مدیرالنفیسه

#مادرانه

وقتی کودک تهاجمی رفتار می کند و به سمت کودکان دیگر حمله می برد، او را تنها نگذارید، کنارش بنشینید و حرکاتش را اصلاح کنید.
وقتی با دست کودکی را هل می دهد دستش را بگیرید و آرام روی دست کودک مقابل بکشید و به او یاد دهید که چگونه با دوستش رفتار کند.
وقتی کودک دیگری را نیشگون می گیرد بگویید «دردش می گیرد، بهتر است با هم بازی کنید».
اگر نمی تواند خودش را کنترل کند او را از سایر بچه ها به طور موقت جدا کنید و پس از مدتی دوباره برگردانید و آموزش ها را تکرار کنید.

#مادرانه

اینکه اجازه نمیدیم دو نفر که هم دیگرو انتخاب کردن، بهم برسن ظلمِ خیلی بزرگیه!
اما اشتباهمون اینجاست که فکر میکنیم با محدودیت و سرکوب احساساتشون، میتونیم جلوی حسشونو بگیریم!
غافل از اینکه سرکوب یه حس اون حسوقوی تر میکنه …
خیلی از ما پدر و مادرا فقط ادایِ روشنفکرا رو در میاریم ولی در واقع سنت ها کورمون کرده!
از همه بدتر اینه که برای تخریب این احساس
هر مدلی دوست داریم برچسب میزنیم…

منِ مادر، منِ پدر تا یه جایی وظیفه دارم خوب و بد زندگیو به بچه م نشون بدم ولی بعدِ انتخاب کردنش وظیفه ی من ایجاب میکنه که پشتش وایسمُ ازش حمایت کنم نه اینکه دست به هر کاری بزنم برای از بین بردن ارتباط عاطفیش!

کار اشتباه فرزندمان را تشویق نکنیم:

بچه از روی مبل می پرد، مادرش چپ چپ نگاهش میکند و میگوید نپر. همین که نگاهش میکند بچه تشویق میشود که دوباره بپرد بعد مادر عصبانی شده و میگوید که صد دفعه بهت گفتم که نپر ولی بازم بچه بکارش ادامه میدهد و میپرد چرا؟ چون همین نگاه یک نوع نوازش است، یک نوع تشویق کردن است.

در نتیجه وقتی بچه اشتباه کرد، نه توهین میکنیم، نه داد میزنیم، نه حرف زشت میزنیم، 

از آنطرف چرا اینکار را کردی.

بچه ها دنبال جلب توجه کردن هستند. تمام بچه ها هرکاری میکنند تا توجه پدر ومادرها و توجه کسانی که دوستشان دارند را جلب بکنند. دراین جور مواقع کافیست فقط عدم توجه داشته باشیم.

دکتر شهرام اسلامی

 زمانیکه کودکان کار بد بی خطر میکنند مانند:

_ دست کردن در بینی

_ در دهان کردن اشیاء

_ دست‌کاری کردن اعضای بدن

_ ناسزا گفتن

_سر کوبیدن یا خود را پرت کردن.

بهترین عکس‌العمل این است که

* ابتدا حواس کودک را پرت کنید. *دائم به کودک تذکر ندهید. *

و در آخر از بی توجهی فعال استفاده کنید یعنی به کار فرزندتان بی اعتنا باشید. رویا نوری

 یکی از نیازهای فرزندان نیاز به امنیت است.

مهمترین امنیت، آرامش کلامی و رفتاری والدین است.

والدینی که درتربیت فرزند مدام داد و بیداد می کنند، یا با یکدیگر در برابر کودکان دعوا می کنند، بدانند که این کودک تاجایی مجبور به تحمل است و بعد از مدتی دیگر مجبور به تحمل نیست.

مثلا بعداز سن 12-13 سالگی این اجباراز او گرفته می شود و فرزند به محیط بیرون کشیده می شود

او بودن با دوستانش را ترجیح می دهد و حتی زمانی که در خانه است راه فراری از والدین مثل فیلم دیدن یا آهنگ گوش کردن را پیدا می کند.