مدیرالنفیسه

فردی چندین سال شاگرد نقاش بزرگی بود و تمامی فنون و هنر نقاشی را آموخت. استاد به او گفت که دیگر شما استاد شده ای و من چیزی ندارم که به تو بیاموزم.

شاگرد فکری به سرش رسید، یک نقاشی فوق العاده کشید و آنرا در میدان شهر قرار داد ، مقداری رنگ و قلمی در کنار آن قرار داد و از رهگذران خواهش کرد اگر هرجایی ایرادی می بینند یک علامت × بزنند و غروب که برگشت دید که تمامی تابلو علامت خورده است و بسیار ناراحت و افسرده به استاد خود مراجعه کرد.

استاد به او گفت: آیا میتوانی عین همان نقاشی را برایم بکشی؟
شاگرد نیز چنان کرد و استاد آن نقاشی را در همان میدان شهر قرار داد ولی این بار رنگ و قلم را قرار داد اما متنی که در کنار تابلو قرار داد این بود که: اگر جایی از نقاشی ایراد دارد با این رنگ و قلم اصلاح بفرمایید غروب برگشتند دیدند تابلو دست نخورده ماند.

استاد به شاگرد گفت: همه انسانها قدرت انتقاد دارند ولی جرات اصلاح نه…!

زندگی قانونهای خودش را دارد و قطعا همه ی ما به نوعی با بزرگی و قدرت جریان زندگی رو به رو شده ایم.
قطعا همه ی ما به نوعی ترس را تجربه کرده ایم خصوصا در شرایطی که نمیتوانیم موقعیت را پیش بینی‌ کنیم اما همیشه یادتان باشد که ما برای همین زندگی طراحی شده ایم! زندگی‌ای که غیر‌قابل پیش بینی ست و یکی از بزرگترین و بهترین و در عین حال ناخوشآیند ترین ویژگی هایش “ناپایداری” آن است!
ما برایِ زندگی‌ای تکامل پیدا کرده ایم که “ناپایدار” است!
شاید با اهمیت ترین بخش همین است که گاهی با از دست دادنهایی مواجه میشویم که اصلا آماده نیستیم! گاهی چنان رو به روی مرگ قرار میگیریم که یادمان میرود برای چه چیزهایی نگران بوده ایم! چه چیزهای به ظاهر بی اهمیتی!
میگویم با اهمیت،چرا که ما را با توهمی قدیمی رو به رو میکند؛ اینکه همه چیز در #کنترل ماست!
نخیر! هیچ چیز در کنترل ما نیست! و این مهم ترین درسی ست که میتوان از چنین شرایطی آموخت. این درس حتی به رابطه های ما هم کمک میکند، اینکه بدانیم هر چه بیشتر بخواهیم کنترل کنیم، بیشتر دور خواهیم شد. دور از ارتباط قلبی با آدمها و دور از حس کردنِ زندگی همانطور که هست نه آنطور که ما میخواهیم تفسیرش کنیم!

گاهی باید دل سپرد به هر آنچه که در کنترل ما نیست و هشیار بود. هشیار به این حقیقت که زندگی ناپایدار است، هم در دردها و هم در خوشی ها. هم در اضطراب ها و هم در آرامش های کوتاهش. زندگی ناپایدار است و همیشه همه چیز تمام خواهد شد و ما در میان موقتها، قرار است اعتماد کنیم؛ اعتماد به جسم و اعتماد به هشیاری مان.
با جریانی که کنترل نمیشود ناامیدانه برخورد نکنیم و بی تفاوت نباشیم، تلاشمان را بکنیم که بتوانیم در شرایط بحرانی از خودمان و عزیزانمان محافظت کنیم اما آرام باشیم و بدانیم که اضطراب، موقت است.
هشیار باشیم به بدنی که همراه ماست، همراهی که در عبور از دردها و بحرانها به ما کمک خواهد کرد.
در بحران ها سعی کنید با افرادی که دوستشان دارید معاشرت کنید و با گروه از بحران رد شوید. آغوش را فراموش نکنید و هیچگاه با زندگی قهر نکنید چون هر آنچه اتفاق می افتد ما را به خودمان و حقیقت های زندگی نزدیک تر میکند و هر رویارویی با حقیقت با تمام تلخی‌اش، مفید است و ما را با بخش هایی از زندگی مان مواجه میکند که احتیاج به تغییر و بازنگری دارد.
.

6 نشانه فردی با اخلاق‌های سمی
مشکل از من است یا بقیه؟/ اگر این شش اخلاق سمی را دارید پس مشکل حتما از شماست!

درک علائم رفتارهای سمی (toxic)، مانند فریبکاری و عدم مسئولیت‌پذیری، می‌تواند به شما کمک کند راه‌های مثبتی برای بهبود روابط با دیگران و البته خودتان پیدا کنید.
علی سلیمی: تا به حال پیش‌آمده از خود بپرسید، آیا واقعا مشکل از من است؟ مخصوصا وقتی همه چیز به طور مداوم در روابط شما اشتباه پیش می‌رود ممکن است این سوال برای شما پیش آید.

فردی که دارای ویژگی‌های سمی است می‌تواند در زندگی اطرافیان خود اختلافات زیادی با خودش ایجاد کند. خوشبختانه راه‌هایی برای ارزیابی این رفتارها و تغییر آنها وجود دارد که می‌تواند به بهبود زندگی و روابط شما با اطرافیانتان کمک‌کننده باشد. اولین و شاید مهم‌ترین راه آشنا بودن با علائم رفتارهای مشکل‌ساز است که به شما در شناسایی رفتارهای مشکل‌ساز کمک می‌کند.

1.پرهیز از صحبت و گفت‌وگو

کسی که رفتار سمی از خود نشان می‌دهد، احتمالا مایل نخواهد بود در بحث‌های مهم درباره رفتارهای مشکل‌آفرین شرکت کند. به همین دلیل، مشکلات اغلب حل نشده باقی می‌مانند. در مواردی که فرد نمی‌تواند از گفت‌وگو کردن اجتناب کند، ممکن است از روش‌هایی استفاده کند که طرف مقابل احساس حقارت و کمتری نسبت به خود پیدا کند.

2.عدم مسئولیت‌پذیری:

ممکن است برای ما سخت باشد که اشتباهات خود را بپذیریم یا دیگران را به خاطر کمبودهای خود سرزنش کنیم. اگر فردی نتواند درک کند و بپذیرد که رفتارهای او چگونه در چرخه به وجود آمدن مشکلات‌اش تاثیر داشته است، در رشد و توسعه فردی خود دچار مشکل خواهد شد.

3.امتناع از معذرت‌خواهی:

فردی که ویژگی‌های شخصیتی سمی و مشکل‌ساز دارد، ممکن است حقیقت را تحریف کند تا اینطور به نظر بیاید که قربانی شرایط شده است. عذرخواهی نکردن بابت اشتباهات و نپذیرفتن آنها می‌تواند روابط ما با کسانی که برای ما مهم هستند را ضعیف یا حتی قطع کند. در مواجهه با یک مشکل ممکن است حالت دفاعی به خود بگیریم و از پذیرفتن انتقادات پرهیز کنیم. این نکته باعث می‌شود که حتی گوش دادن به دیدگاه‌های دیگران برای ما دشوار شود که نهایتا منجر به عدم پذیرش اشتباه خود، عدم عذرخواهی و تیره و تار شدن روابط با دیگران می‌شود.

4.دست‌به‌سر کردن دیگران:

رفتارهای سمی می‌تواند شامل دست‌به‌سر کردن دیگران برای منفعت و کنترل شخصی باشد. شخصی که این کار را انجام می‌دهد ممکن است دروغ بگوید، اغراق کند یا اطلاعاتی را از قلم بیاندازد تا دیگران را وادار به انجام آنچه می‌خواهد کند. این افراد این کار را برای تاثیرگذاری بر نظر مثبت نسبت به خود در نگاه دیگران انجام می‌دهند. دست‌به‌سر کردن همچنین می‌تواند شامل توهین، شوخی در مورد حساسیت‌های یک فرد و خودداری یا جیره‌بندی کردن محبت باشد. شکل دیگر این کار که ممکن است مورد استفاده قرار گیرد این است که فردی سعی می‌کند شخص دیگری را وادار کند که واقعیت و باور خود را زیر سوال ببرند. فردی که صفات سمی دارد، ممکن است کارهایی انجام دهد که دیگران به خود و تجربیات شخصی خود بی‌اعتماد شوند.

5.رعایت نکردن مرزبندی‌ها:

رعایت نکردن مرزها می‌تواند بر احساس امنیت و اعتماد فرد تاثیر بگذارد. افرادی که ویژگی‌های سمی دارند ممکن است نیازهای دیگران را نادیده بگیرند و اینگونه باشندکه برای اتفاقات سخت زندگی دیگران حضور ندارند. اگر نخواهیم متقابلا نیازهای دیگران را برآورده کنیم، می‌تواند بر روابط ما و کسانی که روابط با آنها برای ما مهم است، تاثیر بگذارد.

6.بی‌ثباتی:

هیچکس کامل نیست. همه ممکن است گاهی اوقات در رفتار خود دچار نوسانات شوند. اما اگر مرتبا رفتار تناقض‌آمیز از خود نشان بدهیم، می‌تواند برای دیگران بسیار آزاردهنده باشد. رفتارهای تناقض‌آمیز معمولا با رفتارهای تکانشی، فرصت‌طلبانه و غیرقابل‌پیش‌بینی در ارتباط است.

اگرچه این علائم بین زن و مرد تفاوتی ندارد، زنان به دلیل این رفتارها با شدت بیشتری مورد قضاوت قرار می‌گیرند.

اگر مشکل شما هستید چه باید کرد؟

اگر متوجه شدید که ویژگی‌های سمی دارید، مراحلی وجود دارد که می‌توانید برای تغییر انجام دهید. حتی یک تغییر مثبت می‌تواند باعث بهبود روابط شما با عزیزان و آشنایانتان شود. در واقع مواردی که باید انجام دهید دقیقا نقطه مقابل ویژگی‌هایی است که در بالا توضیح داده شد:

_ بهبود سلامت روان

_ عذرخواهی صمیمانه

_ احترام گذاشتن به مرزها

_ قبول مسئولیت

به طور خلاصه،خوداندیشی می‌تواند به شما در پاسخ به این سوال کمک کند: آیا مشکل از من است؟ اگر علائم ویژگی‌های سمی را در خود مشاهده کنید می‌توانید تغییرات مثبتی برای بهبود روابط خود ایجاد کنید. تشخیص این مسئله اولین قدم برای شروع تغییرات مثبت در زندگی است.

اگر با کودک سر و کار دارید ، حتما این مصاحبه را بخوانید ؛ کودک آزاری خیلی دور نیست!

بدرفتاری با دانش‌آموزان در مدارس هم مصداق کودک‌آزاری است و با نام “کودک‌آزاری آموزشی” مشخص شده است. اینکه ما بچه‌‌ها را تحت فشار آموزشی قرار دهیم، شکلی از کودک‌آزاری است.

الان در نظام آموزشی ما، بچه‌ها تحت فشار یک رقابت بیمارگونه قرار دادند و ناچارند در این رقابت شرکت کنند و حقیقتاً از این حیث دارند آزار می‌بینند. ما چه به بچه فشار بیاریم برای قبول شدن در مدارس بهتر، چه او را به مدرسه نفرستیم، هر دو کارمان مصداق کودک‌آزاری است.

اینکه کسی فرزندش را در مدرسه ثبت نام نکند و یا برعکس، او را در کلاس‌های متعدد ثبت نام کند و بچه عملاً مجال بازی و تفریح را از دست بدهد، هر دو نادرست است.  

   هر چه جهان – و یا دست کم ذهنیت مردم جهان – دموکراتیک‌تر می‌شود، مسئله کودک‌آزاری و حقوق کودکان نیز جدی‌تر گرفته می‌شود؛ چه یکی از پیامدهای رشد فرهنگ دموکراتیک، بهبود وضعیت اقلیت‌ها و اقشار ضعیف‌تر جامعه است.

نیم‌نگاهی به پیمان‌نامۀ جهانی حقوق کودک، به خوبی نشان می‌دهد که بسیاری از رفتارهای بزرگسالان با کودکان، مصداق کودک‌آزاری است. علاوه بر اعمالی چون تجاوز جنسی و انواع بهره‌کشی‌ها از کودکان، تنبیه و تحقیر آنان توسط والدین و معلمان با انگیزه‌های تربیتی و آموزشی نیز، در دایرۀ کودک‌آزاری قرار می‌گیرد.

متن زیر قسمتی از مصاحبه‌ای است با دکتر رزیتا داوری آشتیانی شد. خانم رزیتا داوری، متخصص روانپزشکی کودکان است و از سوی رئیس انجمن روانشناسان ایران برای این مصاحبه معرفی شدند.

* کودک‌آزاری معنایش کم‌وبیش روشن است ولی شما ابتدا بفرمایید این مفهوم دقیقاً چه معنایی دارد تا بعد به سراغ سوالات بعدی برویم. 
 
- کودک‌آزاری هر رفتار و عملی است که موجب می‌شود کودک دچار آسیب جسمی، عاطفی و جنسی شود. این اعمال معمولاً توسط پدر و مادر و یا مراقبت‌کنندۀ اصلی کودک صورت می‌گیرد. همچنین گاهی انجام ندادن یک سری از وظایف از سوی والدین، موجب آسیب رسیدن به کودک می‌شود که این ترک فعل‌ها هم مصداق کودک‌‌آزاری است و تحت عنوان غفلت یا سهل‌انگاری توصیف می‌شوند. مثلاً غفلت از فراهم کردن نیازهای کودک در زمینۀ تغذیه، پزشکی، عاطفی و … پس کودک‌آزاری جنبۀ ایجابی و سلبی دارد.

کودک‌آزاری را معمولاً به چهار دسته تقسیم می‌کنند: فیزیکی یا جسمی، عاطفی، جنسی، سهل‌انگارانه (غفلت). غفلت شاید شایع‌ترین نوع کودک‌‌آزاری است. یعنی والدین نیازهای بچه را به درستی برآورده نمی‌کنند. کودک‌آزاری لزوماً عمدی نیست. والدین ممکن است به صورت غیر عمد موجب آسیب دیدن کودک شوند. مثلاً با این استدلال که ما داریم بچه‌مان را تربیت می‌کنیم، عملاً به ورطۀ کودک‌آزاری بیفتند.

بگذارید دربارۀ غفلت کمی بیشتر توضیح بدهم. وقتی که والدین نتوانند نیازهای غذایی کودک را برآورده کنند و غذای مناسب در اختیار او بگذارند، مثلاً فرزندشان نسبت به سنش وزن بسیار کمی دارد، و یا از نظر بهداشتی سر و وضع مرتبی ندارد و یا پوشش مناسبی ندارد، مثلاً والدینش او را در زمستان با یک لباس نازک بیرون آورده‌اند، مثل کودکان کار یا کودکانی که در کنار پدر و مادرشان گدایی می‌کنند و در سرمای زمستان لباس نازکی به تن دارند و یا کفش ندارند، و یا وقتی که والدین واکسن‌های بچه را به موقع و مرتب نمی‌زنند و یا بچه را به موقع به دکتر نمی‌برند، همۀ این‌ها مصادیق کودک‌آزاری است.

گاهی یک کودک یک هفته تب دارد ولی شما می‌بینی والدینش او را دکتر نبرده‌اند و سرانجام وقتی حالش به وخامت می‌گذارد، او را به اورژانس بیمارستان می‌آورند. یعنی به نیازهای پزشکی کودک در زمان مناسب رسیدگی نکرده‌اند. گاهی هم کودک سرپناه مناسبی ندارد. این غفلت‌ها دلایل متفاوتی دارد. گاهی والدین در سن نوجوانی بچه‌دار شده‌اند و نسبت به فرزندپروری آگاه نیستند. یعنی نمی‌دانند بچه‌شان چه نیازهایی دارد؛ چراکه هنوز نیازهای خودشان تامین نشده که ناگهان والد شده‌اند.

گاهی ممکن است پدر و مادر از هوش مناسبی برخوردار نباشند. گاهی اوقات پدر و مادر ممکن است اختلال روانپزشکی داشته باشند. مادری که افسرده است، واقعاً نیازهای بچه‌اش را نمی‌فهمد. و یا پدر و مادری که مواد مخدر مصرف می‌کنند، دنبال تامین نیازهای خودشان هستند و عملاً از مشکلات و نیازهای فرزندشان غفلت می‌کنند. مادرانی که در سن زیر 18 سال بچه‌دار می‌شوند، ممکن است احساس مادر بودن در وجودشان کمتر از حد متعارف باشد چراکه نیازهای رشدی خودشان هنوز برآورده نشده است.

چنین مادرانی، ممکن است هوشیاری لازم نسبت به نیازهای بچه را نداشته باشد. مادری که چند تا بچه دارد، به خوبی می‌داند که گریۀ بچه‌اش چه معنایی دارد. مثلاً این گریه، گریۀ غذا خواستن است و آن یکی گریه، یعنی بچه خوابش می‌آید. ولی مادری که سن پایینی دارد، گیرنده‌هایش به این علائم و سیگنال‌هایی که بچه می‌فرستد، حساسیت کمتری دارد. 

* جدا از عوامل محیطی، کودک‌آزاری می‌تواند ناشی از علل ژنتیک باشد؟

- نه. 

* مثلا ممکن است کسی ذاتاً سلطه‌جویی زیادی داشته باشد و کودک برایش ابژۀ مناسبی جهت اعمال سلطه باشد و تحت تاثیر همین علت، کارش به کودک‌آزاری بکشد.

- ما به این شکل به این موضوع نگاه نمی‌کنیم. ممکن است فرد کودک‌آزار اختلالات روانپزشکی داشته باشد. مثلاً پرخاشگری داشته باشد. فردی که اختلال دوقطبی دارد، پرخاشگر است و نمی‌تواند تکانه‌های خودش را کنترل کند.

* پرخاشگری ناشی از دوقطبی بودن، برآمده از علل ژنتیک است دیگر.

- بله، ولی هر بیمار دوقطبی‌ای کودک‌آزار نمی‌شود. آن بیمار دوقطبی‌ای هم که پرخاشگری شدید دارد و کارش به آسیب زدن فیزیکی به دیگران می‌کشد، ممکن است این رفتارش متوجه بزرگسالان هم باشد. یعنی علاوه بر کودکش، ممکن است همسر و همسایه‌اش را هم کتک بزند. در واقع او کودک‌آزار به معنای دقیق کلمه نیست. چنین فردی ممکن است به هر کسی، چه کودک چه بزرگسال، آسیب بزند. خطر او انحصاراً متوجه کودکان نیست.

عواملی که به کودک‌آزاری منتهی می‌شوند، سه دسته‌اند: عوامل مربوط به والدین، عوامل مربوط به کودک، عوامل مربوط به محیط.

مثلاً پدر یا مادری که افسردگی دارد و تحمل شیطنت کودکش را ندارد، ممکن است کودک خودش را به صورت کلامی یا فیزیکی آزار دهد. و یا ممکن است پدر و مادر اختلالات روانپزشکی دیگری داشته باشند که این اختلالات توام با پرخاشگری زیاد باشند، احتمال اینکه به کودکشان آسیب فیزیکی بزنند، بیشتر می‌شود.

عوامل دیگری هم دربارۀ والدین موضوعیت و اهمیت دارد. مثلاً والدین ممکن است سایکوپاتولوژی عمیقی داشته باشند. یعنی دچار مشکل روانشناختی بیمارگونۀ عمیقی باشند. اختلال شخصیت ضد اجتماعی، یکی از این موارد است. فردی که چنین اختلالی دارد، بسیار محتمل است به اشکال مختلف کودک‌آزاری کند؛ حتی کودک‌آزاری جنسی. مصرف مواد مخدر از سوی والدین نیز عاملی است که احتمال کودک‌آزاری را - چه به صورت غفلت، چه به صورت فیزیکی و عاطفی و جنسی – افزایش می‌دهد. این‌ها عوامل مربوط به والدین بود. 

* شخصیت ضد اجتماعی معمولاً چه کارهایی می‌کند؟

- معمولاً سابقۀ جنایی دارند. سابقۀ دزدی، مردم‌آزاری و کارهایی از این قبیل. این افراد معمولاً از دوران کودکی، رفتارهای پرخطر داشته‌اند. سابقۀ مصرف مواد مخدر، حیوان‌آزاری، آتش‌افروزی و اعمالی از این قبیل دارند. این افراد با این رفتارها بزرگ می‌شوند و درگیر فعالیت‌هایی می‌شوند که در بسیاری از موارد، کارشان به درگیری با پلیس می‌کشد. 

* ولی ژان والژان هم شخصیت ضد اجتماعی داشت اما پدر خیلی خوبی شد برای کوزت! 

- این‌ جور آدم‌ها استثنا هستند. ما دربارۀ یک موضوع کلی داریم حرف می‌زنیم. 

* گاهی فرد کودک‌آزار، شخصی به غیر از پدر یا مادر آن کودک است. اینکه کسی میل به آزار کودک دیگران را داشته باشد در حالی که خودش هم قبلاً بچه داشته ولی بچۀ خودش را اذیت نکرده، از کجا نشأت می‌گیرد؟

- بسیاری از این افراد خودشان در کودکی قربانی کودک‌آزاری دیگران بوده‌اند ……….

عصر ایران؛ هومان دوراندیش