثبتی، تنها دو راه انتخاب برای ادامه مسیر زندگی کودک باقی می ماند؛ مسیر اول، انتخاب یأس و ناامیدی و افسردگی در زندگی که به شخصیتی افسرده‌خو در بزرگسالی منجر خواهدشد و مسیر دوم پناه بردن به خیال پردازی های خودبزرگ‌بینانه برای جبران آن چیزی است که کودک در زندگی خود از آن بی بهره بوده است.

این خیال پردازی های خودبزرگ‌بینانه و این خودشیفتگی جبرانی، به کودک ناایمن، احساس امنیت کاذبی می دهد که در نتیجه آن خودِ چندپاره ای ایجاد می شود که به طور متزلزلی بر عقاید خودبزرگ‌بینانه و غیرواقعی در مورد شایستگی و جذابیت فرد استوار است. در حقیقت، کودکی که در یک خانواده آشفته و نابسامان، به طور مکرر مورد آزارد جسمی، روانی و بی توجهی والدین قرار می گیرد، این خودشیفتگی جبرانی، می تواند راه حل سازگارانه ای برای او محسوب شود؛ او با استراتژی افکار واقعیت و غوطه ور شدن در جهان تخیل خود، می تواند از رویارویی با احساسات دردناک درونی خودش اجتناب ورزد.

هنگامی که این کودک به دوران بزرگ سالی خود می رسد، خودشیفتگی جبرانی او، به صورت جنبه های تثبیت شده و ناخودآگاه از نمای شخصیت او جلوه گر می شود. با توجه به