مدیرالنفیسه

گویند :
ملا مهر علی خویی ، روزی در کوچه دید که دو کودک بر سر یک گردو با هم دعوا می‌کنند.

به خاطر یک گردو ، یکی زد چشم دیگری را با چوب کور کرد.

یکی از درد چشم و دیگری از ترس مجازات گردو را روی زمین رها کردند
و از محل دور شدند.

ملا رفت گردو را برداشت و شکست و دید ، گردو از مغز تهی است. گریه کرد. پرسیدند تو چرا گریه می‌کنی؟

گفت : از نادانی و حس کودکانه ، سر گردویی دعوا می‌کردند که پوچ بود و مغزی هم نداشت.

دنیا نیز چنین است ، مانند گردویی است بدون مغز ! که بر سر آن می‌جنگیم و وقتی خسته شدیم و آسیب به خود رساندیم و یا پیر شدیم، چنین رها کرده و برای همیشه می‌رویم.