ذهن ما مانند یک تلویزیون است با صدها شبکه؛ و این ما هستیم که تصمیم می‌گیریم روی کدام شبکه باشیم!!!
شـبکه نفرت
شـبکه رنجش
شـبکه بخشش
شـبکه مهربانی
شبـکه شـادمانی
و یا شبکه برنامه تکراری دیروز….
تصمیم ما همان کنترل یا ریموت تلویزیون است؛ پس لحظاتت را با انتخاب بهترین شبکه ها زیبا کن….
دعوا برای طناب ارتباطی زن و شوهر مثل گره ای است که آنها را به هم نزدیک تر می کند.
البته نه هر دعوایی! منظور از دعوا همان بحث و گفتگوی اصولی است که هر دو بتوانند خود را ابراز کنند ولی در عین حال به روح و جسم هم آسیب نزنند.
وقتی در ارتباط زوجی دعوا صورت نمی گیرد ممکن است زن و شوهر برای پرهیز از تنش هیچ گاه به افشاسازی خود نپردازند و احساسات عمیق درونی خود را ابراز نکنند. هر دو به نوعی پشت نقاب ترس هایشان قرار می گیرند. این ارتباط برای این زوج چندان دلچسب باقی نمی ماند چون خود واقعی آنها در این ارتباط بروز پیدا نکرده است و ارتباطی مصنوعی و پلاستیکی در جریان است.
گناه نکردن آسانتر از توبه کردن است
خدا در دوجا به بندگانش میخندد
یکی زمانیکه همه دست به دست هم می دهند
تا یکی را ذلیل کنند
و خدا نمیخواهد
و زمانیکه همه دست به دست هم میدهند
تا کسی را عزیز کنند و خدا نمیخواهد
مراحل توبه و پاکسازى
از نشانه‌هاى رحمت و لطف وسیع الهى، نعمت توبه و پذیرش توبه از سوى خداوند است، توبه به معنى ترک گناه، بازگشت به سوى خدا و عذرخواهى در پیشگاه خداوند است.
عذرخواهى بر سه گونه است؛
گاهى عذر آورنده مى‌گوید: من اصلاً فلان کار را انجام نداده‌ام. گاهى مى‌گوید: من به آن جهت این کار را انجام دادم. و گاهى مى‌گوید: این کار را انجام دادم ولى خطا کردم و بد کردم و اینک پشیمانم. این همان توبه است.
توبه در اسلام داراى شرایطى است؛ 1- ترک گناه، 2- پشیمانى از گناه، 3- تصمیم بر انجام ندادن دوباره گناه، 4- تلافى و جبران گناه.(1)
توبه همچون بیرون آوردن لباس چرکین از بدن و پوشیدن لباس پاک و تمیز است. توبه همچون شستشوى بدن آلوده و عطر زدن است.
قرآن در آغاز سوره هود مى‌فرماید:
و ان استغفروا ربکم ثم توبوا الیه (2)؛ و از پروردگار خود آمرزش بطلبید، سپس به سوى او بازگردید.
آوردن استغفار و توبه در یک آیه، حاکى از آن است که این دو با هم تفاوت دارند، اولى به معنى شستشو و دومى به معنى کسب کمالات است. انسان نخست باید خود را از گناهان پاک سازد و سپس خود را به اوصاف الهى بیاراید، نخست هرگونه معبود باطل را از قلب خود بزداید و سپس معبود حق را در آن جاى دهد، به قول حافظ:
تا نفس، مبرّا ز نواهى نکنى دل، آئینه نور الهى نکنى
