مدیرالنفیسه

#پندانه

حرفهایی که میزنیم، دست دارند…!
دست های بلندی که گاهی، گلویی را می فشارند و نفس فرد را می گیرند…!

حرف هایی که میزنیم، پا دارند…!
پاهای بزرگی که گاهی جایشان را روی دلی می گذارند و برای همیشه می مانند…

حرف هایی که میزنیم، چشم دارند!
چشم های سیاهی که، گاهی به چشم های دیگران نگاه میکنند، و آنها را در شرمی بیکران فرو میبرند…!
بیائیم امروز مراقب حرفهایی که میزنیم باشیم
زیرا
سنجیده سخن گفتن از سکوت هم دشوار تر است…!

#پندانه

” سی.پی.آر ” بیمارستان جای جالبی ست، آدم هایی که بیرون از آن تند و تند قدم میزنند ،گریه میکنند ،دعا میکنند ،حالشان بهتر از بیماری که برای زنده ماندن با دستگاه شوک دست و پنجه نرم میکند نیست.

آدم های بیرون از اتاق از یک چیز میترستند؛ از “نبودن” !
از نزدن ضربان قلب عزیزترین شخص دنیایشان ،از جای خالیه یک آدم.
اتاق شوک جای بد و جالبیست ،تمام قول های عالم پشت دَرش داده میشود ،تمام خاطرات مرور میشود !تمام خوبی هایش یادآوری میشود !

حالا چشمتان را ببندید. بدترین آدم زندگیتان را درون این اتاق تصور کنید.
فرض کنید تنها کسی هستید که او دارد ،به خوبی هایی که قبلا به شما کرده فکر کنید،به جای خالیش .
نبود آدم ها را هیچ کینه ای پر نمیکند!

لطفاً در زندگیتان یک اتاق سی پی آر ،یک اتاق شوک داشته باشید
و خوبی های آدم های بدِ دنیایتان را احیا کنید .
بعضی روزها امروزمان به فردا نمیرسند

? دکتر محبی (فوق تخصص قلب)

#پندانه

مردم عجیبی هستیم؛
حتی هندوانه را به شرط چاقو می‌خریم که مبادا کال باشد و کلاه سرمان برود،

اما در افکار و عقایدی که خانواده و جامعه از بدو تولد به ما تحمیل کرده‌اند، ذره‌ای تأمل و تحقیق نمی‌کنیم و همچون هندوانه‌ای دربسته با ایمان به شیرین و سرخ بودنش می‌پذیریم.

در حالی که هندوانه کال و نارس آسیبی به ما نمی‌زند و در بدترین حالت چند هزار تومان زیان مالی می‌بینیم،
ولی افکار و عقایدی که از خانواده و محیط جغرافیایی که در آن زاده و رشد کرده‌ایم به ارث برده‌ایم، در صورت اشتباه بودن، زندگی و عمرمان را تباه خواهند کرد.

#پندانه

وقتی آفتاب باشد، بهترین چیز سایه است؛
وقتی سایه باشد، بهترین چیز آفتاب؛
وقتی هیاهو باشد، بهترین چیز سکوت است؛
وقتی سکوت باشد، بهترین چیز هیاهو.
همیشه «نبودن و خواستن»، «بودن و نخواستن» با هم دست‌شان توی یک کاسه است.
همیشه بهترین‌‌ها چیزهایی هستند که نیستند.

❣️قدر “هستند” های الان‌مان را بدانیم

ما امیدواریم…
اما اگر این مهِ غلیظ، تا همیشه ادامه پیدا کرد چه ؟!
اگر زمستان، فصلِ ماندگارِ تقویم شد و مسیرها، تا همیشه صعب‌العبور ماندند…
اگر پشتِ تمام این دویدن‌ها و امید داشتن‌ها، دیوارهای سیمانی بود و پشت تمامِ خاکستری‌ها،سیاه، چه؟
اگر هی ایستادیم و دوام آوردیم و جنگیدیم و آخرِ کار، مغلوب سپاه گرفتاری‌ها شدیم و دردهای لجام‌ گسیخته، محیط زیستمان را به‌ کلی اشغال کردند چه؟
ما بازهم ایستاده می‌جنگیم و با تمامِ درد بغض‌هایمان را سرمی‌بریم و جوانه‌های طلوع را باخونِ‌دل، آبیاری می‌کنیم
ما هنوزهم امید داریم و می‌دویم و جا نمی‌زنیم؛ ولی اگر حالمان خوب نشد،
اگر محکوم به دویدن‌های بی‌نتیجه بودیم و خدا ما را برای درس عبرت آفریده بود چه؟!
بارالها، ما در این روزهای سرد و کفرآمیز، هنوزهم به معجزه‌ی دستان تو مؤمنیم،
تو بگو؛
أَلَیسَ الصُّبْحُ بِقَرِیبٍ ؟!
.
نرگس صرافیان طوفان