مدیرالنفیسه

#پندانه

نمکدان را که پُر میکنی
توجهی به ریختن نمکها نداری…
اما زعفران را که میسابی به دانه دانه اش توجه میکنی
حال آنکه بدونِ نمک هیچ غذایی خوشمزه نیست،
ولی بدون زعفران ماهها و سالها میتوان آشپزی کرد و غذا خورد.

مراقب نمک های زندگیتان باشید…
ساده و بی ریا و همیشه دم دستتان هستند.
ولی روزی اگر نباشند
وای بر سفره زندگی…!

#محرم_احیای_واجب_فراموش_شده
#همسرانه
*هیچوقت با حالت دستوری با افراد خانواده تان صحبت نکنید]

مردی صبح از خواب بیدار شد و با همسرش صبحانه خورد و لباسش را پوشید و برای رفتن به کار آماده شد
هنگامی که وارد اتاقش شد تا کلیدهایش را بردارد گرد و غباری زیاد روی میز وصفحه تلویزیون دید.

به آرامی خارج شد وبه همسرش گفت: دلبندم ،کلیدهایم را از روی میز بیاور

زن وارد شد تا کلید ها را بیاورد دید همسرش با انگشتانش وسط غبارهای روی میز نوشته ” یادت باشه دوستت دارم ”
و خواست از اتاق خارج شود صفحه تلویزیون را دید که میان غبار نوشته شده بود ” امشب شام مهمون من “

زن از اتاق خارج شد و کلید را به همسرش داد و به رویش لبخند زد
انگار خبر میداد که نامه اش به او رسیده

این همان همسر عاقلیست که اگر در زندگی مشکلی هم بود، مشکل را از ناراحتی و عصبانیت به خوشحالی و لبخند تبدیل میکند

هیچوقت با حالت دستوری با افراد خانواده تان صحبت نکنید

#محرم_احیای_واجب_فراموش_شده

چرا سیاست شناسی مهم است؟

در تاریخ صدر اسلام، با دو گروه مواجه هستیم که بیشتر از آنها شنیده ایم:
خوارج و معاویه (اهل شام)

این هر دو گروه، در تغییر و تحریف مسیر اسلام اثرگذار بوده اند و هنوز هم افکار آنها حیات فکری دارد (داعش).

اما علی(ع) فرمود بعد از من خوارج را نکشید زیرا آنها حق طلبانی احمقند و در دین شناسی دچار حماقت شده اند، از سوی دیگر حضرت، توصیه و سفارش به دفع خطر معاویه میکنند، و دشمن اصلی آنها را اهل شام میدانند نه خوارج.

علت چیست؟

باوجود خشک مغز بودن و جمود شدید خوارج چرا امیرالمومنین، معاویه را خطرناکتر میداند؟

پاسخ این پرسش مهم را در سیاست باید جست، معاویه و عمر وعاص، برخلاف خوارج به شدت و زیرکانه اهل سیاست ورزی بودند و از عدم اطلاع مردم بیشترین سود را میبردند.

اگر تاریخ سیاسی و عملکرد معاویه را مورد مطالعه قرار دهید، به این نتیجه خواهید رسید که اگر مردم در عرصه سیاست خام و بی بصیرت باشند، چگونه مورد بهره برداری قرار میگیرند و به قاتلان حسین(ع) تبدیل میشوند‌

کسانی که دین را بدون آگاهی سیاسی به مردم معرفی میکنند، متوجه این خطر بزرگ نیستند که سیاست معاویه صفتان در نهایت به گودال قتلگاه ختم میشود.
مردمی که سیاست ندانند مورد بهره برداری قرار میگیرند.

علیرضا زادبر

#محرم_احیای_واجب_فراموش_شده
معمولا ما انسانها
برای عیب های دیگران ؛
قاضی های دقیق…

و برای عیب های خود ؛
وکیل مدافعانی
چشم پوش هستیم…!!

#محرم_احیای_واجب_فراموش_شده

«عمرسعد» آدم عجیبی‌ست. آدم فکر نمی‎کند کسی مثل او فرمانده‎ تاریک‌ترین سپاه تاریخ بشود.
ماها تصور می‎کنیم سردسته‌ی آدم‌هایی که مقابل امام حسین می‎ایستند، باید خیلی آدم عجیب و غریبی توی ظلم و قساوت باشد. ظاهراً اما اینطور نیست.
عمرسعد، خیلی هم آدم دور از دسترس و غریبی نیست. ماها شاید شبیه «شمر» نباشیم یا نشویم هیچ‌وقت، اما رگه‌هایی از شخصیت عمرسعد را خیلی‌هایمان داریم. رگه‌هایی که وسط معرکه می‌تواند آدم را تا لبه‌ی پرت‌گاه ببرد.

از همان لحظه‌ی اول ورود به کربلا شک دارد به آمدنش، به جنگیدنش با حسین. حتی جایی آرزو کرده که کاش خدا من را از جنگیدن با حسین نجات بدهد.
عمر سعد «علم» دارد. «علم» دارد به این‌که حسین حق است. به این‌‎که جنگیدن با حسین، یعنی قرار گرفتن توی سپاه باطل. اما چیزهایی هست که وقت «عمل» می‌لنگاندش. زن و بچه‌هاش، مال و اموالش،‌ خانه و زندگی‌اش و مهم‌تر از همه‌ی این‌ها؛ گندم‌های ری؛ وعده‌ی شیرین فرمانداریِ ری.

شب دهم امام می‌کِشدش کنار، حرف می‌زند با او. حتی دعوتش می‌کند به برگشتن، به قیام در کنار خودش. می‌گوید؛ می‌ترسم خانه‌ام را خراب کنند،‌امام جواب می‎دهند: خانه‌ی دیگری می‌‎سازم برایت. می‎گوید؛ می‎ترسم اموالم را مصادره کنند! امام دوباره می‎گویند؛ بهتر از آن‌ها را توی حجاز به تو می‎دهم. می‎گوید نگران خانواده‌ام هستم، ‌نکند آسیبی به آن‌ها برسانند..

ماها هم «شک» داریم، همیشه در رفت و آمدیم بین حق و باطل. با آن‌که به حقانیت حق واقفیم. مال و جان و زندگی و موقعیت‌مان را خیلی دوست داریم؛‌ از دست دادنشان خیلی برایمان نگران‌کننده است. و این‌ها نشانه‌های خطرناکی‌ هستند. نشانه‌های سیاهی از شباهت ما با عمرابن‌سعد‌ابن‌ابی‌وقاص.
هزاری هم که هر بار توی زیارت عاشورا لعنتش کنیم. عمرسعد از آن خاکستری ‎هایی بود که کربلا تکلیفشان را با خودشان معلوم کرد. رفت و آمد میان سیاهی و سفیدی تمام شد دیگر. رفت تا عمق سیاهی‌ها و دیگر همان‌جا ماند…