مدیرالنفیسه

“هیچى سلامتى “!

این همون جمله ى کوتاهیه که تا همین دو سه هفته قبل، در جوابِ “چه خبر” خیلى راحت به زبون میاوردیمش، اما حالا شاید متوجه شده باشیم که سلامتى واقعاااا “مهم ترین چیزه"!

شاید حالا متوجه شده باشیم که همون دور زدنِ ساده تو ماشین با رفیقمون خیلى خوب بود و قدرشو ندونستیم.
همون قهوه اى که تو کافه بى خیالِ دنیا، سفارش میدادیم خیلى میچسبید
همون پیتزایى که یهویى هوس میکردیم و با یه تلفن میاوردن دمِ خونه خیلى حال میداد.
همون چرخ زدنِ الکى تو پاساژ و خیابون، نعمتِ بزرگى بود.

شاید اگه از دلِ این بحران خوب و خوش بیرون بیایم،
دیگه وقتى که حوصلمون سر رفته، نگیم: اى بابا اینم شد زندگى؟!
یا سرِ یه ناراحتىِ کوچیک به این دنیا بد و بیراه نگیم

شاید اگه این روزاى سخت بخیر بگذره، از این به بعد تو جوابِ چه خبر؟ بگیم: “خداروشکر، سلامتى"❤️?

توصیه های پنجگانه کرونایی آیت الله مکارم شیرازی

بسم الله الرحمن الرحیم

بلاها و حوادث دردناک طبیعی اسباب و عواملی است برای بیداری و آگاهی انسان ها. بلای اخیر، بیماری واگیرداری است که جامعه ما را به خود مشغول و کام ملت عزیز ایران را تلخ ساخته است. اینجانب ضمن طلب عافیت و شفای بیماران و نیز تسلیت به خانواده های مصیبت دیده و داغدار، صبر و اجر بازماندگان و غفران الهی درگذشتگان را از درگاه خداوند منان خواستارم. ان شاءالله به حول و قوۀ الهی و با همکاری و بسیج عموم مردم آگاه و فهیم، جامعۀ پزشکی، مراکز دولتی و دیگر نهادها شاهد غلبه بر این ویروس باشیم.

در اینجا ذکر اموری لازم است:

نخست این که حفظ نفس از دیدگاه اسلام واجب است و همگان موظف اند ضمن رعایت اصول سلامت و بهداشت از وجود خویش مراقبت کنند، ازاین رو اگر متولیان و کادر پزشکی کشور که اهل خبره هستند اموری را دراین جهت لازم بدانند باید به آنان اعتماد نموده، آن دستورات را رعایت کرد.

دوم: شناسایی بیماران و مداوای به موقع، کنترل شیوع و راهکارهای مناسب در ریشه کن کردن این ویروس، اهتمام و تلاش مضاعف وزارت بهداشت، جامعۀ پزشکی و نهادهای مرتبط را می طلبد. اینجانب از تلاش دلسوزانۀ پزشکان، پرستاران و مجموعۀ خدمات درمانی و تمامی آنان که شبانه روز فداکاری می کنند و برای نجات بیماران از هیچگونه خدمتی مضایقه ندارند، تشکر نموده و همواره به آنان دعا می کنم. ان شاءالله در کار خود موفق باشند.

سوم: بر آحاد مردم ایران لازم است که دست به دست هم داده ازهرگونه کوششی در این راه کوتاهی نکنند، زیرا رهایی از این بیماری بدون همکاری و مسئولیت پذیری تمامی افراد جامعه امکانپذیر نخواهد بود. آن گونه که اطلاع یافتیم گروهی از طلاب جوان و بسیجیان در بیمارستان های مربوط به این بیماری حضور یافته و زیر نظر پزشکان و کادر درمانی همکاری می کنند، این کار به راستی مایۀ تقدیر فراوان است. از طرف دیگر به گوش می رسد که متأسفانه کسانی با احتکار و گران فروشی اقلام مورد نیاز، سبب نگرانی مردم شده اند که بر مسئولین لازم است با قاطعیت و جدیت با آنان برخورد نموده و با رفع نگرانی های مردم، آرامش بازار را مدیریت نمایند.

چهارم: لازم است موازین شرعی در انجام غسل، کفن، نماز و دفن مرحومین تا آنجا که امکان دارد، صورت گیرد و تنها در مواردی که ضرورت اقتضا می کند، تغییراتی پیدا کند.

پنجم: خیرین مجاز هستند از یک سوم سهم مبارک امام(ع) برای کمک به نجات بیماران و خانواده های کسانی که عزیزانشان را در اثر این بیماری از دست داده اند، استفاده کنند.

در پایان، توجه به این نکته نیز ضروری است که در کنار تدابیر مادی، باید از پشتوانه های معنوی نیز بهره برد و با دعاها، زیارت ها و توسل به ذیل عنایت ائمۀ معصومین(ع) ضمن تقویت روحیه و پرهیز از تخریب افکار و ترویج اخبار نگران کننده که باعث خوشحالی بدخواهان و دشمنان می گردد، پایان سریع این بلای فراگیر را از خداوند کریم و مهربان استدعا نموده و با توکل و امید به رحمت واسعۀ الهی بر این بیماری پیروز و آن را ریشه کن کنیم، إن‌شاءالله.

قم ـ ناصر مکارم شیرازی

مسیح دانشوری کیست؟

این روزها به خاطر «کرونا»ی لعنتی اسم بیمارستان «مسیح دانشوری» رو زیاد شنیدیم، ولی احتمالا هیچ‌کدوم ربط بین این بیمارستان و «حافظ شیرازی» رو نمی‌دونیم..

سال هزارودویست‌وهفتادوهشت خورشیدی، «سیدعلی دانشوری» پزشک مطرح دوران قاجار که به «مجدالحکماء» شهرت داشت، قبل از زایمان همسر باردارش تفالی به دیوان حافظ زد تا ببینه حافظ در مورد نتیجه زایمان چه میگوید.

حافظ پاسخ «مجدالحکماء» رو با غزل مشهور و امیدوارکننده «مژده ای دل که مسیحا نفسی می‌آید» میده و طبیب به همه اعلام می‌کنه که فرزندی که تو راهه، پسره و همون‌جا اسمش رو می‌ذاره مسیح.

«مسیح» باهوش به این ترتیب در نیشابور متولد می‌شه و به دلیل هوش و کیاست بالا، مدارج تحصیلی رو با نتایج درخشان پشت سر می‌گذاره و خانواده رو مجاب می‌کنه که بچه رو برای ادامه تحصیل راهی تهران و مدرسه فرانسوی «سن‌لوئی» کنند.

بعد از تحصیل در تهران، «مسیح» اصرار می‌کنه تا برای ادامه تحصیل در رشته طب، به فرانسه برود.

سرانجام، فرزند راهی فرانسه می‌شه و در رشته «سل و بیماری‌های ریوی» تخصص می‌گیره و بلافاصله با نیت تاسیس یک بیمارستان تخصصی برای سل و مشکلات ریوی برمی‌گرده ایران.

چند سال قبل از این ماجرا، مظفرالدین‌شاه که به دلیل ضعف جسمانی و مصرف زیاد قلیان دچار مشکلات ریوی شده بود، به توصیه اطباء فرانسوی به شمالی‌ترین نقطه تهران (شاه‌آباد سابق و دارآباد فعلی) می‌ره و تو کاخکی که امین‌السلطان براش می‌سازه ساکن می‌شه تا از اکسیژن خالص اون منطقه بهره ببره.

«مسیح دانشوری» بعد از بازگشت به ایران، استراحتگاه مظفری رو نقطه‌ای ایده‌آل برای تاسیس یک مدرسه پرستاری و البته استراحتگاهی برای بیماران مبتلا به سل می‌بینه و یک مجموعه پزشکی در منطقه تاسیس می‌کنه.

بیست‌وششم مرداد سال هزاروسیصدوشونزده، آسایشگاه سل شاه‌آباد به طور رسمی افتتاح و به مرکزی برای مداوای بیماران مسلول و ریوی تبدیل می‌شه.

با تلاش مسیح، چند پزشک متخصص ریه‌ی تحصیل‌کرده در فرنگ نظیر «دکتر صادق قاضی» هم جذب این مرکز می‌شن تا مرکز به‌تدریج حکم قطب درمان بیماران ریوی کشور رو پیدا کنه.

این پزشک نیشابوری که بیمارستانش امروز مهم‌ترین مرکز درمان مبتلایان به #کرونا محسوب می‌شه، سال چهل‌وهفت از دنیا رفت

نام و یادش گرامی باد.

همه یک جوری جدا شدایم و خودمان را عقب کشیدایم تا نه مبتلا شویم نه مبتلا کنیم همه ترسیدایم ولی…

زیباترین قسمت این ماجرا فردای آن روزیست که این بحران تمام می شود.

وقتی که آزادی آدمهای را که دوست داری در آغوش بگیری. ببوسی و برایشان بمیری…

روزی که راحت دست دراز میکنی و به گرمی دست آنهای را که محترمند می فشاری.

راست می‌گویند. تا چیزی را از دست ندهی قدرش را نمی دانی

اینکه امسال نوروز جایی نمیتوانی بروی حتما برایت از حالا سخت هست ولی یادمان باشد نوروز قبل حتی دلمان نمی خواست برای دید و بازدید جایی برویم و به اکراه رفتیم و آمدند.

همین ته مانده ارتباط سنتی را هم از ما بگیرند می‌شود همان دنیای بی مفهمومی که نه به دردمان می خورد نه لذت بودن دارد.

گاهی ترسیدن از تمام شدن همین ارتباط ها تازه بیادمان می آورد چه کسانی را خیلی دوست داریم ولی برایمان عادی شداند…

کرونا با تمام بدی هایش یادمان داد قدر خیلی چیزها را باید دانست .مثل همین دست دادن که حالا ترک کردنش برایمان خیلی خیلی سخت شده است.

روزی که کرونا رفت خواهم آمد و تو را محکم تراز قبل در آغوش خواهم گرفت فقط خدا کند کسی کم نشده باشد تا حسرت در آغوش کشیدنش به دلمان بماند.

لطفا سالم بمانید نه برای خودتان، برای تمام کسانی که سالم می مانند تا در آغوشتان بکشند

میگن قدیما، یه عده‌ای از مردم به خاطر رنج و سختی‌ای که می‌کشیدند، پیش خدا شکایت می‌کنند و میگن خدایا تو عادل نیستی، اگر عادل بودی این سختی رو به من نمی‌دادی! من فقیرم و همسایه‌ام ثروتمند، دیگری میگفت، من بچه ندارم درحالی که برادرم، چند فرزند داره، من بی چیز هستم و پادشاه روی تخت طلا نشسته.

بهشون گفته می‌شه، بیایید غم‌ها و درد‌ها و بیماری‌ها و رنج‌هاتون رو در میدون شهر روی هم بریزید و هر کس از میان اون‌ها اون مشکلی رو که فکر می‌کنه براش مناسب‌تر هست رو برداره.


بعد از اینکه این کار رو می‌کنند، می‌بینند که هر کس دوباره سراغ همون مشکل خودش میره.

اگر کسی بچه‌ نداشت، در عوض همسر مهربانی داشت که جای هر چیزی رو براش پر می‌کرد، اگر پادشاه، روی تخت طلا نشسته بود، در عوض به خاطر بیماری جز نان خشکیده چیزی نمی‌تونست بخوره، اگر فقیر بود، در عوض فرزندانش با مهر و محبت بودند و آرزوی مرگش رو نداشتند،

خلاصه که اگر خدا درد و رنجی می‌ده، در عوض کنارش راه تسکین رو هم قرار داده.


سر خُم مِی سلامت، شکند اگر صبوحی!