مدیرالنفیسه

#مکث_امروز

⁣معمولی بودن در زندگی، می‌تواند سخت‌ترین وضعیت ممکن باشد.
مثلا؛
شاگرد معمولی بودن، قیافه معمولی داشتن، دونده معمولی بودن، نقاش معمولی بودن، دانشجوی معمولی بودن، نویسنده معمولی بودن، معمولی ساز زدن، معمولی مهمانی دادن، فرزند معمولی داشتن…

منظورم از «معمولی» همان است که عالی و ایده آل و منحصر به فرد و کمیاب و در پشت ابرها نیست، بلکه همین جا، روی زمین، کنار ما، فراوان و بسیار هست.
فرهنگ ایده‌آل‌گرایی تیغ دولبه‌ای است که هم انگیزه‌ای‌ست مثبت برای پیشرفت و هم می‌تواند شوق و ذوق فراوان آدم‌های معمولی را شهید کند.

من مثلا بعد از سال‌ها با علاقه نقاشی کشیدن، روزی که فهمیدم در نقاشی خیلی معمولی‌ام برای همیشه نقاشی را کنار گذاشتم. این کنار کشیدن زمانی بود که همکلاسی دبیرستانم، در عرض دو دقیقه با مداد بی‌جانش، چهره معلم‌مان را کشید…
کنار طرحی که من بیست دقیقه طول کشیده بود تا دزدکی در حاشیه جزوه از او بکشم.
حقیقت این است که دوستم در نقاشی یک نابغه بود و تمرین و پیگیری من خیلی با نبوغ او فاصله داشت و من لذت نقاشی کشیدن را از خودم گرفتم تا خفت معمولی بودن را تحمل نکنم.
آن روزها آنقدر ضعیف بودم که با شاخص‌های «ترین» زندگی کرده و خود را مقایسه می‌کردم و این ترین بودن آدم را ضعیف و شکننده می‌کند.

شاید همه آدم‌ها اینطور نباشند. من اما، همیشه در درونم یک سوپر انسان داشته‌ام که می‌خواست اگر دست به گچ بزند، آن گچ حتما طلا شود. یک توانای مطلق که در هیچ کاری حق معمولی بودن را ندارد.

اما امروز فهمیده‌ام که معمولی بودن شجاعت می‌خواهد. آدم اگر یاد بگیرد معمولی باشد نه نقاشی را می‌گذارد کنار، نه دماغش اگر معمولی است را عمل می‌کند، نه غصه می‌خورد که ماشینش معمولی است، نه حق غذا خوردن در یک سری از رستوران‌های معمولی را از خودش می‌گیرد، نه حق لبخند زدن به یک سری آدم‌ها را، نه حق پوشیدن یک سری لباس‌ها را.

حقیقت این است که «ترین»ها همیشه در هراس زندگی می‌کنند. هراس سقوط در لایه آدم‌های «معمولی». و این هراس می‌تواند حتی لذت زندگی، نوشتن، درس خواندن، نقاشی کشیدن، ساز زدن، خوردن، نوشیدن و پوشیدن را از دماغشان دربیاورد.

تصمیم گرفته‌ام خودِ معمولی‌ام را پرورش دهم. نمی‌خواهم دیگر آدم‌ها مرا فقط با «ترین»هایم به رسمیت بشناسند. از حالا خودِ معمولی‌ام را به معرض نمایش می‌گذارم و به خود معمولیم عشق می‌ورزم و به آدم‌ها هم اجازه دهم به من معمولی عشق بورزند.

?دکتر علیرضا شیری

⁣⁣

#یک_صفحه_کتاب

صحرای محشر

محمدعلی جمالزاده

مردم ما کار خوب را برای خوب بودنِ فی نفسه آن انجام نمی‌دهند بلکه آن را برای بدست آوردن جایگاهی در بهشت انجام می‌دهند. این یعنی معامله کردن با خدا.

خدایا من کارهایی که تو گفتی را انجام می‌دهم و از کارهایی که نهی کردی دوری می‌کنم, تو هم به جاش یه قصر از طلا تو بهشتت به من بده و باغ‌هایی که توش جوی شیر و عسل روونه و حوری و غلمان و …!

این طرز تفکریست که در جامعه ی ما وجود دارد. اما آیا ما فقط برای همین است که وجود داریم و چسبیده‌ایم به این کره‌ی کوچک که به دور ستاره‌ای کوچک می‌چرخد در کهکشانی که خود ذره ی غباری بیش نیست از عظمت چیزهایی که در این جهان وجود دارد؟

آیا همه‌ی این‌ها وجود دارد که ما جاودانه شیر و عسل بخوریم و با حور و پری بپریم و اون هم خالدین فیها؟ آخرش که چی؟

#با_ما_کتابخوان_شوید

‏پیش از آنکه تشخیص دهید دچار افسردگی هستید یا اعتماد به نفس پایینی دارید، اطمینان حاصل کنید که توسط یک مشت عوضی محاصره نشده اید!


‏ ⁧ زیگموند فروید ⁩

چهاردهم تیر ماه روز قلم بر تمام نویسندگان، مترجمین، خبرنگاران و ویراستاران و عاشقان نویسندگی مبارک باد.✒️

جامعه ما جامعه ای بدون دوران کودکی است.

چون بچه هایمان باید کلاس زبان بروند، خواندن نوشتن یادبگیرند، باادب باشند،وهرچه که بزرگسالان هستند باید آنها هم باشند.

جامعه ایرانی جامعه‌ای است که بدون گذار از دوره کودکی، بزرگ، پیر و فرسوده می‌شود.
ایرانیان دوره مدرن بدون اینکه کودکی را دریافته باشند به بزرگسالی قدم نهاده اند.
«دکتر رنانی»