مدیرالنفیسه

ایتهاالحُرّة؛ ای زن آزاده/ در ستایش دخت پیامبر

در زادروز دخت گرامی پیامبر مکرم اسلام جا دارد به یکی از القاب مهم و کمتر شنیده شده حضرت فاطمه سلام‌الله‌علیها اشاره شود: “‌الحُرَّه ” به معنای آزاده یعنی یک زن آزاد. عرب به زن کنیز “اَمَة” و زن آزاد را “حُرَة” می‌گوید. 

روشن است که حُرّه بودن حضرت زهرا نه از این جهت، بلکه و حتی فراسوی مرز جنسیّت، زنانگی و مردانگی و به معنای انسان آزادِ صاحب اختیار و تصمیم گیرنده و برخوردار از آزادی الهی و به عنوان الگویی «انسانی» است.

 چنین انسانی کنیز، برده و فرمانبر نیست. فرمانده است! چنین انسانی از قید شهوات و هوس‌ها و مظاهر فریبنده دنیا که آدمی را از مدار انسانیت خارج می‌کنند آزاد است و هرگز اسیر دنیا و اسیر هوس‌ها و شهوات نفسانی نمی‌گردد.

 انسانی که الگویی چون “فاطمه” دارد نه فقط در ظاهر “عبد” و “امه” و کنیز و برده نیست، که در واقع هم آزاد است و آزاده! نه از کسی جاهلانه و کورکورانه و بر اساس هوس تبعیت می‌کند و نه تابع شهوات و امیال نفسانی و نه اسیر مال و مقام دنیایی می‌شود.

 مردان و زنان آزاد و آزاده تاریخ، هرگز به دام “زر و زور و تزویرِ” زورمداران هزار چهره هزار رنگ نیفتادند و تابع آنها نشدند. بر این اساس یک زن مسلمان یک زن آزاده است، خردمند است، مدیر و مدبر و با هوش است، پاک و مطهر است و رها از تعلقات.

   زن آزاده به دلیل فهم بلند و نگاه نافذ و حضور و وجودی قدرت‌مند که دارد همچون مقتدایش فاطمه مربی آزادگی می‌شود و نسل آزاده ای را به بار می‌آورد که در برابر حماقت‌ها و جهالت‌ها، دین فروشی‌ها، مردم فروشی‌ها و بی‌عدالتی‌ها قد علم کرده و مبارزه می‌کند و خون می‌دهد.

   جالب توجه اینکه هم امیرالمؤمنین علیه السلام، حضرت فاطمه را "ایتهاالحُرَة” (ای زن آزاده) لقب داده‌اند و هم آن بانوی بزرگ خود را “حُرّة” خوانده‌ و به همسرشان عرض کرده‌اند:” البیت بیتک و الحرة زوجتک"…  ( خانه خانه شما است و حرة -فاطمه- همسر شما است).

   این خطاب از یک‌سو عظمت و منزلت آن حضرت را در نزد امام علی علیه‌السلام حکایت می‌کند و از سوی دیگر سعی دارد جامعه بشری را در شناخت و الگوگیری از این شخصیت بزرگ و از این مقام و منزلت آگاه سازد!

    آری برترین موجود خلقت حُرّة بود؛ زیرا فقط “بنده خدا” بود. مصداق بارز کلام بلند مولایمان علی علیه السلام بود که: ” لَا تَکُنْ عَبْدَ غَیْرِکَ وَقَدْ جَعَلَکَ اللَّهُ حُرّاً… (بنده کسی نباش چرا‌ که خداوند تو را آزاد آفریده است).

؛ سید مهدی حسینی دورود

مادرها برای روز مادر واقعا چه می‌خواهند؟ نتایج یک تحقیق می‌گوید: خواب و یک روز تنهایی

اولین خواسته این مادران خواب راحت و کافی است. متاسفانه بیشتر مادران به دلیل مشغله فراوان، از خواب کافی بی‌بهره‌اند. بنابراین می‌توان کاری کرد که آنها ، حداقل روز مادر را صبح تا دیروقت بخوابند و حسابی استراحت کنند. 
خبر آنلاین نوشت: فردا (۲۳ دی ۱۴۰۱) روز مادر است و اگر هنوز نمی‌دانید واقعا برای مادرتان باید چه هدیه‌ای تهیه کنید و به این خاطر مضطرب شده‌اید، نگران نباشید. کارشناسان سال گذشته در یک بررسی از مادران، به اینکه آنها واقعا در روز مادر چه می‌خواهند به نتایج جالبی دست یافته‌اند.

 اخیرا در یک بررسی از مادران (در۱۸ ایالت از آمریکا) با این پرسش که «آنها چه هدیه‌ای برای روز مادر می خواهند»، محققان به نتایج قابل تاملی دست یافتند. آنها پاسخ‌های مادران شرکت‌کننده در این بررسی را به‌صورت درصد نشان دادند:‌

خواب (۳۰درصد)، یک روز تنهایی (۳۰درصد)، یک روز وقت گذراندن در باشگاه یا مرکز ماساژدرمانی (۱۱درصد)، رفتن به تعطیلات یک روزه (۷درصد)، تمیز شدن خانه (۲درصد)، قدردانی (۲درصد)، صرف صبحانه آماده‌شده در رختخواب (۲درصد)، جواهرات (۲درصد) و به آرایشگاه رفتن (۲درصد).

 
 


 
اگر به این فهرست خوب دقت کرده باشید، اولین خواسته این مادران خواب راحت و کافی است. متاسفانه بیشتر مادران به دلیل مشغله فراوان، از خواب کافی بی‌بهره‌اند. بنابراین می‌توان کاری کرد که آنها ، حداقل روز مادر را صبح تا دیروقت بخوابند و حسابی استراحت کنند.

بررسی‌های دیگری هم در کشورهای دیگر انجام شده است که نشان می‌دهد خواسته‌های مادران خیلی ساده‌تر از آنچه است که تصور می‌کنیم. خواسته‌هایی همچون موارد زیر:

۱. زمانی برای تنهایی

مادران فرزندان کوچک، گاهی آنقدر خسته می‌شوند که به دنبال لحظه‌ای تنهایی و آرامش‌اند. به همین دلیل بهترین هدیه روز مادر، یک روز تنهایی برای آنهاست. مثلا، پدر بچه‌ها می‌تواند فرزندان‌شان را به پارک یا هر مرکز تفریحی دیگر ببرد و به مادر اجازه استراحت و وقت گذراندن در تنهایی بدهد. استراحت در سکوت و آرامش، یکی از بهترین هدایا برای روز مادر مادران پرمشغله است.

۲. دیدن فرزندان

این خواسته با قبلی کاملا در تضاد است. در واقع این خواسته مادرانی است که فرزندان‌شان بزرگ شده‌اند و هر یک مشغول کار و فعالیت‌های خود هستند و کمتر فرصت می‌کنند کنار مادرشان باشند. اگر می‌خواهید روز خوبی برای مادرتان بسازید، یک روز کامل را با او، در خانه یا در فضای بیرون از خانه، بگذرانید.

۳. تمیز کردن خانه

تمیز نگهداشتن خانه، کار سخت و ملال‌آوری است که بیشتر مادران را در پایان روز بسیار خسته می‌کند. برخی از مادران از دیدن خانه تمیز، درحالی‌که شاخه گلی هم روی میز گذاشته شده باشد، واقعا لذت می‌برند. می‌توانید مادرتان را با بهانه‌ای به بیرون از خانه بفرستید و در آن مدت، خانه را کاملا تمیز کنید. البته اگر بیرون فرستادن او کمی سخت است، می‌توانید از او بخواهید یک روز را کامل استراحت کند و همه کارها را خودتان انجام دهید. حتی می‌توانید از او بخواهید موقعی که شما کارها را می‌کنید، هر کاری را که دوست دارد، مثل خواندن کتاب یا تماشای تلویزیون انجام دهد.

۴. پختن غذای مورد علاقه

اگر بدانید این هم یکی دیگر از خواسته‌های برخی از مادرها بود ممکن است تعجب کنید. بیشتر مادرها تلاش می کنند غذای مورد علاقه فرزندان و همسر خود را آماده کنند. می‌توانید روز مادر، غذای محبوب او را بپزید و او را مهمان دست‌پخت‌تان کنید. مسلما روز خوبی برای او خواهد شد. البته یادتان باشد، بعد از صرف غذا، ظرف‌های کثیف را هم باید خودتان بشویید.

۵. هدایای خانگی

بیشتر مادران فرزندان کوچک، از دیدن کاردستی‌های کودک خود لذت می‌برند. بنابراین پدر بچه‌ها می‌تواند بدون اینکه مادر خبردار شود، کودک خود را به درست کردن یک کاردستی جالب برای روز مادر تشویق کند. این کاردستی می‌تواند، صرفا یک کارت تبریک با نقاشی‌های کودک باشد.

اگر کودک نیستید، باز هم با انجام دادن کارهای خانگی می‌توانید او را خوشحال کنید. مثلا، اگر با بافتنی یا خیاطی آشنایی دارید، می‌توانید برای او چیزی بافته یا بدوزید. یا اگر این کارها برایتان سخت است، آلبومی زیبا از عکس‌های قدیمی‌ خانواده‌تان درست کرده و کنار او بنشینید و با یکدیگر خاطرات گذشته را زنده کنید.

۶. سرگرمی‌های جالب

یکی دیگر از خواسته‌های مادران، پیدا کردن زمانی برای سرگرمی‌های مورد علاقه‌شان است. مثلا، شاید دوست داشته باشند به یک مکان تفریحی مانند موزه، سینما یا پارک بروند. برخی از مادران هم می‌خواهند زمانی برای دیدن دوستان یا اقوام خود داشته باشند. پس می‌توانید این خواسته آنها را به‌راحتی برآورده کنید. درواقع روز مادر یا حتی یک روز قبل از آن، دوستان و اقوامی را که می‌دانید مادرتان با دیدن آنها شاد می‌شود به خانه دعوت کنید. البته یادتان باشد که هزینه این مهمانی و کارهای مربوط به آن کاملا با خودتان است و نباید مادرتان را در انجام دادن کارها شریک کنید.

۷. روزی بدون دردسر

خانه‌هایی که بیش از یک کودک دارند،‌ معمولا پر سروصدا می‌شوند. کودکان ممکن است بر سر هر چیزی با یکدیگر دعوا کنند. در این خانه‌ها، بیشتر مواقع مادرها به دنبال زمانی برای سکوت و آرامش هستند. اینجا پدر بچه‌ها باید با ترفندهایی که معمولا می‌شناسد، حداقل یک روز آرام و بدون دعوا و سروصدای کودکان برای مادر فراهم کند. این کار از خریدن هر هدیه‌ای، برای مادران بهتر و خواستنی‌تر است.

۸. گذراندن یک روز زیبای پر از هیجان

یکی دیگر از خواسته‌های مادران، داشتن روزی متفاوت اما زیبا در مقایسه با تمام روزهای زندگی روزمره خود است. می‌توانید همراه با مادر خود به دل طبیعت زده و از بودن در فضای پر از آرامش و زیبا لذت ببرید. یا حتی می‌توانید او به یک کافی‌شاپ برده و او را مهمان یک قهوه خوش‌طعم کنید. این کارها و برنامه‌های مشابه آن می‌توانند روزی خاطره‌انگیز برای مادرتان بسازند.

خرید یک هدیه مانند، عطر، لباس یا هر هدیه دیگر ممکن است مادرها را خوشحال کند، اما باور کنید مادرتان به هدیه فیزیکی نیاز ندارد. به‌عبارت دیگر برای آنها هدیه‌ای کادوپیچ‌شده نخرید و به‌جای آن، هدایای معنوی برایشان فراهم کنید.

یادتان باشد هر یک از کارهای معنوی فوق می‌تواند روز مادر را به یکی از بهترین روزها تبدیل کنند.

منابع: defendernetwork parents

قدیمی‌ترین کتابی که شهادت حضرت زهرا را گزارش کرده چیست؟

یکی از مهم‌ترین چالش‌های مربوطه به تاریخ اهل‌بیت و معصومین (علیهم‌السلام) سندیت و وثاقت آثار و منابعی است که از آن‌ها در پژوهش‌های تاریخی، مجالس روضه و آثار تحلیلی استفاده می‌شود. در باب تاریخ زندگی حضرت فاطمه زهرا این پرسش و مطالبه به علت بحث‌برانگیز بودن موضوع، دوچندان است. در ادامه به معرفی اثری می‌پردازیم که به ادعای برخی تنها اثر موصوله از قرن اول هجری است. 

«کتابُ سُلَیْم بْن قِیْس هِلالی» کتابی تاریخی و به زبان عربی از شیخ ابوصادق سلیم بن قیس هلالی عامری کوفی است. گفته‌اند این اثر اولین کتاب شیعه است و در زمان امیرالمؤمنین علی(ع) نگاشته شده است. کتاب سلیم بن قیس هلالی حاوی روایاتی درباره فضایل اهل بیت، امام‌شناسی و اخباری درباره حوادث پس از رحلت رسول خدا(ص) است. درباره انتساب و عدم انتساب کتاب به سلیم بن قیس بین علمای شیعه مباحث بسیاری درگرفته است. شاید بتوان مفصل‌ترین تحقیق در باب اصالت این کتاب را جلد یک کتاب سلیم‌بن‌قیس هلالی از انتشارات «دلیل ما» دانست که در آن حجت‌الاسلام انصاری زنجانی طی طول و تفصیلی دراز سندیت کتاب را ثابت کرده و به شبهات و خدشه‌های وارده بر آن ردیه نوشته است. 

شیخ ابوصادق، سُلَیم بن قیس هلالی عامری کوفی، از خواص اصحاب امیرالمؤمنین و امام حسن(ع) و امام حسین(ع) و امام زین العابدین(ع) و امام باقر(ع) است. سُلیم، دو سال قبل از هجرت به دنیا آمده و در نتیجه، هنگام رحلت پیامبر اکرم(ص) ۱۲ سال داشته است. او در زمان خلافت خلیفه دوم یعنی ۱۶سالگی اش وارد مدینه شده و در ابتدای ورود با حوادث دردناکی روبرو شد و به خیل نزدیکان امام علی پیوست و به دلیل بهره‌مندی از نعمت سواد و توانایی نوشتن، به دستور حضرت امیر مأمور به ثبت وقایع مهم تاریخیِ پس از پیامبر شد.وی پس از فرار از دست عمّال اموی به ایران در سال ۷۶ هجری در شهر نوبندجان فارس در سن ۷۸ سالگی بدرود حیات گفت و ظاهراً در همان شهر به خاک سپرده شده است.

سلیم در ابتدای ورود به شهر مدینه، با حوادث عجیبی روبه‌رو شد که هر مسلمانی از شنیدن آن رنج می‌برد و چه بسا همین حوادث انگیزه‌ای برای تألیف این کتاب گردید. او مشاهده کرد که اهل بیت(ع)، که حافظان حقیقی دین و منصوب شدگان از طرف خداوند هستند، در جامعه اسلامی کنار زده شده‌اند و سفارش «حدیث ثقلین» نادیده گرفته شده و بین قرآن و عترت جدایی افتاده است. سلیم با مشاهده این وضعیت، با احساس وظیفه‌ای که در درونش بود، در اوان جوانی تمام وجود خود را وقف در راه حفظ سیره رسول خدا و تاریخ صحیح اسلام کرد.

نقل شده که سلیم مخفیانه با اصحاب راستین پیامبر(ص) آشنایی پیدا کرد. در اولین مرحله ملازمت امیرالمؤمنین علی(ع) را بر خود لازم دانست و خود را به منبع وحی متصل نمود، سپس با اصحاب آن حضرت، به خصوص سلمان، ابوذر، مقداد و برخی دیگر ارتباط خصوصی برقرار کرد. او از آن‌ها در مورد سیره پیامبر اکرم و وقایع بعد از رحلت آن حضرت به دقت می‌پرسید و جزئیات قضایا را جویا می‌شد. آنان نیز بدون تقیه جواب می‌دادند، سلیم همه مطالب آن‌ها را نوشته و ثبت می‌کرد. وی در طول شصت سال از عمرش این کتاب را جمع‌آوری و تألیف کرد.

سلیم پس از فرار از شر حجاج بن یوسف و ورود به شهر نوبندجان بیش از یک سال دوام نیاورد و بیمار شد. همین که آثار مرگ را در خود دید مخفیانه مسئله کتابش را با ابان بن ابی عیاش در میان گذاشت و سرگذشت خود را در تألیف کتاب برای او تشریح کرد و او را متوجه این نکته نمود که نباید در دسترس هر نااهلی قرار بگیرد. ابان بن ابی‌عیاش جوانی ایرانی بود که وقتی سلیم به نوبندجان آمد به او پناه برد. ابان به وسیله سلیم با اهل‌بیت پیامبر آشنا شد و از معارف این خاندان مستفیض گشت.

وی سپس سه شرط اساسی با ابان قرار داد و در مورد آن‌ها عهد و پیمان الهی از او گرفت، که آن‌ها از این قرارند:1ـ تا سلیم زنده است از کتاب و مطالب آن به کسی خبر ندهد.2ـ پس از رحلت او نیز کتاب و مطالبش را جز به موثقین از شیعه خبر ندهد.3ـ هنگام مرگ کتاب را به شخصی موثق و دین‌دار از شیعه بسپارد.

سلیم بن قیس در کتاب خویش درباره مسائلی مانند امامت ائمه، فضائل اهل بیت(ع)، سخنان امامان شیعه درباره معارف دین، پیشگویی‌های پیامبر(ص)، اسرار سقیفه، شهادت حضرت زهرا(س)، جریانات پس از رحلت پیامبر(ص)، احتجاجات امام علی(ع)با خلفای راشدین، جنگ‌های جمل، صفین و نهروان، فتنه‌ها و جنایات معاویه علیه شیعیان و… بحث می‌کند. یکی از مهم‌ترین وجوه تمایز این اثر اخبار و روایاتی است که درباب تظلم‌های حضرت زهرا و نحوه شهادت ایشان گزارش شده است، به طوری‌که در آثار دیگر نیامده و یا اگر آمد نقل از همین کتاب سلیم بن قیس هلالی است. 

همانطور که گفته شد در باب اعتبار کتاب سخن‌های زیادی رفته است؛ اما این نکته که در برخی از منابع مورد وثوق و اعتنا شیعه از قول ائمه مدح‌هایی از کتاب شده است، کتاب سلیم را بیش از پیش مهم جلوه می‌دهد. امام صادق (علیه‌السّلام)، در باره این کتاب، می‌فرماید: «هر کس از شیعیان و دوستان ما کتاب سلیم بن قیس هلالی را نداشته باشد، چیزی از مسائل ولایت ما نزد او نیست و از اسباب ما آگاهی ندارد. آن کتاب، الفبای شیعه و سری از اسرار آل محمد (علیه‌السّلام) است».

امام زین العابدین (علیه‌السّلام)، می‌فرماید: «سلیم راست گفته است، خدا او را رحمت کند. همه اینها احادیث ما است که از آنها خبر داریم».

امام حسن و امام حسین (علیهماالسّلام) درباره این کتاب به سلیم فرموده‌اند: «راست گفتی، پدرمان، علی (علیه‌السّلام)، این حدیث را برای تو گفت و ما نشسته بودیم و ما این حدیث را از رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) حفظ کرده بودیم، همان گونه که پدرمان برای تو نقل کرد بدون آنکه چیزی کم یا زیاد شود.»

امیر المؤمنین، علی (علیه‌السّلام)، در این باره می‌فرماید: «خدایا! سلیم را از اولیای من قرار بده. ‌ای سلیم! این امر ولایت ما که خداوند معرفت آن را به تو داده است و به این وسیله بر تو منت گذارده، شناختن و خبره شدن در آن، از شناخت طلا و نقره مشکل‌تر است و عده کمی از امت، به آن، معرفت دارند، پس خدا را شکر کن و آنچه به تو عطا کرده و تو را به آن اختصاص داده با سپاسگزاری نگهدار.»

 
در هفته‌ای هستیم که بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، به جهت نشان دادن انسجام مسلمین در برابر دشمن واحد، هفته وحدت نامیده شد. مقوله وحدت چندسالی می‌شود که به شدت با چالش‌های جدی روبه‌رو است و بعضا کج‌فهمی‌های صورت گرفته از آن، این موضوع را در سرحد کفر، نفاق، کوتاه آمدن از عقاید دینی، بی‌غیرتی دینی، عدم تعلق خاطر به اشخاص بزرگ مذهب و… کشانده است! در اردوگاه شیعه و سنی اگر نظری بیفکنیم کسانی را خواهیم یافت که مقوله وحدت برایشان به معنای «یکی» شدن با پیروان سایر مذاهب است و این قضیه را خیانت به باورهای دینی خویش می‌اگارند. 

ابتدا نقل قولی را از حکیم انقلاب بیان می‌کنیم تا بعد تعریف ساده آن روشن شود:« امروز نهضت اسلامی در دنیای اسلام شیعه و سنی نمی‌شناسد؛ شافعی و حنفی و جعفری و مالکی و حنبلی و زیدی نمی‌شناسد؛ عرب و فارس و بقیه‌ی قومیت‌ها را نمی‌شناسد؛ در این میدان عظیم، همه هستند. سعی کنیم دشمن بین ما تفرقه نیندازد. همه با هم احساس برادری کنیم، هدف را مشخص کنیم. هدف، اسلام است؛ هدف، حکومت قرآنی و اسلامی است. البته بین کشورهای اسلامی مشترکاتی وجود دارد، تمایزهائی هم وجود دارد.»

با توجه به کلام رهبری معظم، مهدی مسائلی تبیین خوبی از تعریف وحدت می‌کند:« وحدت اسلامی به معنای یکی شدن مذاهب نیست. این وحدت نه شدنی است و نه منظور داعیان این وحدت است. وحدت به معنای نادیده گرفتن اختلافات و شیعه شدن سنی، یا سنی شدن شیعه نیست. مقصود از وحدت اسلامی همبستگی مسلمانان و اتحاد پیروان مذاهب گوناگون با وجود اختلافات مذهبی، در برابر دشمنان اسلام و بیگانگان است. معنای صحیح وحدت شیعه و اهل سنت این است که با توجه به این که بین دو مذهب مشترکات بسیاری است، دو گروه باید بر محور این مشترکات به هم نزدیک شوند؛ برای حفظ و تعالی اسلام با همدیگر همکاری و همیاری داشته باشند؛ چرا که هر دو دشمن واحدی دارند. دشمنان اسلام، دشمنان هر دو مذهب هستند. در برابر این دشمنان و برای جلوگیری از سوء استفاده آنان از اختلافات باید در مقابل آنها بر وجوه اشتراک خود تکیه کنند، تا بتوانند بر دشمنان اسلام که دشمن مشترک شیعه و سنی هستند، از خود دفاع کنند.»

گاهی افراد، وحدت را تأیید عقاید و مقدسات طرف مقابل می‌شمرند که با توجه به آنچه که گفته شد باطل بودن این حرف مشخص گردید. اختلاف مذهبی چیزی است که در درون مذاهب نیز دیده می‌شود. مگر اهل‌سنت در امور فقهی با هم اختلاف ندارند؟ مگر اشعری و ماتریدیه و معتزله یکی هستند؟ مگر اهل‌سنت قربانی افراطگرایی وهابیت عربستان نشدند؟ پس آنچه که مشخص است واضح بودن اختلافات است، اما نوع مواجهه ما با این اختلافات و این که این اختلاف چه سرنوشتی را برای ما به ارمغان می‌آورد نقطه اصلی بحث است. 

شیعه و سنی، قرن‌های طولانی است که در مسائل گوناگون اختلاف نظر دارند و این امر، گاه از سوی فتنه انگیزان مایه گسست‌ها، بلکه نزاع‌های فراوان در تاریخ شده است، و بی‌گمان، یکی از عللِ ضعف مسلمانان در حال حاضر در برابر هجمه استعمار غرب، همین امر بوده است. در قرون اولیه اسلامی هرچند گاهی نزاع مذهبی بالا می‌گرفت و درگیری‌های محله شیعه نشین کرخ با محله سنی نشین بغداد از مشهورات تاریخ است، اما همچنان زیست مسلمین با هر عقیده و نظری در کنار یکدیگرمعمول بود و جریان داشت. شیخ صدوق نزد اهل‌سنت خراسان حدیث فرا می‌گرفت که حاصلش شد عیون‌الاخبار الرضا، از آن طرف هم مسلم و بخاری از محدثان شیعه حدیث نقل کردند که نتیجه‌اش شد صحیحین. 

شیعه و سنی هر دو مسلمان و در اعتقادات، احکام، اخلاق و … دارای مشترکات زیادی هستند، البته اختلاف هایی هم دارند که انکارشدنی نیست، اما این اختلاف ها نباید منجر به خصومت و دشمنی شود و به اساس اتحاد و برادری اسلامی ضربه وارد سازد . علامه شرف الدین می گوید:«سیاست سبب جدایی شیعه و سنی شد، همو نیز باید سبب اتحاد شیعه و سنی شود.» منظور این است که سیاست استعماری و دسیسه‌های بیگانگان فرق اسلامی و از جمله شیعه و سنی را از هم جدا کرده است، باید سیاست اسلامی به منظور مقابله با دشمن مشترک نیز آنها را به هم پیوند دهد.

وحدت اسلامی اساسی ترین موضوعی که ایجاب می‌کند حفظ احترام یکدیگر، عدم سب و توهین و دروغ به یکدیگر و فاصله گرفتن از تمسخر منطق فکری مسلمین است که این حکم عقل و فطرت انسانی است؛ چرا که هر کسی عقایدی دارد و اگر قرار است ما با آن عقاید مخالفت بکنیم نوع مواجهه ما در وهله اول نباید به شکلی باشد که حساسیت و تشنج ایجاد بکند بلکه باید با زبان لیّن  و استدلال برهانی باشد تا بتوان با گفت و گو و ایجاد دیالوگ به نتیجه مثبت و راه حقیقت رسید همان که قرآن کریم می فرماید:« ادعُ إِلىٰ سَبيلِ رَبِّكَ بِالحِكمَةِ وَالمَوعِظَةِ الحَسَنَةِ ۖ وَجادِلهُم بِالَّتي هِيَ أَحسَنُ ۚ إِنَّ رَبَّكَ هُوَ أَعلَمُ بِمَن ضَلَّ عَن سَبيلِهِ ۖ وَهُوَ أَعلَمُ بِالمُهتَدينَ. یعنی با حکمت و اندرز نیکو، به راه پروردگارت دعوت نما! و با آنها به روشی که نیکوتر است، استدلال و مناظره کن! پروردگارت، از هر کسی بهتر می‌داند چه کسی از راه او گمراه شده است؛ و او به هدایت‌یافتگان داناتر است»

محمد مهدی اسکندری