مدیرالنفیسه

🌸 17 توصیه مقام معظم رهبری برای بالا رفتن از نردبان امر به معروف و نهی از منکر

1- بدانید که کجا و چگونه باید امر به معروف و نهی از منکر کرد!

2- معروف و منکر را بشناسید!

3- در متن مسائل کشور باشید و اتفاقات جامعه برایتان مهم باشد.

4- تذکر همیشه اثر دارد، شک نکنید، به دنبال بررسی احتمال تاثیر نباشید، که تذکر شما فایده ای نداشته باشد، بگویید!
وظیفه شما فقط تذکر با زبان است، هیچ وظیفه‌ی دیگری ندارید.

5- دایره معروف‌ها و منکرها را به حجاب و چند کار جزئی محدود نکنید! جامع و کلان ببینید.

6- با اخلاق خوب، محبت و مدارا تذکر دهید ولی تمنا نکنید!

7- یک کلمه بگویید آقا، خانم، برادر این منکر است، این معروف است، این بد است این خوب است.

8- شکستن دل مردم، تمسخر، اسراف، گرانفروشی، غیبت، زورگویی، تهمت و… همه از انواع منکرهاست!

9- درس خواندن، ورزش کردن، محبت، عبادت، دفاع از نظام اسلامی، صدقه، همکاری جمعی و …. همه از انواع معروف هاست!

10- اگر به شما فحش دادند به خاطر خدا تحمل کنید.

11- در دلتان از آن منکر بدتان بیاید و به آن معروف علاقه‌مند باشید.

12- زبان گزنده نداشته باشید، سخنرانی هم نکنید!

13- خجالت نکشید، نترسید، دچار ضعف نفس نشوید، منتظر دستگاه‌های دولتی هم نباشید.

14 به هیچ عنوان حق اِعمال خشونت یا برخورد فیزیکی ندارید، به هیچ عنوان!

15 اگر حرفتان اثر نکرد دفعه‌ های بعد از گفتن ناامید نشوید.
16 دیگران را وادار کنید به امر به معروف و نهی از منکر، تاثیر چند نفر خیلی بیشتر است.

17 باهوش باشید، نگذارید کسی به نام این فریضه چهره مومنین را تخریب کند!

🔴تخاطب واقعی لازم است

⭕️حضرت امام خامنه‌ای:«اهتمام به تخاطب واقعی. فضای مجازی چیز خوبی است، فرصتی است امّا کافی نیست. بعضی‌ها چسبیده‌اند به فضای مجازی -توئیتر و مانند اینها- برای اینکه پیامهایشان را برسانند، این فایده ندارد؛ تخاطب واقعی لازم است، میزگرد لازم است، سخنرانی لازم است، نشریّه لازم است، بحثهای دونفره و سه‌نفره لازم است، جلسات تحلیل لازم است؛ این‌جور با مخاطبینتان بنشینید؛ و مانند این کارها.» ۱۳۹۶/۰۳/۱۷

⭕️در ۴۷ روز‌ گذشته مشخص شد ترند‌های توئیتری در جبهه خودی تقریبا هیچ اثری در جهاد تبیین بر روی مخاطب خاکستری و حتی خودی نداشته است.
وقت بازگشت به عقلانیت در حوزه حکمرانی فضای سایبر مطابق با منویات امام خامنه‌ای است.
این جملات حضرت آقا اگر زودتر فهم و اجرایی شده بود، به شرایط فعلی دچار نمی‌شدیم.

اقدامات احساسی و شعاری را در مواجهه با اعتراضات کنار بگذاریم

به اعتقاد یک جامعه شناس در شرایط پیچیده امروز باید از انجام اقدامات ساده احساسی و شعاری که متاسفانه در بین مسئولین و رسانه ملی هم کم دیده نمی شود دوری کرد و با تعمق و همنشینی موثر برای رفع مشکلات اقدام کرد.

               
سیدجواد میری در تحلیل خود از حوادث اخیر به الف می گوید:‌ به وجود آمدن یک جنبش اجتماعی و درگیر شدن اقشار مختلفی از جامعه با آن و بروز اعتراضات، نارضایتی ها و مطالبات به اشکال و انحای مختلف مختص جامعه ایران نیست و یکی از مقتضیات جوامع معاصر است. اما در این بین نوع مواجهه حاکمیت ها با این دست اتفاقات و کنش ها سرنوشت‌ساز و آن نقطه حساس در این موضوع است.

به گفته وی  نوع تصمیم گیری نظام در قبال این اتفاقات هم بلوغ و پختگی حاکمیت را به ما می تواند نشان بدهد و هم می‌تواند مسیر آینده را تا حدودی برایمان روشن سازد. این بستگی به تصمیم گیران سیاسی دارد که در قبال این اتفاقات برخوردی صرفاً امنیتی داشته باشد یا اینکه با اخذ تصمیمات سیاسی و اجتماعی در پی رفع مشکل برآید. طبیعی است که اگر خدای ناکرده تصمیم فقط برخورد سخت باشد اعتراضات هم تعمیق بیشتری پیدا می‌کند. با بررسی شعارهایی که در این چهل و اندی روز از سوی افرادِکف خیابان ها شنیده می شود می‌توان به این نتیجه رسید که نوعی رادیکالیسم ایجاد شده است .

این پژوهشگر علوم اجتماعی و انسانی یادآور می شود:‌ موضوع بسیار مهمی که باید به آن توجه و التفات نمود این است که اعتراضات و التهابات در جامعه ایرانی در چه وضعیتی از جامعه جهانی رخ داده است. اتفاقات اخیر در یک خلاء رخ نداده و مهم است که رابطه و ارتباط آن را با وضعیت کنونی جهان بررسی کرد. ما در جهان شرایطی را در چند سال اخیر شاهد بودیم مثل فراگیری دو ساله کرونا در جهان، آغاز جنگ روسیه و اوکراین حداقلی شدن ارتباط ایران و آمریکا مادر کل بلوک غرب و مسائلی از این دست که طبیعتاً وضعیت جهانی ایران را هم پیچیده خواهد کرد. این اتفاقاتی که امروز در ایران شاهد هستیم اگر نگوییم عقبه ۳۰ ساله دارد یقیناً متاثر از شرایطی است که در دو دهه گذشته به وجود آمده است. پس از شکست دولت اصلاحات اتفاقاتی که در دوره‌های ریاست جمهوری احمدی نژاد و روحانی افتاد نوعی بی‌خاصیتی در قوه مجریه را القا می کرد و در این بین بسیاری از طیف‌های سیاسی حذف شدند و به حاشیه رفتند. در نگاه به این موضوع باید گفت که ما دارای توده های پر مطالبه در جامعه ایرانی هستیم اما جنبش کنونی توانایی نمایندگی از قشر خاصی را ندارد یعنی نمی توان آن را به اصلاح طلبان و اصولگرایان یا عدالتخواهان و غیره منتسب کرد.

میری تاکید می کند:‌ این شرایط بیرونی و درونی کشور پیامی را به دولتمردان مخابره می کند و آن این است که در شرایط پیچیده از انجام اقدامات ساده احساسی و شعاری که متاسفانه در بین مسئولین و رسانه ملی هم کم دیده نمی شود باید دوری کرد و با تعمق و همنشینی موثر برای رفع مشکل اقدام کرد.

وی درباره مطالبات و اهداف این اعتراضات هم می گوید: نوع مطالبات و اهداف در این جنبش اجتماعی متنوع و گوناگون است و یک هدف واحد را نمی توان برای تمامی این جنبش اجتماعی اطلاق کرد. مثلاً بخشی به کل طرفدار نفی وضعیت موجود و کشاندن صحنه به یک کارزار آشوب هستند اما برخی دیگر چنین قصدی ندارند. من آماری ندارم که بخواهم از روی آمار و ارقام اطلاعاتی را بدهم اما آنچه مهم است این است که همانطور که گفتم تصمیم گیران نظام سیاسی در راستای این اتفاقات نباید تصمیمات نابجایی بگیرند و به این ترتیب تمامی این طیف ها و گروههای اعتراضی و مخالف را به یک صف واحد بکشانند.

 
در هفته‌ای هستیم که بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، به جهت نشان دادن انسجام مسلمین در برابر دشمن واحد، هفته وحدت نامیده شد. مقوله وحدت چندسالی می‌شود که به شدت با چالش‌های جدی روبه‌رو است و بعضا کج‌فهمی‌های صورت گرفته از آن، این موضوع را در سرحد کفر، نفاق، کوتاه آمدن از عقاید دینی، بی‌غیرتی دینی، عدم تعلق خاطر به اشخاص بزرگ مذهب و… کشانده است! در اردوگاه شیعه و سنی اگر نظری بیفکنیم کسانی را خواهیم یافت که مقوله وحدت برایشان به معنای «یکی» شدن با پیروان سایر مذاهب است و این قضیه را خیانت به باورهای دینی خویش می‌اگارند. 

ابتدا نقل قولی را از حکیم انقلاب بیان می‌کنیم تا بعد تعریف ساده آن روشن شود:« امروز نهضت اسلامی در دنیای اسلام شیعه و سنی نمی‌شناسد؛ شافعی و حنفی و جعفری و مالکی و حنبلی و زیدی نمی‌شناسد؛ عرب و فارس و بقیه‌ی قومیت‌ها را نمی‌شناسد؛ در این میدان عظیم، همه هستند. سعی کنیم دشمن بین ما تفرقه نیندازد. همه با هم احساس برادری کنیم، هدف را مشخص کنیم. هدف، اسلام است؛ هدف، حکومت قرآنی و اسلامی است. البته بین کشورهای اسلامی مشترکاتی وجود دارد، تمایزهائی هم وجود دارد.»

با توجه به کلام رهبری معظم، مهدی مسائلی تبیین خوبی از تعریف وحدت می‌کند:« وحدت اسلامی به معنای یکی شدن مذاهب نیست. این وحدت نه شدنی است و نه منظور داعیان این وحدت است. وحدت به معنای نادیده گرفتن اختلافات و شیعه شدن سنی، یا سنی شدن شیعه نیست. مقصود از وحدت اسلامی همبستگی مسلمانان و اتحاد پیروان مذاهب گوناگون با وجود اختلافات مذهبی، در برابر دشمنان اسلام و بیگانگان است. معنای صحیح وحدت شیعه و اهل سنت این است که با توجه به این که بین دو مذهب مشترکات بسیاری است، دو گروه باید بر محور این مشترکات به هم نزدیک شوند؛ برای حفظ و تعالی اسلام با همدیگر همکاری و همیاری داشته باشند؛ چرا که هر دو دشمن واحدی دارند. دشمنان اسلام، دشمنان هر دو مذهب هستند. در برابر این دشمنان و برای جلوگیری از سوء استفاده آنان از اختلافات باید در مقابل آنها بر وجوه اشتراک خود تکیه کنند، تا بتوانند بر دشمنان اسلام که دشمن مشترک شیعه و سنی هستند، از خود دفاع کنند.»

گاهی افراد، وحدت را تأیید عقاید و مقدسات طرف مقابل می‌شمرند که با توجه به آنچه که گفته شد باطل بودن این حرف مشخص گردید. اختلاف مذهبی چیزی است که در درون مذاهب نیز دیده می‌شود. مگر اهل‌سنت در امور فقهی با هم اختلاف ندارند؟ مگر اشعری و ماتریدیه و معتزله یکی هستند؟ مگر اهل‌سنت قربانی افراطگرایی وهابیت عربستان نشدند؟ پس آنچه که مشخص است واضح بودن اختلافات است، اما نوع مواجهه ما با این اختلافات و این که این اختلاف چه سرنوشتی را برای ما به ارمغان می‌آورد نقطه اصلی بحث است. 

شیعه و سنی، قرن‌های طولانی است که در مسائل گوناگون اختلاف نظر دارند و این امر، گاه از سوی فتنه انگیزان مایه گسست‌ها، بلکه نزاع‌های فراوان در تاریخ شده است، و بی‌گمان، یکی از عللِ ضعف مسلمانان در حال حاضر در برابر هجمه استعمار غرب، همین امر بوده است. در قرون اولیه اسلامی هرچند گاهی نزاع مذهبی بالا می‌گرفت و درگیری‌های محله شیعه نشین کرخ با محله سنی نشین بغداد از مشهورات تاریخ است، اما همچنان زیست مسلمین با هر عقیده و نظری در کنار یکدیگرمعمول بود و جریان داشت. شیخ صدوق نزد اهل‌سنت خراسان حدیث فرا می‌گرفت که حاصلش شد عیون‌الاخبار الرضا، از آن طرف هم مسلم و بخاری از محدثان شیعه حدیث نقل کردند که نتیجه‌اش شد صحیحین. 

شیعه و سنی هر دو مسلمان و در اعتقادات، احکام، اخلاق و … دارای مشترکات زیادی هستند، البته اختلاف هایی هم دارند که انکارشدنی نیست، اما این اختلاف ها نباید منجر به خصومت و دشمنی شود و به اساس اتحاد و برادری اسلامی ضربه وارد سازد . علامه شرف الدین می گوید:«سیاست سبب جدایی شیعه و سنی شد، همو نیز باید سبب اتحاد شیعه و سنی شود.» منظور این است که سیاست استعماری و دسیسه‌های بیگانگان فرق اسلامی و از جمله شیعه و سنی را از هم جدا کرده است، باید سیاست اسلامی به منظور مقابله با دشمن مشترک نیز آنها را به هم پیوند دهد.

وحدت اسلامی اساسی ترین موضوعی که ایجاب می‌کند حفظ احترام یکدیگر، عدم سب و توهین و دروغ به یکدیگر و فاصله گرفتن از تمسخر منطق فکری مسلمین است که این حکم عقل و فطرت انسانی است؛ چرا که هر کسی عقایدی دارد و اگر قرار است ما با آن عقاید مخالفت بکنیم نوع مواجهه ما در وهله اول نباید به شکلی باشد که حساسیت و تشنج ایجاد بکند بلکه باید با زبان لیّن  و استدلال برهانی باشد تا بتوان با گفت و گو و ایجاد دیالوگ به نتیجه مثبت و راه حقیقت رسید همان که قرآن کریم می فرماید:« ادعُ إِلىٰ سَبيلِ رَبِّكَ بِالحِكمَةِ وَالمَوعِظَةِ الحَسَنَةِ ۖ وَجادِلهُم بِالَّتي هِيَ أَحسَنُ ۚ إِنَّ رَبَّكَ هُوَ أَعلَمُ بِمَن ضَلَّ عَن سَبيلِهِ ۖ وَهُوَ أَعلَمُ بِالمُهتَدينَ. یعنی با حکمت و اندرز نیکو، به راه پروردگارت دعوت نما! و با آنها به روشی که نیکوتر است، استدلال و مناظره کن! پروردگارت، از هر کسی بهتر می‌داند چه کسی از راه او گمراه شده است؛ و او به هدایت‌یافتگان داناتر است»

محمد مهدی اسکندری

نهادهای امنیتی توانستند فضای ملتهب روزهای گذشته را کنترل و مدیریت کنند اما اگر اراده ای برای حل پایدار مساله و جلوگیری از رویدادهای مشابه در آینده دارند، باید یاد بگیرند که با نسل جدید با زبان خودشان صحبت کنند.
در سال های پس از انقلاب بارها گروه هایی از مردم به دلایل خاصی دست به اعتراض زده اند و هر بار به شکلی و در مدت زمان خاصی این اعتراضات فروکش کرده و تا حادثه تحریک کننده جدید، خبری ازاعتراضات نبوده است و این اعتراضات هم غالبا در شهرهای بزرگ و بیشتر تهران به وقع پیوسته است، اما این بار شکل و پراکندگی جغرافیایی اعتراضات تفاوت هایی با آنچه در گذشته شاهد بودیم، دارد.

یکی از مهترین تفاوت اعتراضات اخیر، حضور نسلی در کانون اعتراضات بود است که شیوه و شکل تربیتی آنها با نسل های گذشته کاملا متفاوت است؛ اگرچه در درون همین سیستم درس خوانده اند اما کمتر تحت تاثیر آموزش و پرورش رسمی کشور قرار دارند و استانداردهایی متفاوت تر از نسل های پیشین و حتی پدران و مادران خود دارند و شاید یکی از دلایل پیچیدگی مهار این اعتراضات، همین عدم آشنایی با تعلقات و خواسته های آنان و حتی زبان آنان بود.

شخصا به عنوان معلمی که سعی در بِروز داشتن اطلاعات و زبان گفتاری خود دارم بارها با کلمات و عباراتی از این نسل مواجه شده ام که مجبور به کنکاش برای رسیدن به یک معرفت شناسی مشترک با این نسل شدم.
مقدمه فوق برای این بود که به نقش پررنگ “سلبریتی ها” در این اعتراضات بپردازم، اینکه چند اسم در میان اسامی ورزشکاران و هنرپیشه گان برجسته تر شده است و یا آنان به این تشخیص رسیده اند که باید با معترضین همراهی کنند نشان می دهد که شناخت و امکان ارتباط آنان با نسل کانونی اعتراضات اخیر، بهتر از مدیران کنونی دستگاه های فرهنگی و سیاسی کشور است، زیرا آنان به درستی درک کرده اند که این گروه وَقعِ چندانی به دیگر گروه های مرجع نمی نهند و بیشترشان با موسیقی رپ که بی شک سرعت رشدی بیش از موسیقی کلاسیک داشته - که هم نسلان من با آنها عاشق شده و اشک ریخته اند - گوش می دهند.

شتاب اجتماعی را نه فقط در موسیقی بلکه در کنش و واکنش امروزی این نوجوانان هم می توان به آسانی مشاهده کرد و سرعت تخریب و تحریک آنان هم به تناسب دیگر حوزه ها بسیار بالاست.
نوجوانان کشور ما با هنرمندان و فوتبالیست ها بیشتر خوشحال شده اند تا با اقدامات تصمیم سازان و تصمیم گیرانی که این روزها قاطبه جوانان حاضر در خیابان حتی اسامی آنها را هم نمی دانند.

اینکه “سلبریتی ها” توانسته اند نقش تاثیر گذاری بر روی این قشر اجتماعی داشته باشند چندان به دانش و هوش آنان ارتباط ندارد بلکه این بی توجهی مسئولین بوده است که چنین فضا و فرصتی را برای آنان فراهم کرده است تا نقش رهبری را به دست بگیرند و شاید بتوان ادعا کرد که اگر از بیشتر همین افراد سوال کنید نه چنین ادعایی دارند و نه حتی قصدی برای انجام چنین ماموریتی!

نهادهای امنیتی توانستند فضای ملتهب روزهای گذشته را کنترل و مدیریت کنند اما اگر اراده ای برای حل پایدار مساله و جلوگیری از رویدادهای مشابه در آینده دارند، باید یاد بگیرند که با نسل جدید با زبان خودشان صحبت کنند.

عصر ایران