مدیرالنفیسه

▪️ هرگز هرگز هرگز فرزند خود را در جمع تصحیح ، تنبیه ، یا تحقیر نکنید ، اگر احساس می کنید نیاز است جلوی رفتار او را در همان لحظه بگیرید او را به محیطی خلوت ببرید که تنها او و شما حضور دارید

■ کودکی که جلوی دیگران خرد میشود یا به شدت خجالتی می شود ، یا بر عکس دست به لجبازی می زند تا ثابت کند ‘’ من وجود دارم ، من هستم ‘’

▪️ در هر دو صورت حرمت نفس کودک از بین خواهد رفت و دسته اول مهر طلب و دسته دوم برتری طلب خواهند شد
دکتر هلاکویی

در صورتی‌که کودک تلاش می‌کند شما را عصبانی کند، بهترین توصیه این است که بی‌تفاوت باشید و به او توجهی نکنید سپس در فرصتی مناسب درباره این موضوع با کودک‌تان حرف بزنید.

- به چشمانش نگاه کنید، سپس به او بگویید: «هر وقت رفتارت خوب باشه، مامان خوشحال می‌شه.» وقتی هم که کار خوبی انجام داد، او را تحسین کنید.

- الگوی رفتاری خوبی باشید. زمانی که نمی‌توانید با همسرتان بالغانه صحبت کنید انتظار نداشته باشید که کودک هم با ادب باشد.

اگر کودک نوپا دارید آشفتگی و به هم ریختگی را بپذیرید

در قفسه ها و کابینت های پایینی آشپزخانه تان ظرف هایی را قرار دهید تا در هنگام آشپزی یا صحبت کردن پای تلفن، کودک نوپایتان به راحتی بتواند با آنها بازی کند.

محدودیت ها و پیشرفت های زیادی برای کودک نوپای شما وجود دارد تا یاد بگیرد که زباله ها وسایل بازی نیستند، اما پذیرفتن این به هم ریختگی ها لازمه بهتر سپری شدن سال های اولیه زندگی کودک، با درایت تدبیر شماست.

این تصویر با این موضوع که «فالوورهای شما همیشه طرفدار شما نیستند » حکایت از واقعیتی تلخ در دنیای مجازی دارد .

حواسمان به اعتمادبه‌نفس او هست؟

من عاشق ادبیات هستم. وقتی شعرهای حافظ را می‌خوانم احساس می‌کنم که روحم با کلمه به کلمهٔ آن می‌رقصد و نفس می‌کشد. پند و نصیحت‌های سعدی مرا یاد پدرم می‌اندازد و همیشه داستان‌های مثنوی برایم جذاب است. همیشه از وجود این همه شعر زیبا خوشحالم و دلم می‌خواهد کودکم را هم کمابیش با ادبیات آشنا کنم. اما دلم نمی‌خواهد که او مجبور به حفظ کردن آنها باشد.

چند روز پیش در یک مهمانی بودیم که پدر و مادر بچه‌ای پنج ساله از او خواستند شعری از حافظ بخواند. بچهٔ بیچاره اصلاً دلش نمی‌خواست که بخواند و انگار در جمع هم راحت نبود. اما پدر و مادرش با وعدهٔ هزار جور جایزه و عروسک او را قانع کردند تا شعرش را بخواند. او هم با کمک پدرش شعر «ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست/ منزل آن مه عاشق‌کش عیار کجاست» از حافظ را خواند. همه برای بچه دست زدیم، اما من اصلاً از شعر خواندن او لذت نبردم. او تبدیل شده بود به بچه‌ای که پدر و مادرش همه‌ جا برای پز دادن او را وادار به شعر خواندن می‌کردند. اصلاً آن بچه می‌دانست که دارد چه می‌خواند؟ اصلاً هیچ ارتباطی با این شعر داشت؟ ما صرفاً شعری را که بارها با بهترین صداها شنیده بودیم این‌ بار با ادای اشتباه کلمات از زبان یک بچه شنیدیم. من که هیچ لذتی نبردم. اصلاً این چه کاری است که بعضی پدر و مادرها با بچه‌ها می‌کنند؟ قبلاً هم دیده بودم پدر و مادری که بچه‌ را وادار به رقصیدن، پشتک زدن و کشتی گرفتن می‌کردند. مگر بچه بازیچهٔ ماست؟ هیچ‌کدام از ما می‌دانیم که با این کارهایمان ممکن است چه اثر بدی روی اعتمادبه‌نفس بچه بگذاریم؟