اگر فرزند ما مضطرب است، بیانگر احساس نا امنی درونی ماست.
اگر بی برنامه و نامنظم است، نشان دهنده جنبه ای از زندگی ماست که برای آن هیچ برنامه ای نداریم.
اگر از فرزند خود ناراضی هستیم، نشان دهنده احساس عمیق بی ارزشی و عدم رضایت است که نسبت به خود داریم.
مهمترین حساسیتهای نوجوان عبارتند از:
نگاه کودکانه به او: نوجوان از این که به او به دیدهٔ کودک بنگرید، بسیار حساس است و از این مسأله رنج میبرد.
بسیاری ازدلسوزیهای پدران و مادران برای نوجوان، چنین پیامی دارد.
مقایسه: نوجوان از این که او را با دیگران (خواهر و برادر، فرزندان نزدیکان یا همسالان) مقایسه کنید، متنفر است.
تبعیض: از دیگر حساسیتهای نوجوان، تبعیض بین او و دیگر خواهر و برادران است.
بی اعتمادی والدین به او : نوجوان دوست دارد به او اعتماد داشته باشند. بسیاری از سؤالات والدین از او و گوشه و کنایه ها، از بی اعتمادی به وی حکایت دارد و حساسیت او را بر می انگیزد.
خیلی از افراد برای ایجاد تغییر در همسرشان دست به کنایه، تحقیر و مسخره کردن میزنند.
اینکار باعث رنجش وناراحتی او میشود ودیگر انگیزهای برای بهبود رفتارش نخواهد داشت.
خودت باش
نه تندیسی که دیگران می خواهند!
وقتی روحت را قالب فکر دیگران می کنی،
زیبا می شوی به چشمشان،
اما قبول کن
تمام مجسمه ها شکستنی هستند،
در کمال زیبایی…
بدتر از بی‌تفاوتی به احساس فرزندتان، پاسخ غلط به آن است: «دیگه نمی‌خوام چیزی در مورد عروسکت بشنوم!»
ترس از واکنش پدر و مادر، کودک را رنج می‌دهد.
در مقابل کودکی که می‌داند می‌تواند آزادانه از احساساتش بگوید، این پیام را از پدر و مادر می‌گیرد: «احساسات تو برای من مهم است، هر وقت خواستی من در کنارت هستم. تو برای من مهم هستی!»
در نتیجه‌ی توصیف احساسات و آگاهی والدین از آنها، امکان صحبت درباره‌ی آن موقعیت و یافتن راه حل فراهم میشود.
برخی پدر و مادرها درباره‌ی این موضوع اشتباه فکر می‌کنند، به گمان آنها اعتماد به نفس هم باید مانند غذا و لباس گرم به طور منظم به کودک داده شود. «سامان تو بد نمی‌خونی؛ فقط از نظر آوایی یه کم مشکل داری.» «اعتماد به نفس سارا جریحه‌دار شده، برادرش دیشب موقع بازی اون رو زده!»
اعتماد به نفس چیزی نیست که هر روز اندازه بگیرید، امروز کم باشد و فردا به اندازه‌ی قبل برگشته باشد.?????
