مدیرالنفیسه

اضطراب جدایی در کودک یکی از نشانه های رشد کودک است. پس اگر کودکی این اضطراب را اصلا تجربه نکرد باید شک به طبیعی نبودن اوضاع کرد.
در حدود سن هشت تا ده ماهگی این اضطراب اوج می گیرید. همین طور در سن 18 ماهگی نیز اوج گیری خواهد داشت.
در تمام این دوران اگر توجه داشته باشیم که اوضاع طبیعی است بدون نگرانی با این وضعیت که شرایط سختی برای مادر و پدر ایجاد می کند، روبرو می شویم.
کودکانی که در این دوران پاسخ این نیازشان را دریافت کنند بعد از سه سالگی و گاه زودتر به کودکانی کاملا مستقل تبدیل می شوند. در حالی که اگر در این دوران تامین نشوند شاهد آن خواهید بود که در سنین بالاتر هنوز به مادر خود می چسبند.
گاهی بدون لباس خوب در آغوش هم ارتباط پوستی را تجربه کنید.
هر چقدر ارتباط با کیفیت یعنی سرشار از توجه شوخی و بازی با کودک به خوبی برقرار شود، کودک به تدریج اشباع می شود و زمان هایی هرچند اندک برای رسیدن به امور شخصی خواهید یافت.
توصیه کلی این است که در زیر یک سالگی چون پایه ی اعتماد در کودک شکل می گیرد نسبت به نیازها و درخواست هایش بی معطلی پاسخ گو باشیم ولی بعد از آن می توان کمی اوضاع را مدیریت کرد.
بعد از یک سالگی نیز در مجموع، وظایف مثبت تان را خوب عمل کنید یعنی درطول شبانه روز، به او توجه کافی کنید به نیازهایش رسیدگی کنید، بازی کنید، نوازش کنید برای حرف زدن با او وقت بگذارید ولو او نمی تواند با شما صحبت کند، شما با او صحبت کنید، اما وقتهایی که اینطور ناراحتی و بی تابی میکند، شما خیلی با ملایمت بگویید:«من هستم، جایی نرفتم، الان دستامو می شورم میام» حالا او شروع می کند شدید گریه می کند ولی شما به گریه ی شدیدش اعتنا نکنید.
در تمام این دوران خودتان اضطراب نگیرید و با آرامش با او روبرو شوید. اضطراب والدین که در چشمانشان پیداست کودک را ناامن و مضطرب خواهد کرد.