مدیرالنفیسه

فرزند شما نباید به خاطر انجام کارهای عادی و معمولی چیزی دریافت کند، چون آنها عضوی از خانواده هستند نه مهمان حاضر در هتل. هرکس که در خانه زندگی می‌کند موظف به انجام امور مربوط به خانه است. از شستن ظروف گرفته تا گردگیری و…

تشویق کودکان برای انجام کارهای فوق‌العاده، لازم است البته نه در کارهایی که وظیفه عادی هر عضو خانواده است.

بچه باید بخشی از مسئولیت زندگی مشترک با خانواده را به دوش بگیرد. آنها برده شما نیستند اما مطمئن باشید که در تعطیلات و مرخصی دائم هم به سر نمی‌برند.

بیشترین عامل پرتوقعی فرزندان،
قطعاً پرتوقعی والدین است.

کودکان بامشاهده رفتار والدین، پرتوقعی را می‎آموزند و الگو
می‎گیرند مثل پدری که هنگام
صرف غذا به همسرش غُر می‎زند
وایراد می‎گیرد.

18سالگی سند خردمندیست. برای مثال زندگی ابوعلی سینا ایشان گفتند: من هرچه یاد گرفتم تا 18 سالگی بود و از آن به بعد هیچ چیزیاد نگرفتم. ابن سینا این مسیر را به خوبی طی کرد و بالا رفت و وقتی به سن خردمندی یعنی 18 سالگی رسید، دیگر توانایی های او قابل اندازه گیری نیست.

و مثال هایی از این قبیل، شیخ اشراق، شهاب الدین سهروردی و غیره هستند. رسیدن به این مرحله تجربه ی شخصی است و بچه های ما در 18 سالگی باید به این مرحله برسند که آخرین مرحله ی مخروط رشد است.

در این مرحله که به خردمندی رسیدند دیگر ما با آن ها کار نخواهیم داشت.

سن تشکیل خانواده 18 سالگی است چون از دو حال خارج نیست یا نظام آفرینش خطا می کند یا ما انسان ها

نظام آفرینش 18 سالگی را سن عقل و تشکیل زندگی قرار داده. ما اشتباه می کنیم که سن ازدواج را بردیم 30 سالگی و با شرایط تحصیلات عالیه و کار خوب و ….

اگر نظام آفرینش قرار بود که خطا داشته باشد که تا حالا نابود شده بود چون این نظام آن قدر باعظمت است که کوچکترین اشتباه نابودش می کند. پس تا به حال که نابود نشده نشان دهنده این است که ذره ای خطا و اشتباه نداشته و ندارد و این ما هستیم که داریم اشتباه می کنیم و مراحل را درست طی نمی کنیم.

در نتیجه بچه ی 25 ساله ی ما هنوز بچه ست. ما دوران کودکی را کم کرده ایم و دوران نوجوانی را طولانی کرده ایم. می گیم آقازاده چرا ازدواج نمی کنند؟ آخه تازه فوق لیسانسشو گرفته، حالا دکتراشو بگیره، هنوز خونه نداره، ماشین بخره و…. مثلی هست که میگه یک سنی ازدواج کن که بچه هات بگن به جان پدرم، نگن به ارواح خاک پدرم.
[استادسلطانی]

بعضی وقتا آدما الماسی تو دست دارن، بعد چشمشون به یه گردو می افته…
خم میشن تا گردو رو بردارن، یهو الماسه می افته رو شیب زمین، قل میخوره و تو عمق چاهی فرو میره… میدونی چی می مونه…؟

یه آدم دهن باز…
یه گردوی خالی…
و یه دنیا حسرت…

مواظب الماسهای زندگیمون باشیم، شاید به دلیل اینکه صاحبش هستیم و بودنش برامون عادی شده ارزشش رو از یاد بردیم …
میدونی الماسهای زندگی آدم چی میشه :

پدر، مادر، همسر، فرزند، سلامتی، سرفرازی، اعتماد به نفس، عزت نفس، صداقت، پاکی ،وجدان پاک، آرامش ،دوستان خوب، کار، عشق و… هستند…!

اگر کودک شما هنگام گریه کردن پیچ و تاب میخورد گرسنه است !

اگر کودک شما هنگام گریه کردن چشمان خود را می بندد درد دارد !